De stadsliefde #2800love #beetjebalen

Het is Valentijn, dus laten we het maar even hebben over de liefde. Er zijn namelijk verschillende soorten liefde: er is partnerliefde, er is ouderliefde, er is broederliefde, er is zusterliefde, er zijn diepe vriendschappen, er is liefde voor een vak, er is liefde voor muziek… en er is zoiets als stadsliefde, die bij momenten bij mij heel erg groot is maar vandaag een beetje minder.

Gisteren had ik nog een erge opstoot van die stadsliefde, ik had net een geweldig nieuw adresje ontdekt en onze burgervader is de beste van de wereld, met recht en rede, mijmerden de wederhelft en ik tegen elkaar, want wat is er de laatste jaren toch veel veranderd, vernieuwd. Hoe blij worden we niet elke keer als we ’s avonds de grote markt oversteken, of de bloemenpracht in de straten zien, of lekker gaan eten in één van de vele leuke adresjes, of wandelen langs het dijlepad, shoppen op de zaterdagmarkt, een ijsje gaan halen in onze favoriete stek, gaan picknicken in één van de parkjes in de zomer, samen met alle andere supporters in geel/rood samentroepen. Ja, Mechelen is de max en ik was dan ook enorm fier toen de door mij mee ontworpen vlag voor Broosistan trots aan onze toren wapperde.

Vandaag is de stadsliefde echter een beetje minder, want ik heb net als vele vele andere (Mechelaars) naast tickets voor Royal Deluxe gegrepen, iets dat eigenlijk gratis is én waarvan ik vele maanden geleden dacht ‘Oh geweldig, ze komen naar onze stad, we moeten dus geen massa trotseren in Antwerpen’. Wist ik toen veel dat onze stad het zou vertalen naar gratis tickets waarvoor je alsnog moest gaan aanschuiven of online tig keer op de refresh knop moest rammen.

Het is echt geweldig dat onze stad zo bloeit, echt fantastisch, maar eerlijk gezegd, we beginnen dat soms een beetje (veel) te voelen: aanschuiven voor de school van je keuze, aanschuiven voor de scoutsgroep (maar gelukkig hebben we de KSA ontdekt, hoera!), aanschuiven voor de (her)inschrijving in de kunstacademie, aanschuiven voor de (her)inschrijving voor het conservatorium en op de wachtlijst belanden, aanschuiven voor de beste tickets van de leukste voorstellingen in het cultuuraanbod van de stad, wachtlijsten voor de zwemlessen waar je pas na een jaar een plekje krijgt, veel te vaak geen parkeerplaats vinden voor de deur, verschrikkelijk veel verkeer ’s morgens op gevaarlijke kruispunten die ondanks tientallen meldingen niet worden aangepakt (gelukkig hebben onze kinderen fluovestjes aan waardoor we niet op wekelijkse basis bijna van onze sokken worden gereden #ironie), over de koppen lopen tijdens stadsfestivals, op diezelfde festivals niet meer op de grote markt geraken voor leuke optredens en dus de stad dan maar gewoon ontvluchten… en nu dus ook niet binnen geraken op een feeërieke voorstelling van een stadsfestival waar ik begot een heel klein mini beetje aan heb meegewerkt.

We wonen graag in onze stad, we zijn trots op onze stad, die stadsliefde die staat als een paal boven het dijlewater, maar vandaag, net op Valentijn is het een beetje minder en daar baal ik toch wel een beetje van, maar achja, dan is het nu maar gewoon tijd voor koffie (en veel veel chocolade) en wie weet… is dat misschien wel net de definitie van echte liefde, dat je ze op alle andere dagen van het jaar wel viert 🙂