Drie maanden en 10 dagen

Moeke, het is ondertussen drie maanden en tien dagen geleden dat je stierf. Gek dat ik dat zo exact weet, dat tellen in dagen, weken, maanden… alsof ik het nog dichtbij wil houden, terwijl het verder en verder van me wegglijdt.

Ondertussen is er in die drie maanden weer veel gebeurd: we verkochten een beetje onverwacht ons huis (hoera), alles wat ik uitrolde in de opleiding liep goed zoals die bedrijfsbezoeken en dat weekje Kopenhagen (daar was ik wel echt trots op), Bob en Tuur bereikten leeftijdsmijlpalen (12 en 18! zot hè), Mies en ik verjaarden ook, in de paasvakantie deden we een roadtrip langs Italiaanse steden (wat me weemoedig maakte, want het deed me denken aan de vakanties van vroeger), ons Mies vloog zelfs eens mee met Marc (zo cool), Jan stapte 100 km met de Joepi-4-daagse en onzen Bob ging skiën met Kazou (voor alles een eerste keer), we vierden ons vake zijn verjaardag in De Wei en we aten lekker samen voor Pasen.

Het leven dendert maw gewoon aan volle kracht door met tussendoor vooral belachelijk veel gedoe en zever met den bouw, maar hey… over exact 2 maanden moeten we verhuisd zijn. Hoe? Dat is nog een ander paar mouwen.

Maar dus, meer dan drie maanden al. Het blijft vreemd, ook al is er nu wel een donkerte weg, die er de afgelopen drie jaar echt altijd was. Alles wat we deden had toen een donkere bijklank, ook al zochten we echt naar lichtpuntjes, wat ik ook zei op je uitvaart (er was trouwens een massa volk, je zou er echt blij mee geweest zijn). Die donkerte is nu wel weg omdat alles nu duidelijk is: geen afwachten meer, geen angst voor elk nieuw teken dat het niet goed gaat. Het is gewoon helder: je bent er niet meer, of toch niet meer fysiek. (maar die donkerte heeft natuurlijk wel plaats gemaakt voor veel verdriet)

We hebben echt heel mooi afscheid van je genomen. De dagen ervoor sliepen we dicht bij jou. Het was triest, maar ook schoon om zo, zij aan zij in onze kinderkamers, te waken. We waren er allemaal bij toen je je laatste adem uitblies. Het ging sneller dan verwacht, maar het was goed zo. Achteraf denk ik nog vaak aan onze babbels die laatste weken. Je zei een keertje heel expliciet dat je me graag zag en iedereen die je kent weet dat je van weinig woorden was, dus je wou echt dat ik dat wist ❤️

Op je laatste ‘gezonde’ verjaardag, vlak voor mijn grote operatie, hadden we afgesproken samen een kookworkshop in Italië te volgen. Ik heb nu gezegd dat ik dat dan maar eens met ons vake zal doen, want die ontpopt zich ondertussen als een echte kok (en stuurt heel schattig ons geregeld foto’s van lekkere bordjes door ;)) Je zou trouwens wel blij zijn om te weten dat ik nu al drie maanden elke week een bordje bijzet voor ons vake, midden in de drukte van het gezin. Soms denk ik wel dat hij met hoofdpijn naar huis gaat, maar hij zegt dat hij ervan geniet, dus dan is het wel ok denk ik.

Het besef dat alleen ons vake nog overblijft, heeft me wel veel harder getroffen dan ik verwacht had. Geen schoonouders meer, geen moeder meer, maw nog maar één opa voor onze kinderen én heel cru: dus ook nog maar één iemand ‘voor ons’. Ik vind ons (en ook de kinderen) daar echt wel een beetje (te) jong voor, maar ja het is wat het is.

Ach moeke… het is me wat allemaal, ik mis je want ‘voor altijd’ is gewoon echt wel heel lang, maar – zoals je zei – we doen voort en we zien wel.

Ik zie je graag ❤️