De wereld in huis

Sommige dingen krijg je ingelepeld als kind, zijn zo vanzelfsprekend dat je daar eigenlijk niet meer bij stilstaat. Een van die dingen was meedoen als gastgezin aan een folklorefestival, eerst in Mechelen, later in Bonheiden. Oma en opa deden dat met veel plezier en wij werden daar als kind helemaal in meegesleurd. Elk jaar, op het einde van augustus, werd ons huis ingepalmd door een vreemde cultuur, soms met dans, soms met muziek, soms beiden, maar altijd was dat een weekje vol plezier. Ik kan me echt geen enkel moment inbeelden dat ik dat niet leuk vond, die drukte en geregelde chaos thuis, dat aan en af rijden van en naar het festival, een paar keer (soms teveel) dezelfde optredens zien, frietjes en chips eten, laat in bed om er ‘s morgens weer samen aan een gezellige ontbijttafel, een andere taal spreken of dat toch proberen. Het festival zit er zo ingebakken dat het voor mij vanzelfsprekend was dat ik dat ook zou doen, gastouder zijn. We deden dat voor het eerst 12 jaar geleden voor een stel Cubanen, toen de wederhelft en ik, compleet groener dan groen achter de oren, in ons eerste appartementje woonden. Het was geweldig plezant en we waren van plan om altijd mee te doen, maar het jaar erop kwam er een huis, het jaar daarop een kind, toen nog een kind, toen een ander huis, toen nog een kind en oja een beetje later nog eentje 😉 Ook al dacht ik elk jaar ‘Ja, nu misschien?’, er was altijd wel een praktische reden om het niet te doen, tot we drie jaar geleden opnieuw oog in oog stonden met die Cubanen van weleer, zij herkenden ons nog en wij herinnerden de gekke eetgewoontes en de plezante avonden. Op dat moment besloten we om opnieuw mee te doen en werden we twee jaar geleden een beetje ondergedompeld in de Welshe cultuur. Vorig jaar waren we nu op vakantie in Tsjechië, maar dit jaar gaven we ons opnieuw op en leren we op dit moment bij over Taiwan. Natuurlijk is het hectisch en druk, zo twee van die exotische gasten in huis, vooral in combinatie met de kinderen, maar het geeft ook zoveel energie en nog veel meer zuurstof, er wordt zo intensief samengeleefd, de kinderen pikken zo enorm veel op en contacten worden (misschien wel voor het leven) gelegd. Het is gewoon zo enorm leuk om te doen, net zo leuk als het hebben van een B&B of het zijn van een planouder en na weer al die verschrikkelijke gebeurtenissen van de afgelopen dagen ben ik alleen maar blij dat we het doen: ons huis, ons hoofd, ons hart openzetten en een stukje van de wereld binnenlaten.

Morgen treden ze laatste keer op, alle info vind je hier!