Call the midlife

Ineens drong het tot me door, ergens het afgelopen jaar, ik weet niet goed hoe en wanneer juist, maar het was een feit: ik ben geen 20 meer, ik behoor zelfs niet meer tot de prille dertigers, ik ga resoluut voor de veertig. Ik ben niet oud, absoluut niet, maar ik kom ook niet meer juist piepen.

Ik merk het aan de jeugdigheid van de babysitters of aan de leiding van de KSA, aan het feit dat die ons zien als de ouders van onze sjarels en niet als volk waar ze mee op café gaan, aan mijn studenten die flemen door te zeggen dat ik er toch ‘jong’ uitzie, aan het oudste kind dat naar het middelbaar gaat (wat serieus, en man, hoeveel kosten die boeken ?!?), aan grote atleten die pas zijn geboren toen de man en ik elkaar in de gaten kregen, aan ‘sterren’ die alsmaar jonger lijken en die ik gewoon niet ken als ik ze in de Showbizz-sectie op HLN tegenkom, aan de vele kleren in mijn kleerkast die als ik nog effe wacht misschien terug in worden, aan nieuwe trends waar ik dan wel weer bij roloog en echt denk ‘dat kan ik niet aan’, aan het spiegelbeeld dat er toch anders uitziet dan ik verwacht had, aan Friends dat ineens vintage blijkt te zijn, aan de kinderen die helemaal wild zijn van Titanic waarvan de soundtrack me terug brengt naar zwijmelen over Leonardo DiCaprio én toen ik hem daarnet nog eens googelde besefte ik ook ineens dat er ‘young’ bij zijn naam moest om de toenmalige posterboy als resultaat te krijgen. En nu denk ik ineens aan de Joepie, de Joepie jong, serieus.

Ik merk het ook aan mijn eetgewoontes, ik vraag geen cola of fruitsap meer bij mijn eten, maar een glas wijn of een platte water (serieus, betalen voor een platte water, wanneer is dat gebeurd?), ook aan het feit dat ik op bijna elk moment van de dag koffie kan drinken (ik weet nog hoe ik dat vroeger zo vreemd vond dat heel veel volwassenen eerder koffie dronken terwijl een cola zoveel lekkerder was), aan de honey pops die ik vroeger heerlijk vond (en de kinderen nu) maar die echt zo verschrikkelijk zoet zijn en aan bittere smaken die ik nu ineens wel kan apprecieren.

Ik merk het ook aan de foto’s van de kinders, het baby is er compleet af, ik merk het aan de vele online babyverhalen die me zoveel minder zeggen (maar baby’s op zich dan weer wel, gaat dat ooit weg?), aan het gedoe tussen mensen waar ik echt bij denk ‘ik ben hier te oud voor geworden’, aan de man die ineens een passie voor bouwen heeft ontwikkeld: we hebben inmiddels een vijver in Mechelen en hij spendeert uren aan een boomhut bij Paula (en het feit dat ik ergens las dat mannen tijdens hun midlife gaan voor een vijver, een moto of een minnares, we komen daar dus voorlopig goed weg ;))

Het is wreed jong, je bent maar zo oud als je jezelf voelt, maar rondom maken heel wat onbewuste dingen me toch bewust van het feit dat die immer 28 nu toch ook al 10 jaar geleden is. Ach ik ben eigenlijk wel een contente mens, dus van een crisis is er voorlopig helemaal geen sprake, maar misschien moet ik die tattoo toch eindelijk wel eens echt laten zetten…