Mijn week in beelden en boeken (zomer ’18, deel 6)

Afgelopen week maar twee boeken gelezen:

• Een bijzonder jaar van Lori Nelson Spielman, was zoals verwacht gewoon een leuk boek, erg feelgood. Je ziet alles mijlenver aankomen, maar dat is helemaal niet erg, dat is de bedoeling van zulke boeken. Je leest het in een ruk uit en je blijft met een fijn gevoel achter. Ideaal leesvoer na A little life.
• Burn-out dagboek van Maaike Hartjes, was heel erg herkenbaar. Ik heb een aantal jaren geleden ook echt diep gezeten met zware vermoeidheid, serieuze lichamelijke klachten, paniekaanvallen, slaapstoornissen… tot gevolg. Het was een periode waar ik moeizaam ben uitgekrabbeld maar waarin ik wel veel heb geleerd (cliché oh cliché). Het kwam niet door werk dat ik niet graag deed, maar door werk (en veel te veel extra’s in mijn ‘vrije tijd’) dat ik gewoon te graag deed waardoor ik op zowat alles JA zei en mezelf (met vier kleine kinderen) hopeloos voorbij holde. Ik voelde me ook voor alles en iedereen verantwoordelijk en wou het daarnaast gewoon allemaal veel te goed doen. Vandaag de dag wil ik het nog altijd goed doen, maar niet meer ten koste van mezelf en niet meer voor alles en iedereen. Ik moet mezelf nog wel vaak een halt toeroepen als ze weer ergens een Chinese vrijwilliger zoeken, maar ik denk tenminste ook effectief na voor ik zomaar JA zeg. Het is echt een leerproces geweest én dat is het tot op zekere hoogste nog altijd wel, dus vandaar een zeer herkenbaar en heel graag gelezen boek, én niet alleen omdat we hier al elk ander album van haar in de kast hebben staan 😉

Naast het lezen, deden we ook nog heel wat andere dingen:

We zwaaiden onze Nepalese gasten uit, altijd hartverwarmend en triest tegelijkertijd dat je op zulke korte tijd zo’n fijne band kunt smeden die dan even abrupt stopt als ie begonnen is. Gelukkig zijn er zoveel mogelijkheden om contact te houden wat wel enorm fijn is.

De tweede zit begon, wat maakt dat ik mijn dagelijkse wandeling door de kruidtuin in Mechelen weer kan maken. Ik vind het geweldig dat ik hem elke dag van en naar school doorkruis. Hoewel ik voor het gemak misschien beter zou fietsen kies ik er toch voor om elke dag te wandelen, het heeft iets te maken met vertragen en mindfulness denk ik, tenzij ik natuurlijk te laat vertrek want dan zie je me spurten en zweten en hijgen. Om al het gedoe rond de tweede zit makkelijk rond te krijgen kwam er een babysit maar gingen de kinderen ook logeren bij oma en opa, iets wat beide partijen wel plezant vonden (denk ik dan toch ;))

Ik ging tussen de tweede zit door op ziekenbezoek in Brugge én aangezien Brugge eigenlijk vlakbij de zee ligt, gingen de kinderen en ik eerst wat spelen en liggen en lezen op het strand. We aten daarna iets in een brasserie op de dijk én ik voelde me zo geweldig dat ik eventjes dacht om lekker impulsief een hotelkamer te boeken met ons vijf en gewoon een nachtje te blijven. Ik heb het uiteindelijk niet gedaan want de dagen erna stond de agenda gewoon te vol, maar het idee alleen al was zo fijn om te hebben.

Op het einde van de week trokken we dan terug naar de Ardennen waar de zomer klaarblijkelijk voorbij was. Het deerde niet, want we bleven gewoon binnen met een filmpje en lekker eten in de zetel onder een dekentje, maar ik was wel blij dat de zon er uiteindelijk dit weekend toch door kwam waardoor we nog eens de stapschoenen aantrokken om een nieuw bos te verkennen.

Terwijl ik dit schrijf loopt de zomervakantie op z’n einde én ik ga het missen, de onbezorgdheid, de lange lege dagen, de chaos en het gebrek aan routine en structuur. Pas volgende week kan ik besluiten of het een fijne zomervakantie was, maar ik denk dat ik het antwoord eigenlijk al wel ken.