De week die een mokerslag heeft geslagen in de zomervakantie, wat begon als ‘allé zeg, wat een hondenweer zo in de zomer’ mondde uit in een paar catastrofale dagen waar terecht een dag van nationale rouw voor werd afgekondigd. We zaten die week grotendeels in de Ardennen, maar hebben – gelukkig – geen problemen ondervonden. Het waren hallucinante beelden die voorbij kwamen in het nieuws én pas toen we ergens in het midden van de week naar huis reden én de Lesse overstaken op de snelweg, beseften we pas echt ten volle dat deze beelden echt wel uit België kwamen want die relatief smalle rivier was uitgegroeid tot een gigantisch meer.
Nu het was wel degelijk regenweer en om de kinderen toch af en toe los te rukken van het scherm, besloot ik om deze week mezelf een groot cadeau te doen, nl een kookvrije week te introduceren. Ja, ik kook graag, maar het soms is teveel gewoon trop en omgekeerd én het is zomervakantie voor iedereen, toch? De kinderen vonden het eigenlijk wel een tof idee én dus stelden we een menu op, gingen ze winkelen én kookten ze de ganse week, van soep tot een ovenschotel. Eigenlijk is het de kunst om de kinderen zelfstandigheid mee te geven op een manier dat ze een gevoel van vrijheid ervaren denk ik. Geen idee of dat een ding is.
We gingen ergens na het midden van de week naar huis, genoten van een namiddagje cinema (Croods 2 is geweldig, echt!) tussen het inpakken & rondrijden voor het KSA-kamp door, iets waar de kinderen echt allemaal ontzettend naar uitkeken.
Ik las twee zware boeken uit, maar markeerde hen allebei als 5 sterren op Goodreads omdat ze zoveel met me deden en ik met beide nog lang in mijn hoofd rondliep.
- De avond is ongemak van Marieke Lucas Rijneveld, kreeg de International Booker Prize 2020 en dat begrijp ik helemaal. Je ervaart het leven van een gelovig boerengezin dat getroffen wordt door het verlies van de oudste zoon, door de ogen van een ander kind uit het gezin. Het deed me qua vertelstijl wat aan Hars van Anna Riel denken, een boek waar ik 2 zomers geleden zo van onder de indruk was Je voelt aan alles dat het fout loopt, dat het helemaal verkeerd gaat gaan, maar je kan er niets aan doen én leest pagina per pagina de absurde gedachtegangen in wondermooie beeldtaal. Een absolute topper, maar geen ‘lees ik vlotjes even uit’-boek.
- De dag dat ik mijn naam veranderde van Bibi Dumon Tak is een compleet ander boek. Het is een autobiografisch boek en hakt er echt in. Wat als je zus die nét een zware scheiding doorworstelde ongeneselijk ziek wordt en sterft? Je krijgt ineens haar kinderen niet meer te zien, de ex die haar het leven zo zuur maakte eist alles op… de woede, onmacht en frustratie druipen van de pagina’s, maar tegelijkertijd is het ook een erg mooie ode aan die zus. Heel erg aangrijpend én sterk.
Ik kook eigenlijk nooit thuis :p maar zo’n week dat de kinderen koken (of hier dus 1 kind), ik vind dat een topidee. Als je dan nog rondstrooit met complimenten doen ze dat gegarandeerd ook vrijwillig zelf op een andere keer.
Haha ja die complimenten, dat is wel echt een dingetje, ook al krijgen ze er dan met hopen, toch kan het nog altijd niet genoeg gezegd worden ‘hoe lekker het wel niet is’ 😉 Ik vond het ook een topidee, denk dat het een blijvertje zal zijn!
Klinkt heerlijk, voetjes onder tafel kunnen schuiven én lekker eten :-).
Bedankt voor de boekentips ook, zo is de leeslijst weer een beetje langer geworden…
Ja, echt wel! Ik heb daar echt van genoten! Heel graag gedaan van die boekentips!