Moemoe

Ik ben geen fan van iemand, heb geen adoratie voor een of andere bekende Vlaming of Hollywoodster, ik denk oprecht niet dat iemand belangrijker is dan een ander… maar af en toe passeert er iemand in je leven die inspireert en met wat geluk maakt die ook echt deel uit van je leven, zoals bij mij, in de gedaante van mijn moemoe, of beter oma voor mij, moemoe voor mijn kinderen omdat ze dat zo graag wou.

De moemoe was zoals je ze kent uit de beste verhalen: een zachte lieve fiere moeder, met de beste schoot, omringd door haar 7 kinderen, 16 kleinkinderen en 13 achterkleinkinderen met altijd plaats aan tafel, een doos zelfgebakken wafeltjes in de kast en speelgoed dat van generatie op generatie werd doorgegeven. Mijn vroegste herinneringen zijn er van logeerpartijtjes, van snoepwinkeltje spelen, van stoofvlees met niertjes en handgesneden frietjes, van de aperitiefjes op zondag, van schildpad Mieke in den hof, van wafelenbak en appelbeignets, van de lekkerste kaaskroketten, van de genegenheid tussen haar en mijn opa, van de popjes die ik maakte met haar lege garenklosjes, van haar te zien zitten aan haar naaimachine en op te moeten letten voor achtergebleven naaldjes. Moest internet toen al bestaan, zou ze een ster aan het blogfirmament zijn geweest, van joggingpakjes (jaren ’80 :)) tot het trouwkleed van mijn zus zoveel jaren later: ik denk niet dat er iets was dat niet perfect van onder haar machien kwam gerold. Later herinner ik me de woensdagmiddagen dat ik ging mee-eten, vlak na school, voor de academie, het was maar één jaartje, maar het was altijd plezant, wij twee aan tafel, een beetje later ook de GSM en de computerlessen, de handleidingen voor vanalles en nog wat neergeschreven in een notitieboekje, de sms’jes zonder leestekens en de mailtjes waarbij elke zin op een nieuwe regel startte.
Nog jaren later herinner ik me dat ze er altijd graag bij was, hier op feestjes, tussen al het volk en de kinderen, dat ze zo blij was toen er eindelijk een meisje (ons Miesje) werd geboren dat voor een viergeslacht zorgde en hoe leuk mijn kinderen het vonden om bij haar op bezoek te gaan, steevast wetende dat ze zwaar in de watten gelegd zouden worden want moemoe kon het nooit laten om toch geen wafeltje te bakken.
En nu zal het laatste dat ik me kan herinneren, haar afscheid zijn, fier en oprecht, helder en bewust, zonder zelfmedelijden, sterk, de lieve woorden die ze sprak. Zo triest maar zo ontroerend mooi tegelijkertijd.
Drie koningen zal nooit meer hetzelfde zijn, maar dat is niet erg, daar doen we toch niet aan mee, want hier in Mechelen, waar wij wonen, in haar stad, is het Sinte Mette en het liefst in de lange versie van de ruggenuchte, helemaal hoe zij dat het liefst hoorde.

Lieve moemoe, jij was hoe ik wil zijn en het is zo raar dat ik je nooit meer ga zien, nooit meer ga kunnen langskomen, geen receptjes meer ga uitwisselen, nooit meer ga horen hoeveel lekkerder mijn koffie of hoe schoon mijne frak is 🙂 of hoe groot de kinderen zijn geworden en hoe hard je ervan geniet ze zo gelukkig te zien, ik ga je missen, wij gaan je allemaal missen, maar we zijn zo dankbaar dat je er bent geweest, om wie en hoe je was.

Het ga je goed lieve moemoe en doe de groeten aan vava en aan Jan.