Mijn week in boeken en beelden zomer ’20, deel 2

We vertrokken naar ons Paula, trokken de stekker van de laptop uit het stopcontact en genoten van de rust en de stilte die we alleen daar kunnen vinden. Het duurt altijd even om je echt over te geven aan het tragere leven, maar eens het gebeurt is het altijd heilzaam. Ik kroop nog eens in de hangmat en had mezelf al gelimiteerd tot drie opties: de laatste kleine globetrotter, de laatste Herman Koch of de laatste Flow én uiteindelijk las ik ze in die volgorde. Ik vind Kleine Globetrotter echt een mooi magazine, het maakt me nog altijd ik-knijp-even-in-mijn-arm-trots dat onze fijne reis naar Wales de cover haalde. Het doet me ook denken aan de eerste uitgaven van Flow, toen dat een dikke tien jaar geleden startte was ik er als de kippen bij om een abonnement te nemen om elke keer verrast te worden door de mooie illustraties op dat heerlijke papier. Er zijn echt maar weinig magazines waar ik zo van kan genieten, gewoon puur omdat ze zo mooi worden uitgegeven.

De rest van de week vulden we met (avond)wandelingen, de man en ik alleen. De kinderen mogen altijd mee, maar verkiezen nu eenmaal altijd de TV of de PlayStation en aangezien het kleine toertjes zijn, hoeven ze van ons ook niet meer mee. Het gaf de man en mezelf elke dag wat tijd voor mekaar. Kleine kindjes zijn werkelijk heerlijk, maar zo de kleine brokjes ademruimte die je krijgt door grotere kinderen is toch ook wel fijn.

Ik gaf me compleet over aan wat creativiteit: maakte kaartjes, begon met een tekendagboek en genoot ontzettend hard van de rust die het me brengt.

Als gezin deden we eigenlijk weinig, we gingen niets bezoeken en deden ook geen geweldig toffe wandelingen, het ging gewoon zijn trage gangetje: er werd wat gesleuteld aan de boomhut, we gingen eens lekker eten, er werd ruzie gemaakt maar ook evengoed fijn gespeeld, de man en ik genoten van de wandelingen en de sauna (ja, we hebben er eindelijk één en hij werkt). De dagen liepen in mekaar over en voor één keer was het geen probleem dat we niet wisten welke dag het was, maar we wisten wel altijd dat het goed was als we ’s avonds een vuurtje aanstaken.

Het boek dat ik las: 

• Finse dagen van Herman Koch: het meest atypische boek van Herman Koch dat ik tot nu toe las, heel veel losse flarden over een hele lange tijdspanne, beetje vreemd af en toe niet wetende welke richting het op gaat, maar op zich wel fijn om te lezen én het voornemen om ooit naar Finland te gaan is er alleen maar groter op geworden.