Een lesje in doorzettingsvermogen & discipline

Het is één van mijn stokpaardjes als leraar in de technische IT-vakken als programmeren, databanken, scripten… ze (aka de studenten/leerlingen) moeten ‘gewoon’ oefenen. Zo moeilijk is dat echt niet, ‘gewoon’ oefenen. Je moet er ‘gewoon’ de uren aan besteden, het komt echt wel, je moet gewoon oefenen en blijven oefenen én op een moment komt de klik. Zo simpel is dat. Ik heb het zelf als student meegemaakt, het is een kwestie van uren en uren werken en ‘gewoon’ doorzetten (maar dat besef is ook pas later gekomen, nadat ik dat eerste jaar een keertje opnieuw moest doen ;)).

Ik zie het ook in mijn ‘kookkunsten’, elk jaar worden die beter, niet dat het daarom elk jaar lekker wordt ofzo, ik – als in de kok van dienst – kan elk jaar beter mijn plan trekken in de keuken. Dat is niet gegroeid uit kooklessen en het lezen van kookboeken, het is gewoon gegroeid uit doen. De etentjes waar ik vroeger een dag voor in de keuken stond, zijn doordeweekse maaltijden geworden. Ik ben daar gewoon in gegroeid door elke dag opnieuw te koken, mezelf uit te dagen en zonder het te beseffen heel wat uren mee bezig te zijn.

Maar nu, nu zit ik in de academie voor het eerst in de discipline waar ik al jaren van zeg dat ik het wil doen, maar dit jaar zet ik – onder impuls van die geweldige wederhelft – er dan toch gewoon mijn klok op én dit jaar ben ik dus gestart met tekenen. We zijn vier weken bezig én ik voel best wel wat frustratie, de onkunde is groot én het enige antwoord is oefenen en oefenen, elke dag opnieuw, de uren besteden en beseffen dat het niet van zelf komt, de discipline aan de dag leggen om lang aan hetzelfde te werken dus mijn stokpaardje komt me zowaar in mijn gat bijten én ik krijg zo ineens opnieuw een lesje in doorzettingsvermogen en discipline, iets dat ik niet echt had zien aankomen… ik begrijp zowaar mijn studenten op slag terug wat beter 😉