Zoals je vorige keer kon lezen, hadden we de KSA-groep van Tuur op tweedaagse bij Paula, zondag trok die terug naar het kampterrein, deden wij erna nog een stevige wandeling in de buurt en startte er weer een nieuwe week.
Maandag werkten zowel de man en ik én daarvoor hebben we hier bij Paula heel wat gerief aangesleept zodat we allebei een bureautje hebben, wat eigenlijk wel triestig is als je dat zo bekijkt, maar hoe je het ook draait of keert, hier tussendoor (hoewel die tussendoor bij de man gewoon weer voltijds is) werken is minder erg dan gewoon niet naar hier komen. We genoten ook best van de tijd die we hier samen hadden en gingen lekker uiteten om daags nadien de kinderen op te halen aan het kampterrein.
Als de kinderen van kamp komen, lijken ze altijd ineens vijf jaar ouder, ik vind dat echt schoon om te zien. Tussen de vuile onderbroeken (die in aantal nooit echt lijken te stroken met hun dagen afwezigheid) en de lange douches komen de verhalen boven. Ze hadden een heerlijk kamp, ook die kleinste die voor het eerst mee ging.
Ondertussen is het al 8 dagen augustus, maar ik schrok toch even toen vorige week 1 augustus op mijn telefoon stond te blinken. Ik kan echt niet bevatten dat er al één zomermaand voorbij is. Waar is de tijd dat zomervakanties eindeloos duurden? Gelukkig hadden we die eerste augustus wel echt heel leuke plannen! Ik ging voor het allereerst in op een uitnodiging (niet eens voor mij persoonlijk hoor, maar via Maison Slash, waarschijnlijk omdat er niemand anders wou 😉) We brachten namelijk een bezoek aan het préhistomuseum tegen Luik én ook al wist ik door het opzoekwerk (voor ik toezegde) dat het echt iets voor ons kon zijn, toch waren we allemaal behoorlijk onder de indruk: een blotevoetenpad, een jachtparcours dat je kon bewandelen met pijl & boog, een workshop om vuur te maken, dieren, een doolhof, een mooi museum… We liepen er 6 uur rond maar eigenlijk hadden de kinderen gerust nog een paar uur langer kunnen blijven. Binnenkort verschijnt er dus een uitgebreid verslag op Maison Slash.
Een dag later had ik het geweldige idee om een groot luchtballonnen-event te bezoeken. De man was snel overtuigd want luchtballonnen zijn gewoon schoon en het vooruitzicht op tientallen in de lucht deed ons watertanden. We maakten een picknick, staken de kinderen in de auto en gingen op ons doel af om ter plekke een paar uur te wachten en te horen dat er die dag – wegens slechte weersomstandigheden – geen enkele meer de lucht in zou gaan. Met andere honderden/duizenden? teleurgestelde zielen dropen we af om filegewijs de parking te verlaten, niet echt wat wij in gedachten hadden zo op een vrijdagavond, maar ach we lieten het niet aan ons hart komen en vonden de vele mensen die hun auto niet meer terugvonden door de massale uittocht zeer herkenbaar maar vooral ook een beetje grappig, slapstick van de bovenste plank.
Even dachten we eraan om de volgende dag opnieuw de grens over te steken, maar schakelden de FOMO uit én besloten al snel dat het allemaal niet zo belangrijk was en we beter gewoon nog wat thuis konden rondlummelen om ’s avonds naar de nacht van het boek te gaan in Redu wat altijd fijn is. De kinderen marmerden papier en een Google-zoekactie later bleek dat best makkelijk te zijn, dus ipv te pinnen stockeer ik dat ideetje maar even hier!
Ik las:
- The hate u give, Angie Thomas: een boek over racisme, discriminatie en ongelijkheid, maar verpakt in een YA-jasje dat helemaal niet verkeerd is. Het lees goed weg en is zonder meer op bepaalde momenten echt beklijvend. Ik las het afgelopen week, terwijl het nieuws vol stond van de schietpartijen in Amerika, wat het misschien nog pijnlijker maakte en legde het dus alvast klaar op het stapeltje ‘te lezen’-boeken voor de kinderen.
Dat boek wil ik ook al lang lezen! Ze hebben het eindelijk aangekocht bij ons in de bib zie ik.
Laatste supergoed boek dat ik las, was “aan het einde van de wereld” van Kristin Hannah. Het zou verfilmd worden en die film wil ik zeker zien, alleen al voor de mooie omgeving van Alaska. En “het achtste leven” van leeftijdsgenote Nino Haratischwili vond ik ook een aanrader. Zo een boek (generatie-epos in Georgië) zou ik uit mezelf nooit lezen, maar dit vond ik echt goed.
Oh, jouw boekentips ga ik eens bekijken ze, merci! Ik vind dat altijd lastig om een nieuw boek te kiezen, want het aanbod is zo enorm groot en ik heb niet echt een uitgesproken voorkeur van genre.
Lang leve Goodreads. Sinds ik die app heb, lees ik een pak meer dan vroeger én ook betere boeken. Ik heb Lilith (Tales from the crib) als vriend en door haar uitgebreide vriendenkring kom je wel op wat goede boeken. Aanrader!
Ik gebruik GR dus vooral om de boeken die ik wil lezen af te checken en bij te houden maar niet om ideetjes op te doen eigenlijk, eens zien dus! Bedankt voor de tip!