Nepal in huis #namaste

Ondertussen is het de vierde keer dat we – in navolging van mijn ouders – zelf gastouder zijn voor het folklorefestival in Bonheiden. Elk jaar opnieuw denk ik ‘waar ben ik weer aan begonnen?’ én elk jaar bij het uitzwaaien van de bus denk ik ‘Wauw, absoluut tot volgend jaar!’.

Het zijn namelijk superdrukke, hectische én vermoeiende dagen, maar dagen die zo schoon zijn dat mijn hart op z’n minst twee keer zo groot wordt. Er is zoveel liefde en zoveel vriendschap, zoveel warmte en zoveel respect dat dingen als op Pukkelpop daar absoluut geen plaats hebben, want kom, hoe triest is dat anno 2018?

Het zijn dagen dat wij enorm veel bijleren over een andere cultuur maar ook dagen dat we ook ons eigen land met andere ogen bekijken. Het zijn dagen die de kinderen nog lang gaan meedragen én het zijn dagen die ons zo compleet weg van de wereld rukken alsof het lijkt dat we  zelf op vakantie waren.

Dit jaar kregen we Nepal over de vloer, een land met zo een diepe cultuur waarbij echt alles een betekenis heeft, een land met een prachtige natuur, een land met eeuwenoude rituelen, een land met tientallen talen én telkens een eigen schrift, een land met minstens evenveel goden en godsdiensten, een land dat nog altijd lijdt onder de zware aardbeving van 2015, een land dat klem zit tussen die twee reusachtige buurlanden, een land met ’s werelds hoogste berg, een land met echt mooie mensen én nu vooral ook een land dat we hopelijk ooit eens zullen bezoeken.

Voor zij die ondertussen ook goesting hebben om ook gastouder te worden: klik hier door, ze zoeken er namelijk elk jaar!

#namaste 🙏