Mijn week in beelden

Het regent hier in dArdennen, kort en krachtig, de wederhelft die ons gisteren terug vervoegde is voor een grote korting richting doe-het-zelf-zaak gegaan en dat enige kindje in huis lummelt maar wat rond. Een ideaal moment om eens te scrollen door de foto’s van de voorbije twee weken. Er is meer geweest dan het kampgedoe dat de blog haalde én ik ben alweer veel te veel vergeten, dus vandaag mijn week (of beter afgelopen 2 weken) in beelden:

Confituur en siroop maken van alle bessen die we plukten (dozen vol) in de tuin van de tante. Een geweldig huismoederlijke bezigheid. De confituur van rode bessen had ik misschien beter gezeefd maar de siroop is zoals ie moet zijn. Voor de confituur neem ik altijd het recept op de verpakking van een pakje geleisuiker. Ik zocht daarnaast ook een recept voor siroop en vond er eentje bij Mme Zsazsa. Ik kookte de bessen met wat water, mixte dan de boel en goot het door een fijne zeef ipv een doek en kookte dan nog eens op met (minder) suiker en gebruikte ook geen citroen omdat een blauw bes al genoeg zuur bevat.

Een filmavondje en lekkere pizza achteraf, in Antwerpen met de trein. Het is alweer 20 jaar geleden, in de laatste dagen van de zomer dat ik besliste wat ik zou studeren en waar ik een kot zou zoeken. En dus ook 20 jaar geleden dat ik de man voor het eerst zag. Ondertussen zijn er vier kinderen en zijn zulke avondjes voor hen vooral puur plezier en voor ons pure nostalgie. Een mooie mix.

Bezoekjes aan en van f(r)amily waarvoor we weer eens heel wat kilometers aflegden, wij zijn niet onder de kerktoren gebleven en heel wat van hen ook niet, geen evidente combinatie zo af en toe. We hadden ook een picknick in het park zoals ik het graag doe: geen gedoe op voorhand, gewoon naar de winkel voor tomaatjes, kaas, fruit en een homp brood. De kinderen hossen rond, bouwen kampen en kruipen in bomen, wij babbelen bij en hebben soms een hartverzakking als een kind te hoog kruipt (hieronder was het gevaar al geweken).

Een fijne vriendin wou haar portfolio uitbreiden en vroeg ons om te poseren. Iets dat ik niet graag doe, maar voor vrienden kom je al eens uit de comfortzone én wat ben ik blij dat ik dat deed, want deze foto maakt me meer dan trots.

De kinderen vertrokken op kamp niet zo ver van waar we nu zitten, in twee shiften, de eerste keer gingen we allemaal terug naar huis, de tweede keer alleen de man. De oudste jongens werden eerst afgezet, daarna de dochter, allemaal gingen ze erg vlot, maar wat brak ons hart toen we bij het afzetten van de dochter een verdrietige oudste zoon zagen. Het is dan ook voor hem een zwaar jaar geweest en het wordt nog erg spannend volgend schooljaar. We deden een babbeltje met de leiding én ze hebben het beste voor, maar meer dan eens lig ik er toch van wakker.

We zagen een luchtballon die we achtervolgden en ik trok een foto want tja… luchtballonnen. Nu ik die foto terug bekijk, mis ik de andere kinderen ineens zo hard en schiet me iets van Herman De Coninck te binnen
Het gaat niet over hebben, hooguit over krijgen.
Het gaat niet over hem vasthouden, maar over — zou ik? — loslaten en lang kijken.

Twee fijne drukke weken, twee weken die voorbij zijn gevlogen waardoor ik geen enkel boek heb aangeraakt, zelfs niet verder gelezen in hetgeen ik twee weken ervoor was begonnen, maar ik voel dat daar vanaf nu verandering in zal komen. De rust is bij het opstaan wedergekeerd, de bomen kregen zuurstof, de regen is gestopt en de stilte wordt enkel doorbroken door wat getjilp, ik voel het… vandaag wordt traag.