What’s in a name

Ik las een stukje bij ditjes & datjes over een algoritme (met website)(tof tof) dat je helpt bij het kiezen van een voornaam. Door zoiets ben ik altijd getriggerd. Data en algoritmiek is gewoon een geweldig interessant ding én babynamen, daar hebben wij ook ons deel van gehad. Ik was dus helemaal gecharmeerd en ging onmiddellijk aan de slag én ja, de namen die ik voor zowel jongens als meisjes voorgeschoteld kreeg waren af en toe kanshebbers maar nergens in de lijst kwam ik één van onze gekozen voornamen tegen, dus misschien hoog tijd om eens uit te leggen welke kronkels wij volgden bij onze keuze.

9DCC1AC8-0BBD-4C1F-90F4-0FD63146EE0D

We hadden voor we aan kinderen begonnen een A-lijstje, een lijstje van voornamen waarvan we dachten dat we onze kinderen zo zouden gaan noemen, daar stonden Daan, Marthe, Casper, Janne en Bram op (ja idd, 5 namen: 3 jongens, 2 meisjes, het kan dus nog;)), maw de A in het A-lijstje is zeer letterlijk te nemen. Uiteindelijk zijn daarvan alle namen gesneuveld om heel wat uiteenlopende redenen: ineens te populair, een onsympathieke leerling met die naam (echt dat fnuikt de liefde voor een naam volledig), ineens niet meer mooi vinden enz…

Op het moment dat we dus effectief aan kinderen begonnen hadden we geen enkele naam meer over én toen kruiste op vakantie een klein schattig mannetje met blonde krullen ons pad. Hij heette Arthur. Wij waren op slag verkocht.

Ondertussen had ik echter ook heel veel voornamenboeken doorploeterd en regeltjes bekeken én aangezien ik daar nogal rigide mee omga, nam ik mee dat hoe langer je familienaam is, hoe korter je voornaam moet zijn. Nu moet je weten dat de man een prachtige 5-lettergreep-lange familienaam draagt, die dan ook nog eens Frans is, dus buiten het feit dat Arthur al uit 2 lettergrepen bestaat, klinkt Arthur bij de Franse familienaam wel heel aristocratisch, Iets wat we niet zijn, noch willen uitdragen, dus Arthur werd van tafel geveegd, of toch althans die eerste lettergreep én zodoende werd Tuur geboren.

Eens die eerste naam een feit was, was de trend gezet en besloten we altijd voor krachtige korte doch simpele namen te gaan. Namen waaruit je ook niet meteen kan afleiden of ze horen bij een 5-jarige kleuter of bij een 80-jarig heertje, want echt, als ik alleen maar naar mezelf kijk, hoeveel Elke’s ken jij die niet tussen 35 en 40 jaar inzitten? (of ben ik de enige die steevast met minstens één andere in de klas/scouts/koor… zat?)

In elk geval, keek ik vanaf toen dus enkel nog naar de 1-lettergreep voornamen en kwam Jan in het vizier, een naam die ook wel een geschiedenis meedraagt in mijn familie, maar die wij vooral prachtig in al zijn eenvoud vonden. We zagen het al helemaal voor ons dat we een Jantje uit de mopjes zouden krijgen, wat ie overigens helemaal is geworden. Mies kruiste ons pad door een aftiteling (ik vermoed met de familienaam Bouwman ;)), maar we moesten enkel 3 kinderen wachten vooraleer we hem konden gebruiken én nog altijd maakt het me blij dat er een Mies in onze familie zit, want ik vind het na al die jaren nog altijd een prachtige naam (en dat je ook naaminspiratie kunt krijgen door leerlingen bewijst een juf op school die sinds kort ook een Miesje heeft). Hoewel het helemaal niet de bedoeling was om allemaal andere klinkers te kiezen, vielen we toch een paar jaar geleden als een blok voor Bob, opnieuw mooi in al z’n eenvoud en een ideale wending zo op het einde van het rijtje. Moest er in één of andere wilde opwelling toch nog eentje bijkomen, weet ik eigenlijk niet of we zouden voortdoen met die ene lettergreep of we toch iets helemaal anders zouden doen, maar ik vermoed dat we daar niet meer gaan achter komen 😉

Dat waren dus onze kronkels, ondertussen heel benieuwd naar die van jullie!

24 reacties

  1. Mooie namen! Ik heb de Man grotendeels laten kiezen. Voor een tweeling overigens nog de extra uitdaging dat het bij elkaar past en toch niet belachelijk is (genre Marijke en Marjan ofzo). Hij koos een stoere, heldere naam voor baby 1 en we hergebruiken de naam die we voor ons niet geboren kindje in gedachten hadden voor baby 2. #nogeenpaarweken

    1. Dankjewel! Oh en zo spannend dat het nog maar een paar weken is! Een tweeling is idd toch nog moeilijker, want je wilt wel dat ze bij mekaar passen zonder te ton sur ton te zijn! Ben benieuwd hoewel jij die waarschijnlijk bloggewijs niet zal prijsgeven?

  2. Ik heet ELKE! Zoals jij 🙂 (Ik ken er trouwens twee redelijk jonge, want dat waren leerlingen van me, en ook een vijftal van onze leeftijd.) Ik ben genoemd naar Rafaella Smits, de gitariste. Mijn ouders hoorden haar graag en vonden Elke een mooie naam.

    1. Ik weet het 😉 veel elke’s onder de collega’s he! En echt ik denk niet dat ik ooit al een elke als leerling in mijn klas heb geweten!

  3. Bij ons was het: graag een Vlaamse naam die ook in het Engels min of meer uit te spreken valt. Bij de dochter is dat soms wat moeilijk, maar de rest is redelijk te doen. Stonden ook als mogelijkheden op ons lijstje: Hanne/Hannah en Ruben. ‘t Zal er hier ook niet meer van komen… 😎

    1. Maar bij de dochter moeilijker? Ik zou denken dat de oudste bij jullie net lastiger uit te spreken valt zo in het Engels. De mijne kunnen ze meestal ook nooit echt goed uitspreken 😉

      1. Die lange ie is een probleem, blijkbaar. Eigenlijk has ze dus beter Lyn of zo genoemd, want zo wordt het hier door de meesten uitgesproken. Tenzij ze ‘t alleen op papier zien, dan wordt het Leanne (en daar hebben we hier allemaal een hekel aan)… Die oudere valt best mee; geef er gewoon een Engelse draai aan. En ja, Nele lukt ook van geen kanten. Die korte e achteraan is duidelijk een probleem…

  4. Ik heet Anne, en op een bepaald moment zaten we met 5 Annen in de klas in diverse incarnaties (An en Ann), ik ben altijd de enige Anne geweest. Gelukkig maar. Maar ook vervelend: de meerderheid van de bevolking noemt me gewoon An, terwijl het echt wel Anne is met uitgesproken e.
    En onbewust heb ik mijn dochter hetzelfde geflikt. Ik wilde altijd al een Janneke, en de vader wilde daarin mee. Maar gezien mijn ex 1m93 is, een grote dochter dus tot de opties behoorde en Janneke dan redelijk belachelijk is, gingen we voor Janna. Jan-na (mijn ex heet Jan, trouwens). Niet Janne, niet Jana. En vooral het laatste wordt vaak gezegd tegen haar. En we hebben er met z’n allen een hekel aan, want Jana vinden we niet mooi. En Janna is geen Jana. Janna is ook geen Janne en al helemaal geen Janneke. Janna is zoals Janna klinkt.
    Milan werd Milan voor Milan populair was, dat was pas een tiental jaar later. Ik vond het gewoon een mooie naam, heb vaak moeten uitleggen dat ik Milan Kundera wel graag las maar niet zo’n fan was dat Milan door hem Milan moest zijn. Mijn zus had al een zoon Milos, en ik heb haar nog gevraagd of ze het ok vond, en ze had er geen probleem mee. Enige gevolg is dat de namen in onze familie wel vaker door elkaar gehaald worden, maar verder geen problemen met Milan. Ik vind het nog steeds een mooie naam die goed past bij mijn zachtaardige jongen (man, ondertussen al een tijdje).

    1. Mijn naam is bekend maar minder vaak voorkomend. Nooit een tweede in de klas gehad. Maar later werkte ik in Brussel, oa met veel buitenlanders en Inge is echt onuitspreekbaar dan, bij Frans- en Engelstaligen.

      Dus voor baby #1 wou ik een korte naam, in alle talen uitspreekbaar, waarbij je ook direct hoort of het een jongen of een meisje is, én die je niet verkeerd kan schrijven (ikzelf moet mijn achternaam altijd spellen). Geen Mat(t)(h)ias of Emilie(y) dus, hoewel ik dat heel mooi vind. Uiteindelijk werd het Lars, een veel gebruikte naam maar de laatste jaren toch iets minder. Ik ken er persoonlijk maar 1. Voor een meisje was het wellicht Laura geworden, uit gebrek aan beter (van mijn kant, mijn echtgenoot vindt het nog steeds een prachtige naam). Voor een tweede kind later heb ik geen flauw idee, ik check dat algoritme eens 😉

      Ik dacht altijd: als hij/zij baas van een gezin, een bedrijf of pakweg de Verenigde Naties wordt, moet je een naam hebben die er staat als een huis. Duidelijk en kort. Zoals jouw namen eigenlijk.

      1. Haha, verenigde naties, wie weet, wie weet 😉 Maar nee, vooral duidelijk, want ze gaan sowieso hier ook altijd hun familienaam moeten spellen, dat moet de man (en ik ook als ik die van hem of de kinderen doorgeef) ook altijd doen én ook al word je daaraan gewoon, geen extra werk op dat vlak met de voornaam, dat vonden wij ook!

    2. Ahja, alle Annen, idd dat is ook zo een voornaam! En ik snap je helemaal wat betreft verkeerd uitspreken, heel wat mensen noemden me vroeger ‘elleke’ of ‘ellen’, kreeg ik ook echt de kriebels van. Soms heb je klemtonen die je anders moet leggen, maar Janna en Anne zijn redelijk duidelijk toch 😉

  5. De naam van onze zoon Emil hadden we vrij snel gevonden. Mijn vriend werkt in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten en tijdens zijn werk had hij een schilder zien voorbijkomen met de naam Emil (de achternaam ontglipt mij nu). Dus vroeg hij “Wat denk je van Emil?” en ik zei meteen “Jaaa!”. Een meisjesnaam was veel moeilijker. Ik wou heel graag een Anna, maar daarbij moest mijn vriend altijd aan Familie denken dus hij stelde zijn veto in. Dus kochten we een voornamenboekje en duidden daarin allebei aan wat we mooi vonden (niet erg romantisch…). De eerste naam die in het boekje stond én die we allebei mooi vonden was Marie. En hoewel ik er niet meteen helemaal voor gewonnen was, wegens erg populair, heb ik er geen moment spijt van. Die naam past zo goed bij haar en uiteindelijk ken ik geen andere Marie’s. Wij maken er trouwens ook heel vaak “Marieke” van. Onlangs riep ik “Marieke!” in het tuincentrum en één van de jobstudentes die daar toen werkte, antwoordde al met “ja?”. Dat was wel grappig.. 🙂

    1. Ja, dat is leuk he, als andere mensen zo reageren als je iets tegen je kinderen zegt. Vooral Jan en Bob hoor je bij oudere mannen wel meer en dan zijn die altijd erg vertederd als ik op één van die twee sjarels roep.

  6. Ik zal hem uiteraard nog niet verklappen maar wij wisten al meteen dat we een korte maar krachtige naam wilden voor onze zoon. Mijn vriend is gezegend met een familienaam om U tegen te zeggen dus dit was echt een vereiste. Voor een meisje was het meteen raak maar we krijgen een zoon 😉 Na lang wikken en wegen zijn we er toch uitgeraakt. 3 letters en weinig voorkomend. Vandaag net 35 weken zwanger, dus, nog even geduld .. 😀

  7. Ikzelf ben ook gezegend met een speciale naam. Mijn vader vond hem in een boek. Het heeft voor- en nadelen 🙂 niemand in je klas met dezelfde naam. Maar mensen kunnen het moeilijk onthouden en maken er makkelijk Marissa/Larissa ofzo van. Zelf ben ik er heel blij mij 🙂 een beetje anders kan geen kwaad. Mijn zus noemt Clair (zonder e :)) bij haar schrijven ze het ook altijd verkeerd 🙂

    1. Awel, ik heb jouw naam ook nog nooit gehoord! En nee anders kan zeker geen kwaad zegt degene die altijd met minstens 2 andere in de klas/scouts/…zat 😉

Altijd fijn om iets te horen!