Fascinerend Fez

Na Marrakesh hadden we nog één échte grote stad te goed én dat was Fez waar zowel de man als ikzelf niet echt enig gevoel bij hadden, maar gewoon een must bleek in alle boekjes en artikels die we lazen. Bij het binnenrijden van Fez leek het even een heel Westerse stad te zijn, niet iets waarop we zaten te wachten na Marrakesh. Toen ook onze gastheer van de riad niet echt behulpzaam bleek te zijn (het enige nadeel van die riad voor alle duidelijkheid, want het was opnieuw een pareltje, dat bed!) en we maar op goed gevoel de weg zochten, hadden we er allemaal een beetje de pest in (zeker omdat we net 7 uur in de auto hadden gezeten), maar op de één of andere manier vonden we dan toch de weg én konden we sneller dan verwacht onze voetjes onder wederom een tafel op een prachtig dakterras schuiven.

Fez heeft ons echt aangenaam verrast én wordt omgeschreven als een waar labyrint, met de grootste medina van meer dan 9000 straatjes en steegjes verdeeld over verschillende wijken. Wij dachten lekker stoer dat doolhof zelf te bedwingen, maar na een eerste wandeling bleek dat dat zonder ervaren gids nauwelijks doenbaar zou zijn, zeker omdat we maar één lange dag zouden blijven. Ondanks het feit dat we normaal gezien niet doen aan ‘begeleide wandelingen’ moet ik hier echt toegeven dat de gids ons zo ontzettend veel heeft bijgebracht over Fez en bij uitbreiding heel Marokko, dat ik Abdul als ervaren gids (naar eigen zeggen de ‘coca cola van de medina’) alleen maar kan aanraden

Abdul bracht ons op de meest geweldige plekken en tevens grote aanraders van Fez, de stad der ambachten:

Boven op de berg, uit de stad, met een prachtig zicht op de stad, een ideaal vertrekpunt van de dag.

De pottenbakkerij/tegelfabriek waar de kinderen en wij even mee konden werken en zij een pot onder hun handen mochten draaien.

De smalle, smalle steegjes en straatjes waar geen scooters rijden maar enkel ezels en paarden de weg opeisen door ‘balak balak’ te roepen (alleja, zij zelf niet natuurlijk 😉), met allerlei verborgen hoeken en deuren die je vanuit de souks naar de meest prachtige huizen brengen.

In een koranschooltje waar we best onder de indruk waren en op slag besloten allebei Arabisch te leren 😉 elke wijk in de medina heeft trouwens zo een koranschooltje, maar ook een moskee, een bakkerij en een fontein.

Het beste restaurant van de hele reis was dat van de Berrada familie  waar we uit de keuken mochten proeven en niet konden kiezen. Met de hulp van vertalingen van de dochter des huizes maakte ik duidelijk dat we echt alles lekker vonden én ik heel erg graag het bloemkoolrecept wou (de beste bloemkool ever) én omdat ik – ondanks vier kinderen –  nog altijd lachte, kreeg ik het. We besloten dat ik ooit op een dag zou terugkeren en alles zou leren maken, maar eerst dat Arabisch leren.

Natuurlijk gingen we naar de leerlooierij en ja dat stinkt wel degelijk, dus die muntblaadjes komen wel van pas én de tapijtenwevers konden daarna ook niet meer ontbreken. Het was onze laatste echte stad in Marokko, dus we gaven ons volledig over aan een koopdrang en zijn vandaag nog altijd blij met alle spullen die we meebrachten.

We bezochten daarnaast ook nog andere mooie en grote koranscholen, interessante pleinen, mooie dakterrassen, het prachtige paleis, wandelden door de blauwe/groene toegangspoort enzoverder enzovoort, veel te veel om op te noemen en te veel om allemaal bij naam te onthouden, maar wat een levendige mooie stad was Fez, eentje die we wederom alleen maar kunnen aanraden, zeker met een boeiende gids als Abdul!