As we speak #13

Want zelfs in coronatijden is er best veel te vertellen, heel veel zelfs én een ‘as we speak’ is dan ideaal, dus veel leesplezier en moed om tot aan het einde te geraken.

HET WERK
Ook wij zijn thuiswerkende ploeterende ouders, ook al hoor ik dat ploeteren zelf niet zo graag, want het betekent – in ons geval – wel dat we tot de groep mensen behoren die thuis hun betaalde job kunnen verderzetten. Dat laatste besef is hier best groot omdat de man (als IT’er bij een vakbond) ondertussen overuren en weekends draait om de systemen klaargestoomd te krijgen voor die miljoen tijdelijk werklozen die er plotsklaps bij komen. Het neemt natuurlijk niet weg dat de combinatie met het huiswerk van de kinderen wel stevig is.

1278

DE KINDEREN
De eerste week in quarantaine was tot nu toe de lastigste, de kinderen dachten ten onrechte dat het vakantie was en vlogen mekaar wel heel makkelijk in de haren. Gaandeweg (ergens in de tweede week) kwamen we op het idee om ze al scrummend aan het werken te krijgen: taken werden op post-its geschreven (per kind een kleur) en komen in de eerste (to-do) kolom, elke dag kiezen ze zelf een taak en verhangen ze de post-it naar de tweede (doing) kolom om het – van zodra ze ermee klaar zijn – te plakken in de done-kolom. Ze nemen hun leren echt zelf in handen en die duidelijke structuur brengt rust voor alle partijen. De kinderen doen het voor de rest wel goed, zoals altijd zijn ze mekaars beste vriend en tegelijkertijd ergste vijand, skypen af en toe met de dikste vrienden (#hoeratechnologie), smeden ze leuke plannetjes maar moorden ze elkaar soms ook uit én produceren ze vooral playstation-gewijs wel heel veel decibels want maak je geen illusies, dat toestel viert hoogtijden momenteel.

1286

OH DIE REIS
Waarvoor ik al vreesde een paar weken geleden is dan toch gebeurd, onze reis naar Mexico werd geannuleerd. Wij hadden op dit eigenste moment ergens boven de Atlantische oceaan moeten hangen. Ik wil er niet om zagen, maar het pikt gewoon wel, natuurlijk doet het dat. Ik had er echt van gedroomd om – met die 40 in zicht – eindelijk een Maya-tempel te kunnen aanschouwen.  De reisboeken werden dus wat verder weggestopt en ik denk maar ‘we weten al wat we gaan doen, we kunnen het alleen maar beter maken’!

1355

PLEEGZORG
Er viel niet alleen de reis in het water, ook onze opstart met pleegzorg gaat niet door. We waren dat al jaren van plan én een paar maanden terug kwam de basisschool van de kinderen met de vraag naar vrijwillige ouders voor hun pleegzorgnetwerk. Wij moesten daar eigenlijk niet lang over nadenken, het was het juiste duwtje in de rug  en besloten om ons gewoon in te schrijven, zowel voor het vangnet op school als voor het echte traject. Aangezien de scholen sloten, sessies werden opgeschort wordt dit wat op de lange baan geschoven en bloedt mijn hart een beetje, want moeilijke thuissituaties gaan echt niet ineens makkelijker worden dezer dagen.

1130

BOEKEN
Ik probeer tussendoor nog altijd wel meer te lezen én las zo onlangs de dichtbundel ‘Zonder het licht te breken’ van Amina Belorf  Ik zag haar een tijdje terug stukken eruit voordragen op een avond waarbij ze begeleid werd door oa mijn tekenleraar Ludwig Lemaire. Dat was een mooie poëtische voorstelling die me soms zelfs terug bracht naar onze reis door Marokko. Naderhand hadden we samen echt een hele fijne babbel. Ik kocht het boek en kreeg het gesigneerd in de bus met de liefste woorden waar ik alleen maar stil van kon worden.

1481

OP TV
Wie had ooit gedacht dat we nog eens samen als gezin ‘analoog’ voor de TV zouden zitten, niet uitgesteld, niet via Netflix, maar gewoon samen in de zetel de reclame trotserend? Ik niet in elk geval, maar toen werden we massaal stil gelegd en begon er net een nieuwe reeks van ‘De Mol’. Elke zondagavond zitten wij dus klaar, aftellend naar een nieuwe aflevering en verdenkingen rondom roepend. Heerlijk vind ik die zondagavonden, allemaal op elkaar in onze nét iets te kleine zetel, pure nostalgie zijn ze. Ohja, wij verdenken op dit moment Alina, Dorien en toch ook een beetje Bart, maw zowat de helft van de deelnemers die er nu nog inzitten 😉

1565

IN EEN BOEKJE
Maanden geleden reageerde ik op een oproep bij Kleine Globetrotter om reisverhalen te delen en verscheen onze Wales-reis op hun website. Niet veel later kreeg ik de vraag of ik het fijn zou vinden om dat online artikel om te vormen voor hun magazine en nog wat later bleek dat ze één van mijn foto’s namen voor de cover iets wat me echt ontzettend trots maakt. Het is een vriendenboekjes-droom (ik wou vroeger, naast dierenarts, leraar, archeoloog, fotograaf & architect, ook wel journalist worden) die hiermee uitkwam én mijn hart maakt elke keer een sprongetje als ik ‘ons’ exemplaar zie voorbijkomen. Voor de geïnteresseerden, want het is echt een mooi magazine, abonneren of apart bestellen doe je hier: 

1308

LEKKER KOKEN & ETEN
Om tripjes naar de winkel tot een minimum te beperken hou ik opnieuw ontzettend hard vast aan een weekmenu. Ik zet op dat menu tegenwoordig vooral heel erg veel comfortfood én ik bak daarnaast opnieuw veel meer zoetigheid. Het ontspant me in deze periode nog meer dan anders om met eten bezig te zijn: het brooddeeg handmatig te kneden, met een aperitief boven de potten staan, de geur van nieuwe baksels in het huis te laten… Nu het paasvakantie is, zal ik de lekkerste recepten eindelijk weer eens delen, want het zijn er veel (zeker ook dat van die pasteis, dat komt er sowieso aan! dat staat er al op ;)).

1583

SOCIAL MEDIA & BLOG
Het blijft een beetje lastig om mijn draai op deze plek opnieuw te vinden na al dat gedoe van een paar maanden geleden. Er kwamen excuses op een avond bij me thuis wat goed was, ook al werd ik even snel erna wel geëxcommuniceerd wat niet zo onlogisch is, maar ik nam het hele gebeuren ontzettend persoonlijk en zulke dingen blijven bij mij (te) lang kleven. Dingen (te) persoonlijk nemen gebeurt me eigenlijk best vaak, zo ook op IG waar ik sinds ik openbaar ben (hier is nl ook alles openbaar) sneller volgers bij krijg maar ook evengoed terug kwijt ben. Ik vind dat echt vreemd en soms ook wel een beetje lastig, zo van ‘wat heeft ze weggejaagd?’. Conclusie, het blijft haat/liefde met het hele online gebeuren.

1020

IN HET KOPKE
In den beginne van dit alles had ik echt schrik als in ‘dit is het begin van het einde’, we zijn in apocalyptische tijden beland, stormen in februari, een pandemie in maart, het is nu nog enkel wachten op een zondvloed. Die gedachten zijn gestopt op het moment dat we overspoeld werden met (t)huiswerk wat als gevolg had dat iedereen gewoon bleef door gaan, online ‘business as usual’ als het ware. Overal rezen de (overigens leuke) initiatieven als paddenstoelen uit de grond en werd er heel wat afgebruld op social media. Natuurlijk zijn er nog heel wat mensen die willens nillens gewoon door moeten gaan, maar ik dacht dat er algemeen wel wat gas zou terug genomen worden of ik had daar vooral zelf nood aan denk ik. Gelukkig ruik ik stilaan wel echt de lente in de lucht en speelt de zon absoluut geen verstoppertje, met een lege paasvakantie en een hoop boeken in het vooruitzicht kan ik daar eigenlijk alleen maar heel blij en dankbaar om zijn.

 

En dan jij fijn lezer, dankjewel om tot hier te lezen, hoe gaat het met jou dezer dagen, in deze vreemde tijden?

16 reacties

  1. Geen werk en enkel een 20-jarig kind in huis, dus hier is het héél rustig. Maar ik mis mijn andere kinderen en kleinkinderen. En ik wil op reis. Maar ik tel mijn blessings want er zijn geen zieken in de familie, en ik volg heel braaf alle regels.
    (dat van die schommelende IG-volgers: ge moet u dat niet aantrekken. Het is niet persoonlijk.)

    1. Ohja de andere kinderen en kleinkinderen kan me dat wel inbeelden, gelukkig is er de technologie maar is zo hard niet hetzelfde he! En ja geen zieken, da’s het voornaamste!

      1. Da’s inderdaad niet hetzelfde, maar ik ben wél blij dat die technologie er is!! Gisteren is mijn dochter even aan de deur geweest met de oudste kleindochter, en hebben we op veilige afstand een babbeltje gedaan. Dat maakte al iets goed 🙂

  2. Al dat online gedoe: niets van aantrekken. Authentiek blijven en je kan jezelf nooit iets verwijten.

    Bij ons valt alles mee. Wij blijven allebei werken, ik deels van thuis, deels vanop bureau. Deze week werk ik helemaal thuis want de man is gaan werken met de vroege, ik zit hier dan met kleuter en baby. Heb pro-actief voor elke dag al een uurtje verlof gespaard, gezien het goede weer. We zien wel hoe dat loopt, het goede weer zorgt er alleszins voor dat alles minder stressvol voelt.

    Benieuwd voor dat pleegzorgschap, dat is iets wat ik in mijn achterhoofd heb voor als onze kindjes groter zijn. We zullen zien, want psychologisch is dat wel hard, denk ik.

    1. Oh da’s wel goed van die uren opsparen want met dat mooie weer gaat dat goed van pas komen! En ja pleegouderschap, we hebben daar echt wel schrik voor, maar we twijfelen er al zo lang over dat we gewoon de knoop hebben doorgehakt. We zien wel hoe het loopt, kan best helemaal in ons gezicht ontploffen maar dan hebben we het toch geprobeerd!

  3. Awel, dat was nu eens de perfecte manier om mijn ochtend-koffie te drinken. Bedankt! Jouw ‘as-we-speak’ doet me weer veel goesting krijgen om ook terug te beginnen bloggen…

  4. Oh pleegzorg, jullie zijn echt de Max!
    Hier komt het er ooit misschien ook nog van. Maar de middelste twee kinderen zijn hier vaak niet van de gemakkelijkste, wat we wel wat tegenhoudt.

    Ik hoop dat de reis naar Mexico nog plaats kan vinden, wij dromen mee van leuke bestemmingen met kinderen..
    Veel liefs xxx

    1. Oh merci 😘 ja we zullen zien he hoe het überhaupt allemaal gaat lopen want ik hou er wel rekening mee dat dat misschien toch helemaal niet goed loopt. Ik vind het anderzijds wel heel jammer dat we niet konden starten want het is een beetje als met ‘aan kinderen beginnen’, eens je dan toch de knoop hebt doorgehakt mag het gewoon wel gaan gebeuren zo.
      En ik hoop het ook van Mexico, ooit toch nog eens en ja nu nog harder dan voorheen echt dromen van alle leuke reizen die we nog kunnen ondernemen! X

  5. Het is inderdaad gemakkelijk om te vergeten dat wij verplichte thuisblijvers in een ongelofelijk geprivilegieerde positie zitten hé. Mooi dat je je post daarmee start, maar zo ken ik jou 🙂 Die reis naar Mexico, die komt er wel: gewoon lekker veel meer tijd om vanalles op te zoeken en te plannen.

    1. Oh hoe lang is het geleden dat ik nog eens op de blog was! Sorry voor de late reactie dus 😉 maar je bent te lief voor me, want die inzichten komen ook pas na het gevloek 😉 en ondertussen zijn er nog heel wat inzichten bijgekomen, dat die rare periode toch iets goeds kan brengen.

Altijd fijn om iets te horen!