D’avond valt (25/40)

Na pyjamadag gisteren is het vandaag wel op z’n plaats om iets over onze slaaprituelen te vertellen. Wie hier al effe meeleest weet dat ik af en toe wel eens poppenkast speel ipv een verhaaltje te lezen voor het slapengaan, maar dat is alleen wanneer er veel tijd en vooral goesting is. Iets dat veel vaker gebeurt is dat we samen een liedje zingen. Vanuit mijn scoutsverleden met z’n vele kampvuren is mijn aanbod aan meezingers relatief groot. Het is straf dat er – zonder dat echt te beseffen – zoveel liederen in dat geheugen zitten én nog straffer dat van zodra de kinderen met een liedje van de KSA thuiskomen, ik dat zo goed als altijd mee kan brullen. Kinderen zijn daar vaak van onder de indruk #melike want af en toe zo een bepaalde status in huis krijgen is wel eens plezant 😉
In elk geval zijn er zo een aantal die we al jaren samen voor bedtijd zingen én die zij ook van voor naar achter en terug kennen, zelfs van toen ze heel kleintjes waren, waardoor het eerder klanken waren die ze ten berde brachten, maar ik vind dat gewoon zo heerlijk (en zij ook) om op de gang met alle lichten uit, samen een liedje te zingen én af te sluiten met ‘slaapwel, looof joeoeoe’.

Het oudste en kortste van den hoop, de taptoe van bij de (jong)gidsen op scoutskamp, een geweldig fijn en mooi slaapliedje dat ik al zing sinds dat ze ukjes waren:

d’Avond valt,
alles slaapt
zachtjes ruist over veld, bos en hei
windegroet
alles stil
God nabij.

Als het langer mag duren is er het avondlied, één van de mooiste liederen om te zingen vind ik nog altijd, ééntje waar de kinderen zelf ook verliefd op zijn, soms moet ik er nog maar juist één stukje uit zIngen: de middelste strofe oftewel ‘het hoge stukje’:

Oh Heer, d’avond is neergekomen.
De zonne zonk, het duister klom.
De winden doorruisen de bomen
En verre sterren staan alom.
Wij knielen neer om u te zingen
In’t slapend woud, ons avondlied.
Wij danken u voor wat w’ontvingen,
en vragen: Heer, verlaat ons niet.
Knielen, knielen, knielen wij neder.
Door de stilte weerklinkt onze bee.
Luist’rend, fluist’ren, kruinen mee.
En sterren staren teder.
Geef ons, Heer, zegen en rust en vree.

En dan hebben we er nog ééntje waar ze momenteel dol op zijn én dat we niet alleen ’s avonds zingen maar ook overdag komt dat er wel meer dan eens door (zo op van die onbewaakte momenten). Op de een of andere manier geraken we nooit voorbij de acht.

Eén, één, één is één,
ene God alleen, ene Zaligmaker en anders geen.
Twee, twee, twee is twee,
twee stenen tafelen, als gebakken wafelen, ene God …
Drie patriarchen, Abraham, Izaak en Jacobus, …
Vier evangelisten, die der niets van wisten, …
Vijf dwaze maagden, die de hemel vaagden, …
Zes kruiken wijn, die op de bruiloft van Kanaän, …
Zeven sacramenten, zonder complementen, …
Acht zaligheden, zijn der hier beneden, …
Negen koren des engelen, die aan de hemel bengelen, …
Tien geboden des Heren, die we moeten eren, …
Elf voetbalisten, die de goalen misten, …
Twaalf apostelen, die de hemel borstelen, …

Echte klassiekers dus, ik heb ooit wel geprobeerd om ze vrijzinnig te maken maar klassiekers zijn klassiekers om een reden he 😉

En zo haal ik nog net de deadline en mijn 25e bericht, vanuit ons Paula, waar Bob maar al te graag wou poseren met zijn knuffels en zijn StarWars pyjama die ie sinds gisteren niet meer uit deed!