As we speak #11

Ik denk niet dat het hier ooit al zo lang heeft stil gelegen, het is ook niet dat ik niets meer te vertellen heb, onze reis naar Marokko bijvoorbeeld was prachtig en daarna zijn er al drie (kinder)feestjes gepasseerd, heb ik lekkere taarten gebakken en goed eten gekookt, werden er extra dieren in de tuin losgelaten, planden we al wat voor de zomervakantie, ben ik al bezig geweest met ons alternatief communiefeest (en niet te vergeten, de bijhorende trip), won KV de beker en zaten we gewoon mee te vieren op den Heizel (wat echt heerlijk was) enzoverder enzovoort… Ik ben naar mijn gevoel dus eigenlijk al lopend de paasvakantie in gegaan en al rennend er langs de andere kant terug uit gekomen, weliswaar klaar voor wat me te wachten stond, maar met te weinig tijd om echt stil te staan, het is dus maar goed dat ik dat ik dat nu eindelijk wel eens doe!

Kinderen
Na de paasvakantie vertrok de tweede op zeeklassen én gisterenochtend heb ik de derde afgezet aan de bus die vertrok op boerderijklassen. Het is vreemd dat zo een evenement op de duur ook gewoon ‘business as usual’ wordt. Voor hen natuurlijk niet, want de dochter stond gisteren al om 6 uur te blinken en klaar voor vertrek, maar voor ons als ouders maakt dat nu eenmaal deel uit van de ‘job’. Er sluipt gewoon zoveel routine in die mallemolen van elke dag dat je eigenlijk soms niet meer ziet hoe die ballen nog maar in de lucht geraken, maar wel merkt als ze op de grond liggen zoals (ook gisteren) de openklasdag bij de kleinste die we compleet uit het oog verloren wegens niet in onze (digitale) agenda (papiertje ingevuld en meegegeven, maar ergens gaandeweg vergeten te noteren) Dus ja, een zekere routine, maar ook steevast elke dag ploeteren om alles rond te krijgen en iedereen blij te houden, wat natuurlijk niet elke dag lukt, maar gelukkig wel genoeg dagen om meer dan uitgebreid gevierd te worden als moeder met dit jaar een ontbijtje dat ze helemaal zelf hadden klaar gemaakt. Zo ontzettend lief!

Vakantie
We gingen roadtrippen in Marokko en we werden verliefd, op de taal, op het land, op de mensen. We hebben heus nog niet zoveel landen gezien, maar dit land heeft echt alles én loste dus meer dan al onze hooggespannen verwachtingen in. Er volgen posts, een hele resem want Fez, Marrakech, een nacht in de woestijn, de trip zelf, ze verdienen allemaal een stukje van de aandacht.
In de zomervakantie gaan we naar Wales, op bezoek bij vrienden en op ontdekking in Wales zelf. Per toeval stuitte ik op het perfecte boek voor onze reis: Take the Slow Road,
England and Wales nspirational Journeys Round England and Wales by Camper Van and Motorhome  dat ergens deze of volgende week uitkomt (hoera!). We gaan weliswaar niet met de camper, maar zullen voor het eerst als gezin met de tent op stap gaan wat zeer spannend belooft te worden. De kinderen zijn nu allemaal echt zelfstandig, kunnen tegen een stoot én het lijkt dus het ideale moment om dat gewoon eens te doen. Ik weet dat het (regen)weer serieus kan tegenvallen over het kanaal, maar het leuke aan roadtrippen is dat je dan gewoon kan doorrijden tot waar het wel beter is. Ik kijk er in elk geval enorm naar uit!

Werk
Het werk blijft pittig én ik heb gesprekken gehad om het volgend academiejaar wat haalbaarder te maken. Op dit moment zit ik in twee opleidingen en twee onderzoeksgroepen, maw ik heb eigenlijk vier opdrachtgevers én dat is gewoon veel (te veel). Ik hou van mijn werk, maar is hou nog meer van mijn gezin en de tijd die ik met hen kan doorbrengen dus ik ben trots dat ik alles op tafel heb gelegd en we zullen wel zien hoe ik dat volgend academiejaar zal ervaren, of het echt haalbaarder is. Het enige waar ik het wel moeilijk mee heb is het feit dat ik nu voel dat collega’s achterdochtig zijn. Als je opdracht overal zit, ben je eigenlijk nergens een bedreiging, maar door nu echt voor mezelf te kiezen, kom ik ineens wel in het vaarwater van anderen en dat is lastig voor hen en voor mij.

TV
Het is weer songfestival en onze kinderen zijn daar echt fan van, dus ik weet wat we zaterdag zullen doen. Jammer genoeg stoot België niet door, maar heel eerlijk, ik vond het geen verrassing toen ik het optreden zag. Het nummer was op zich wel goed, maar het kwam niet echt over tussen al dat andere geweld. Voor de rest ben ik opnieuw blij met de Columbus dat ik uitgesteld of online tussendoor bekijk, want het blijft een mooi programma. Ik genoot ook (uitgesteld zoals alles) van Blind Gekocht en dan vooral de realisaties die stuk voor stuk echt wel top waren, maar we hadden duidelijk niet de juiste aannemer of architect bij alle verbouwingen want bij ons vielen die toch een heel pak duurder uit. En dan last but not least is natuurlijk het nieuwe en tevens laatste seizoen van Game Of Thrones, iets waar zowat de halve wereld op lag te wachten. Ik begrijp de kritieken wel (en vond deze bovenstaande cartoon dan ook hilarisch), maar het blijft toch goed en hoogstwaarschijnlijk het thema van zowat al mijn examens die ik dringend moet maken!

Boeken
Niets meer gelezen, geen enkel echt boek (buiten werk gerelateerde exemplaren en reisgidsen), maar de verwondering van Hugo Claus op mijn lijstje sinds we op school daar een computerspel van mochten testen wat best leuk was en me echt zin gaf om het boek zelf te lezen! Tuur daarentegen leest nog altijd heel erg veel én heeft de hele Da Vinci-reeks uitgelezen, waar hij niet altijd fijne dromen door had achteraf. Ondertussen heeft ie Pieter Aspe ontdekt en heeft mijn collega Nederlands me een hele stapel meegegeven die hij ook nog mag doornemen. Het is gewoon een betere verslaving dan het gamen op de smartphone dat er geruisloos is ingeslopen sinds in het middelbaar zit en daardoor een GSM kreeg, dus we laten hem maar gewoon doen en één e-reader op vakantie is duidelijk aan de krappe kant 😉

Tuin
Er zijn terug kippen in het hok én die kregen het gezelschap van twee konijnen én wat voor leuke beesten zijn dat? Geen dwergkonijntjes meer, maar echte konijnen waarvan ik totaal overdonderd was hoe groot die eigenlijk zijn. Onze stadstuin telt daarmee best wel wat dieren: kippen, konijnen, een schildpad, katten en in de vijver vissen en kikkers. Het is zowaar een kleine kinderboerderij geworden en we zijn er dol op. Het maakt dat we tussen het beton van de omringende huizen stilaan onze eigen kleine oase van rust maken. We pakten ondertussen ook ons terras aan, plaatsten terug verse kruiden in de bakken (jeej voor Marokkaanse munt en koriander dat echt geweldig goed groeit), hingen een lichtsnoer op en legden een buitentapijt. Heerlijk om er te zitten én zo werd ik zelf nog eens vastgelegd op mijn verjaardag, het laatste jaar in de 30 al zeg!

Blog
Tja, daar valt weinig over te vertellen, want het ligt gewoon compleet stil, iets waarvan ik dacht dat dat nooit ging gebeuren, want inspiratie genoeg. Het zal zo een dipje zijn zeker? Vroeg of laat komt dat er wel weer door, denk ik. Nu besef ik hierdoor ook wel dat als je hiermee je boterham (of een deel ervan) verdient, je dit ook echt beschouwt als werk, iets dat je moet doen, of je nu zin hebt of niet, want je hebt nu eenmaal een contract. Voor mij zou dat de blog dus waarschijnlijk helemaal fnuiken denk ik, iets waar je met zoveel enthousiasme en goesting ooit bent gestart, gaan bekijken als werk, want er zijn al moetjes en werkjes genoeg in huis, zonder dat daar de perfecte foto’s bij getrokken moeten worden.

In elk geval wel blij om eindelijk nog eens op die ‘Publiceren’ knop te hebben gedrukt!