Gisteren brachten we nog eens een blitsbezoek aan Paula, weer jammer genoeg geen tijd om een wandeling te placeren in de besneeuwde bossen, maar wel tijd om binnen veel foto’s te trekken. We gaan vooruit, minder snel dan we zouden willen, want de deadline komt wel heel dichtbij en ik zie het niet meer gebeuren dat we er in de krokusvakantie zullen slapen. De chape is nog steeds niet droog genoeg en met het koude, natte weer zal daar niet snel verandering in komen, zeker niet als ze het huis volsteken met blazers maar die niet voltijds laten draaien. Achja, het is wat het is, we zullen wel zien.
Anderzijds krijgt het alleen maar meer vorm en ik ben zo fan van de mezzanines: ideaal om je te verstoppen, kampen te bouwen, gezellig te slapen of een boek te lezen. Ik zie er onze lezer al zitten met z’n boeken en een zaklamp. Voor al degenen die ook een leeskind willen: afwachten en blijven aanbieden. Als je tegen mij een jaar geleden had gezegd dat onzen Tuur ooit een boek op een weekend tijd zou uitlezen (werkelijk, eerste deel van Divergent zaterdag gekregen, vanochtend is het uit) dan had ik dat niet geloofd, maar Harry Potter is én blijft een echte tovenaar en deze zomer betoverde hij onze eerstgeborene die sindsdien als een trein leest. Prachtig vind ik dat, want lezen is gewoon één van de mooiste dingen die er zijn, zo individueel en groots tegelijkertijd: helemaal mee zijn in een verhaal, beelden in je hoofd vormen, amper kunnen slapen van spanning, altijd één hoofdstuk meer willen lezen, ontroerd zijn, of net heel blij worden… Zo content dat hij dat ondertussen ook kent.
