Hoewel het al bijna tijd is voor de volgende week, doe ik er toch nog eentje van de vorige week. Het is gewoon de eerste ochtend in een paar dagen dat ik me niet moet haasten dus ideaal om nog eens stil te staan en een beetje te bloggen over hoe de afgelopen week was.
Ik las dus ‘A little life’ uit én was daar op z’n minst gezegd een beetje van onder de voet. Ook al stond in Goodreads ‘Haar naam was Sara’ te wachten (ik vind dat echt een goede tip van Lilith dat je altijd je volgende boek moet vastleggen) koos ik er toch voor om iets totaal anders te lezen, nl ‘Een bijzonder jaar’ van Lori Spielman, een feelgoodroman die toch bijzonder hoog scoort wat zowat mijn enige criterium is bij het kiezen van een boek. Ik las de eerste paar hoofdstukken in de Mechelse tuin waar ik vooral blij was met het stilaan groener worden van die dorre tuin.
Het leest vlot maar ik geraak niet echt verder wegens te veel anders om handen, zoals daar waren:
De oudste zoon die voor het eerst alleen naar school (sportkamp) vertrok. Hij springt van het vijfde naar het eerste middelbaar wat voor mij aanvoelt alsof hij een jaartje minder kind is. Ineens gaat ie alleen naar school, heeft ie een GSM, heeft hij een sleutel van de deur en wil hij zich een beetje afzonderen zo af en toe. Hij gaat dat goed doen, maar toen ik hem alleen zag vertrekken was dat met een mengeling van trots, vertrouwen én pure angst. Wat als… Je mag er niet aan denken, dat heet loslaten denk ik dan én ik denk niet dat dat ooit makkelijker gaat worden.
De oudste zoon die zijn GSM verkent. Ik ben dol op zijn berichtjes én het is een nieuw soort gelukje geworden, een ding dat mijn hart doet zingen. Heerlijk vind ik ze. Het is gewoon zo lief en zo grappig tegelijkertijd.
Ik sprak af met fijne vriendin Annelyse én zoals altijd kennen wij geen maat waardoor ik pas ver na middernacht mijn bed zag. Zij is de enige met wie ik altijd zo belachelijk laat doorzak. De avond blijft doorkabbelen en we raken nooit uitgepraat. De dag erna was er eentje voor frisse neuzen én aangezien de kinderen een voorliefde hebben ontwikkeld voor fietsen, reden we langs vaart naar Planckendael om het nog altijd jammer te vinden dat de achteringang toe blijft.
We kregen Nepalezen over de vloer, vier dagen aan een stuk. We trokken ermee naar Manneke Pis in Brussel, wandelden onder den toren in Mechelen, aten zo goed als alleen vegetarisch om zeker te zijn dat ze alles konden mee-eten, filosofeerden over mens en natuur, over yoga, over godsdiensten en goden, gingen daardoor altijd veel te laat slapen en stonden veel te vroeg op én genieten nog altijd na van het kleine stukje cultuur dat ze achterlieten bij ons in huis.
