As we speak #2

Valt er weer veel te vertellen, dus zal ik er eens aan beginnen

Paula: zit ik samen met onzen Bob bij ons Paula, weliswaar niet in de meest idyllische setting (lees: tussen de verfpotten) die ik me vooraf had ingebeeld. De wederhelft trok gisteren al naar huis dus it’s just the two of us, weliswaar op de schilder na. Hier echt aanwezig zijn is gewoon de enigste manier om de werken een versnelling hoger te krijgen. Ik heb het ondertussen op dat vlak echt wel gehad, naast zweet en bloed heeft het me afgelopen weekend ook voor het eerst tranen gekost. Niets om zielig over te doen maar samen met het glas wijn erna was ik ineens niet meer van plan om linea recta naar huis te keren 😉


Kinderen: zitten de drie oudsten dus op kamp. Tuur had het bij afzetten veel moeilijker dan de andere twee die er helemaal klaar voor waren, dat is naast de aard van het ventje ook door het vriendje dat laattijdig afzegde, maar toen we gisteren Jan en Mies afzetten bleek hij zich geweldig goed aan het amuseren te zijn wat me echt blij maakt. Ik mis ze wel, de kinderen, absoluut, het voelt stil en vreemd aan, maar anderzijds ben ik ook wel blij met de rust. Het doet goed aan mijn oren en hoofd om eens niet omringd te zijn door een bende luidruchtige rakkers.


Creatief: kan ik het niet laten om de kinderen op kamp te voorzien van een heleboel post, want post krijgen is altijd plezant, en kon ik het ook niet laten om kaartjes te maken. Deze keer geen draadmodellen maar blokpatronen en alleen een hertenkop, naar het voorbeeld van het mooie logo van de KSA. Ik vind het gewoon heel fijn om met zulke dingen te foefelen en mijn ultieme droom is misschien wel dat ik ganser dagen gewoon kan prullen in een klein ateliertje met zicht op de bossen en ezeltjes in de wei (en daar nog voor betaald worden ook ;)).

Boete: zat ik de wederhelft zwaar uit te lachen met al zijn boetes van de laatste weken en dat had ik beter niet gedaan, want de dag erna werd ik aan het rode licht eruit gehaald omdat ik bezig was met mijn GSM. Ik weet dat het niet mag, ook niet in file en ook niet aan het rode licht, dus dat was meer dan terecht en ik heb mijn lesje nu wel geleerd, maar meneer de agent zou u in het vervolg als u ziet dat wij van onze sokken worden gereden aan het zebrapad ook even krachtdadig en met evenveel bravoure willen optreden tegen de auto die het rode licht negeerde? Dat zou echt veel fijner zijn dan de schouderophalende beweging die u laatst maakte.


Lezen: geraak ik niet meer terug in een leesmodus, het is nochtans vakantie, maar geef me nog even de tijd, beter weer en nog een paar dagen rust. Als de kleine man naast me, me hier even laat doen en flink verder kleurt komt het er misschien vandaag nog wel van.


Series: zit ik echt op hete kolen voor het zevende seizoen van Game Of Thrones, maar de modem laat het afweten en moet vervangen worden waardoor ik eerst een wachtrij bij Telenet moet trotseren. Nu ben ik op een punt beland waarin ik me afvraag of het beter is om nog langer te wachten zodat ik ze allemaal ineens kan zien of toch maar zo snel mogelijk inpik en elke week nagelbijtend voor de televisie te zitten. Het is sinds Lost (en die hebben we uiteindelijk niet eens afgekeken, maar ik weet wel hoe het eindigt ;)) geleden dat ik zo mee ben met een serie… of nee The Bridge, Les revenants, Quiz me quick en De Ronde waren ook zo verrukkelijk om elke week naar uit te kijken.

Huid: is het even niet meer smeren geblazen door het slechtere weer, maar afgelopen tijd kwam vitiligo ineens om de een of andere reden meer in het nieuws, wat wel logisch is want in de zomer valt het nu eenmaal gewoon veel harder op. Ook ik hoor bij de gelukkige 1% van de bevolking en het manifesteert zich overal op mijn lichaam, maar vooral op mijn handen, borst en hoofd, bij elke stressopstoot een beetje meer. Het maakt me niet mooier, maar het hoort bij mij en ik kan er meestal goed mee om. Meestal, want soms storen die gevlekte handen op het toetsenbord me echt wel en heel af en toe, bij het zien van een erg confronterende foto van mezelf, krimpt mijn maag zonder pardon ineen.


Blog: kreeg deze blog een serieuze boost door de kampkaartjes die ik maakte voor de dochter. Ik vind het echt enorm fijn dat de dingen in mijn hoofd er vroeg of laat toch uitkomen en anderen daar inspiratie of plezier uit kunnen halen. Dat was exact wat ik voor ogen had met deze blog. Ik ben ondertussen bijna een jaar aan het bloggen maar heb zeker niet het gevoel dat ik al ben uitverteld. Oh nee, nog lang niet 
😉


Werk: hou ik het meest spannende nieuws voor het laatst want ik ben van job veranderd! Het was niet de bedoeling, ik was niet op zoek, maar het kruiste mijn pad en ik ben gesprongen. Ik ruil het komende schooljaar mijn oude getrouwe school in voor de hogeschool en krijg de kans om les te geven aan leraren informatica in spe wat een beetje als de bron aanvoelt, maar ook aan toekomstige informatici wat heel erg uitdagend zal zijn. Het geeft me af en toe een kleine paniekaanval maar vooral heel veel goesting. Ik ben klaar voor een nieuwe uitdaging en kijk er echt enorm naar uit!
(Oh en wat zie je nu, zowaar een mini versie van een BuJo ;))

En as we speak gooi ik er nog een foto tegen waarvan ik erg content word, Jan en Mies, twee dagen geleden, hand in hand huppelend door de straat, naar mijn gevoel is de vakantie nu stilaan echt begonnen. Het idee dat niets moet en alles mag, zoals we nu hier nog drie dagen kunnen zitten, maar ook sebiet naar huis kunnen vertrekken. Ik denk trouwens dat we de laatste optie gaan nemen aangezien het hier regent en thuis in Mechelen niet, ik de wederhelft al mis en de verflucht jammer genoeg niet naar roosjes ruikt 🙂

6 reacties

  1. Zeg, gefeliciteerd met de nieuwe job. Dat is nog eens iets! Dat wordt dan voor het laatst bewaard? Zou met grote letters vanboven mogen.

    Wat n schattige foto van de kinderen. Heerlijk even die rust, maar aan de vrachtlading kaarten te zien worden ze node gemist.

    Liefs, ook voor het nog thuisgebleven gupje,

    Anke

Altijd fijn om iets te horen!