DIY stoere kamprokjes voor de dochter die enkel tutu’s draagt

10 jaar nadat de naaihype blogland overmeesterde en 6 jaar nadat wij ons Aldi-machien inruilden voor een beter exemplaar ben ik er eindelijk in geslaagd om rokjes te maken voor de dochter. Om dit heugelijke moment vast te leggen vroeg ik zelfs aan de wederhelft om een foto te nemen, kwestie van ongelovigen toch te overtuigen. Dit delen brengt mijn sowieso al lage hipstergehalte helemaal onder het nulpunt vermoed ik 😜

Voor alle duidelijkheid, ons machien heeft geen zes jaar stof vergaard, er is natuurlijk de wederhelft die het ter hand neemt en ook ik maakte wel wat overtrekjes, een enkele keer een popje of een makkelijk carnavalpakje (lees: twee rechthoeken in fleece aan elkaar naaien met een gat voor het hoofd), maar voor ‘echte’ kleren bleef ik steken bij het kopen van stofjes, het bekijken van patroontjes en vooral te denken dat het er wel eens van zou komen als ik veel tijd had.
Talloze naaiboeken vonden hun weg naar hier (Tsundoku, weet u wel), een leuke workshop draaide uit op een mooie tas, maar niets dat het draadje in de naald kreeg of de goesting aangewakkerd, tot afgelopen week duidelijk werd dat de dochter die enkel tutu’s draagt en nee zegt tegen shorts dringend nood aan een paar stevige ravotrokjes voor op kamp.

Ik zocht dus een makkelijk patroontje en maakte er uiteindelijk drie op een namiddagje tijd in de vakantie met vier kinderen in huis. Dat me dat lukte, zegt vooral heel veel over het patroontje en absoluut niets over mij. Er zit meer dan één schoonheidsfout in elk rokje en wie als meester der naaikunsten een beetje te nauw kijkt, zal daar hoogstwaarschijnlijk blind van worden, maar who cares, de rokjes zijn om in te ravotten en wie weet overleven ze het kamp al niet. Ik printte het patroontje af (slechts twee delen #melike) en gebruikte overschotjes van stoffen. De stappen zijn geweldig goed uitgelegd maar gaandeweg maakte ik het mezelf nog makkelijker door de tailleband niet eerst om te zoomen maar hem onmiddellijk aan het rokje te naaien en de elastiek er door te duwen. Ik kan niet uitleggen wat ik deed aangezien ik dat zelf niet eens goed weet, maar het kwam erop neer dat het sowieso al makkelijke rokje nog makkelijker en sneller in elkaar gezet raakte.

Achteraf versierde ik de rokjes nog met wat flockfolie, waarvan ik altijd de handleiding er moet bijnemen en er steevast in slaag een figuur of twee aan de tetradoek te strijken. (Het bovenste rokje zijn we trouwens ergens in huis al kwijtgespeeld omdat Mies het zo mooi vond dat ze het op een plekje legde dat niemand van ons nu nog vindt en zijzelf ook niet 🙄, alle hoop is nu gevestigd op de kampkoffer van Tuur die al op de weide staat)

Wees gerust, dit wordt geen naaiblog, er is geen couturier aan me verloren gegaan en ik heb niet de ambitie om veel moeilijkere dingen te maken (hoewel er nu al stemmen opgaan in huis voor shorts, iemand een – heel makkelijk – patroon in de aanbieding?) want ik heb gewoon te weinig geduld om boordjes vast te spelden (een keer goed strijken volstaat in mijn ogen al ;)) maar hey, ik maakte wel rokjes en voor iedereen die daar liever geen zes jaar meer mee wacht, is dit het ideale projectje, want het feit dat ik goesting (en geduld) genoeg had om er drie (!) te maken, zegt alles!