Er is maar één boek dat ik uitlas afgelopen week ‘A little life’ maar wat voor een boek was me dat. Ik heb tranen met tuiten gehuild, heb het af en toe moeten wegleggen wegens te gruwelijk maar kon het tegelijkertijd niet te lang laten liggen wegens te verslavend. Het is enorm lang geleden dat een boek mij nog zo bij de keel heeft gegrepen zodat ik slaap heb gelaten om de laatste 100 van de 700 pagina’s in één ruk te kunnen uitlezen. Er is wel wat kritiek op het boek wegens te langdradig, maar dat is iets dat ik echt niet deel, ik hou zelfs van een zekere traagheid waarmee een verhaal wordt opgebouwd dat pas op de laatste pagina’s echt helemaal sluit. Het verhaal dat wordt verteld is ook niet van die aard dat het gewoon op een drafje kan afgehaspeld worden. Alle achtergrondinformatie dus zelfs ook de stukjes over wiskunde/recht/… heb ik echt graag gelezen. Het is weliswaar geen boek dat je effe tussendoor kan lezen, je moet er echt je tijd voor nemen maar ik ben blij dat ik dat deed.
Ik las dus weer op veel plekjes tussendoor en was lekker asociaal, maar ach laten we dat dan maar gewoon me-time noemen he:
’s morgens in bed
onderweg in de auto
bij het aperitieven
tijdens het BBQ’en (of toch dat deel waar nog niet gegeten wordt én ik mijn deel al heb vervuld ;))
Maar zoals altijd komt die me-time er eigenlijk alleen als er op dat moment niet veel anders staat te gebeuren, dus hierbij nog wat beelden van de leukste andere dingen of toch die dingen waar ik ‘leuke’ foto’s van heb 😉
We waren allemaal best creatief afgelopen week, we maakten een schild, we kleurden een halve kleurboek én we beschilderden fotokaders die we gebruiken om oude foto’s in het gedenkhoekje bij Paula op te fleuren. Ja, zelfs bij Paula hebben we verf, penselen, stiften, papier, stickers, tape… die creakamer in ons huis in Mechelen is daar duidelijk om een reden.
Ik was compleet vertederd toen ik zag hoe den oudste Patience uitlegde aan de rest, een spelletje dat hij op kamp had geleerd én dat ik al 20 jaar niemand meer had zien doen. Alles komt terug of misschien blijft alles wel gewoon hetzelfde?
We kregen bezoek van oma en opa, de temperaturen waren een paar graden gezakt en ineens konden we zonder puffen terug onze wandelschoenen aantrekken. Wat heb ik dat gemist de afgelopen weken!
En natuurlijk gingen we afgelopen weekend naar de ridderfeesten, we maakten erna soep en een schild en Mies begon als een bezetene met haar nieuwe pijl en boog te oefenen én schoot nog net geen appel van iemands hoofd. Hoe stoer ze ook is, ze koos toch maar mooi een roze boog 😉
Ik was ook zwaar onder de indruk van dat boek, het kroop onder mijn huid!
Ja echt he, ik was van plan om nu ‘Haar naam was Sarah’ te lezen maar ik heb toch gekozen om eerst voor iets luchtiger te gaan om deze nog effe te laten hangen.
A little life, kruipt inderdaad onder je vel. Ik las hem vorig jaar en ook bij mij werd er toch wel wat slaap gemist :-). Groot gelijk om nu voor iets luchtiger te gaan en deze eerst nog wat te laten bezinken.
Als je nog zo toppers ooit hebt gelezen, dan mag je ze zeker delen volgende week (of hier ;))
Awel, ik heb net ‘wat het hart verwoest’ uit, van John boyne.
Met momenten grof en ruw, maar tegelijk een pareltje…
Ok, die zet ik op mijn lijstje! Merci!
Ik ga het binnenkort herlezen, als ik jou zo lees, dan begint het te kriebelen.
En inderdaad, beter afwisselen met iets luchtigs. Zo kan het boek ook goed bezinken, en blijft het je lang bij 🙂
Ohja, ik zou het ook zeker kunnen herlezen!
Nog niets verklappen, ben nog maar gevorderd tot pagina 150 ofzo! Haar naam was Sarah vond ik nu wel wat overroepen eerlijk gezegd. Ik kan mij inbeelden dat A little life wel aangrijpender is (en nog steeds die tweestrijd of ik het wel allemaal wil lezen).
Ik heb het uitgelezen, gisteren tot 1u ’s nachts hoewel ik nu moet gaan werken. Maar ik kon het niet wegleggen. De eerste 150 pagina’s komen traag op gang maar daarna werd ik helemaal opgeslorpt. Het is een heel mooi verhaal, lang geleden dat ik nog zo een compleet verhaal gelezen heb. Warm, medelijdend, machteloos, hoopgevend. Maar vooral warm. (Ik heb er gelukkig niet van gedroomd, dat was mijn grootste schrik)
Oh keigoed! Ik wou net hetzelfde zeggen: die eerste 150-200 pagina’s zijn de lastigste, daarna gaat het echt vanzelf. En idd, heel heel lang geleden dat ik ook nog zo een compleet boek heb gelezen. Ge hebt gewoon het gevoel dat dat personages zijn die je echt kent (weliswaar dan via via ;)) maar meer dan op papier in elk geval. En hoewel het ook wel een zeer stevig thema aansnijdt, is het veel meer dan dat alleen, ook zo veel warmte!
geniet nog van de laatste loodjes!
of moet je alweer aan het werk ?!
Deze en volgende week heb ik wel wat examens af te nemen, maar tussendoor ga ik toch proberen nog te genieten van de dagen met de kinderen thuis! Afgelopen weekend waren we weer gastouder en daar komt dus ook nog een blogje over, want het waren weer een paar zalig drukke warme dagen!