What’s in a name

Ik las een stukje bij ditjes & datjes over een algoritme (met website)(tof tof) dat je helpt bij het kiezen van een voornaam. Door zoiets ben ik altijd getriggerd. Data en algoritmiek is gewoon een geweldig interessant ding én babynamen, daar hebben wij ook ons deel van gehad. Ik was dus helemaal gecharmeerd en ging onmiddellijk aan de slag én ja, de namen die ik voor zowel jongens als meisjes voorgeschoteld kreeg waren af en toe kanshebbers maar nergens in de lijst kwam ik één van onze gekozen voornamen tegen, dus misschien hoog tijd om eens uit te leggen welke kronkels wij volgden bij onze keuze.

We hadden voor we aan kinderen begonnen een A-lijstje, een lijstje van voornamen waarvan we dachten dat we onze kinderen zo zouden gaan noemen, daar stonden Daan, Marthe, Casper, Janne en Bram op (ja idd, 5 namen: 3 jongens, 2 meisjes, het kan dus nog;)), maw de A in het A-lijstje is zeer letterlijk te nemen. Uiteindelijk zijn daarvan alle namen gesneuveld om heel wat uiteenlopende redenen: ineens te populair, een onsympathieke leerling met die naam (echt dat fnuikt de liefde voor een naam volledig), ineens niet meer mooi vinden enz…

Op het moment dat we dus effectief aan kinderen begonnen hadden we geen enkele naam meer over én toen kruiste op vakantie een klein schattig mannetje met blonde krullen ons pad. Hij heette Arthur. Wij waren op slag verkocht.

Ondertussen had ik echter ook heel veel voornamenboeken doorploeterd en regeltjes bekeken én aangezien ik daar nogal rigide mee omga, nam ik mee dat hoe langer je familienaam is, hoe korter je voornaam moet zijn. Nu moet je weten dat de man een prachtige 5-lettergreep-lange familienaam draagt, die dan ook nog eens Frans is, dus buiten het feit dat Arthur al uit 2 lettergrepen bestaat, klinkt Arthur bij de Franse familienaam wel heel aristocratisch, Iets wat we niet zijn, noch willen uitdragen, dus Arthur werd van tafel geveegd, of toch althans die eerste lettergreep én zodoende werd Tuur geboren.

Eens die eerste naam een feit was, was de trend gezet en besloten we altijd voor krachtige korte doch simpele namen te gaan. Namen waaruit je ook niet meteen kan afleiden of ze horen bij een 5-jarige kleuter of bij een 80-jarig heertje, want echt, als ik alleen maar naar mezelf kijk, hoeveel Elke’s ken jij die niet tussen 35 en 40 jaar inzitten? (of ben ik de enige die steevast met minstens één andere in de klas/scouts/koor… zat?)

In elk geval, keek ik vanaf toen dus enkel nog naar de 1-lettergreep voornamen en kwam Jan in het vizier, een naam die ook wel een geschiedenis meedraagt in mijn familie, maar die wij vooral prachtig in al zijn eenvoud vonden. We zagen het al helemaal voor ons dat we een Jantje uit de mopjes zouden krijgen, wat ie overigens helemaal is geworden. Mies kruiste ons pad door een aftiteling (ik vermoed met de familienaam Bouwman ;)), maar we moesten enkel 3 kinderen wachten vooraleer we hem konden gebruiken én nog altijd maakt het me blij dat er een Mies in onze familie zit, want ik vind het na al die jaren nog altijd een prachtige naam (en dat je ook naaminspiratie kunt krijgen door leerlingen bewijst een juf op school die sinds kort ook een Miesje heeft). Hoewel het helemaal niet de bedoeling was om allemaal andere klinkers te kiezen, vielen we toch een paar jaar geleden als een blok voor Bob, opnieuw mooi in al z’n eenvoud en een ideale wending zo op het einde van het rijtje. Moest er in één of andere wilde opwelling toch nog eentje bijkomen, weet ik eigenlijk niet of we zouden voortdoen met die ene lettergreep of we toch iets helemaal anders zouden doen, maar ik vermoed dat we daar niet meer gaan achter komen 😉

Dat waren dus onze kronkels, ondertussen heel benieuwd naar die van jullie!