Over verontwaardiging, IT en kunst

Geen throwback vandaag naar een feestje, want daar waar ik vorige week nood had aan zon en lachende kinderen, heb ik dezer dagen serieus last van een groot verontwaardigingsgevoel, ingegeven door Michael Van Peel die ik deze week bezig zag: spijkers, koppen en nog heel veel andere rake dingen (als je hem niet hebt gezien, luister dan op spotify)
Het was zo waar wat ie zei, oa dat we allemaal een beetje makke lammetjes zijn, dat we allemaal een beetje worstelen met een gevoel van machteloosheid en dus dan maar niets meer doen én zelfs niet eens meer verontwaardigd zijn. Niet met mij dus, want ook zo zijn mensen 😉 Ik kroop deze week dan ook in mijn pen om heel wat ergernissen aan te kaarten (zeer benieuwd of ik op alles nog maar een antwoord zal krijgen) en kroop achter mijn computer om er ‘kunst’ van te maken.

Ik volg ondertussen mijn tweede jaar multidisciplinair atelier en probeer sindsdien mijn skills als IT’er te gebruiken als verfborstel of potlood. Het is zoeken, maar soms komt er wel iets uit waar ik relatief tevreden mee ben (altijd wel pas na het toonmoment en bemoedigende blikken van de anderen,  zo zelfzeker ben ik dus ;)) Het zijn probeersels, niet meer, niet minder.

In elk geval las ik een tijdje geleden in de krant een artikel over het opgesloten en ook uitgesloten gevoel dat in Amerika heerst en wou daar iets mee doen, wat het volgende werd.

Ook door Van Peel besefte ik nog meer dat er zo weinig geluisterd wordt, dat we allemaal zo snel verzanden in dat grote wij/zij en ik/jij-verhaal: zij moeten ook moeite doen, wij moeten dit niet pikken, jij hebt het beter dus jij moet niet klagen, ik heb het slechter dus ik mag zagen… je weet wel waar ik naartoe wil. Eigenlijk zijn we allemaal gewoon maar mensen, zo gelijkend en zo anders in ons zijn en toen ik daarop koffie maakte, zag ik ineens al die verschillende kopjes in de kast en dacht: ‘Zouden we niet gewoon wat meer bij elkaar op de koffie gaan én echt luisteren en echt praten?’