As we speak #8

Kinderen: zijn de kinderen allemaal goed gestart. De overgang tussen vakantie en school ging behoorlijk vlot. De oudste is gestart in het middelbaar en dat lukt best goed. Hij is echt enthousiast en komt elke dag blij thuis, maar het is tegelijkertijd ook enorm indrukwekkend én er zijn ’s avonds laat al moeilijke momenten geweest waarbij faalangst serieus de kop opsteekt. Elk begin is moeilijk én dat is hier niet anders. Aangezien al onze ogen op de oudste gericht waren, hij maakt tenslotte de grote stap, waren we de anderen weer een beetje uit het oog verloren én moeten we na een week vaststellen dat zij het opvallend moeilijk hebben met de verandering. Ze missen hem daar op school én het doet ons weer beseffen wat een hecht team ze eigenlijk zijn.

Dagdagelijkse leven: is de zomervakantie dus echt voorbij. Echt echt. Ook al doen we vanalles om het vast te houden, toch glipt ze tussen onze vingers door. De agenda’s raken voller, de stress neemt toe. Elk jaar raken we sneller en sneller op kruissnelheid. Het heeft alles te maken met de vanzelfsprekendheid waarmee we stilaan het gezin runnen. De oudste zit in het middelbaar, de jongste in de laatste kleuterklas, dan besef je dat je al even bezig bent met al die ballen. We gooien ze op en geven ze door én al laten we er wel meer dan eens eentje vallen, dan weten we dat het wel goed komt. We kunnen dit en we weten hoe we het moeten doen. Zelfs de hectiek van alle dag, elke ochtendrush, elke avondrush voelt ondertussen zo normaal aan.

Werk: zit ik nog steeds tussen afsluiten van het vorige jaar en opstarten van het nieuwe, lekker boven in de bureau. Gisteren kreeg ik nog een mailtje over de tweede zit. Het gaat om een student die er niet door is, terwijl zowel hij als ik er echt goede hoop op hadden. Komend schooljaar ga ik het vak niet meer geven wegens niet meer passen in mijn opdracht, dus ik kan hem niet extra coachen én dat vind ik best lastig. Afgelopen week werden er trouwens nog wat serieuze aanpassingen doorgevoerd waardoor mijn sowieso al voltijdse opdracht ineens toch op wonderbaarlijke wijze werd uitgebreid met een serieuze stressopstoot tot gevolg. Het zal wel lukken, het komt wel goed zegt de man, maar ik had het op de één of andere manier wel fijn gevonden als ik dit schooljaar met minder stress had kunnen starten.

Me-time: de rust zoeken zal dus dit jaar ook aan de orde zijn, elk moment dat we kunnen zullen we bij Paula zitten om te genieten van het groen en de stilte wat resulteert in me-time als ik er aan toe kom om een boek vast te nemen of als we samen een wandeling maken.
Daarnaast ga ik dit jaar opnieuw proberen om mijn opwachting te maken in de academie. Vorig jaar ben ik daar echt compleet in mislukt, maar dit schooljaar pak ik het slimmer aan en ga ik tekenen (een langgekoesterde droom) op het moment dat de kinderen daar ook zijn. Ik heb er dus goede hoop op dat zij mij elke keer wel zullen meesleuren.

Paula: krijg ik weleens de vraag of we het nog gaan verhuren en dan wel wanneer. Ik kan op de eerste vraag echt wel ja zeggen, maar op de tweede nog geen datum plakken. Er zijn nog wat dingen te doen zoals elektrische vuurtjes zodat je ook in de winter eender welk moment kan binnenkomen én ook de sauna moet nog worden geïnstalleerd. Eens die dingen er zijn, gaan we het echt wel verhuren. Ook al Is het onze happy place én genieten we er enorm van, dan nog is het gewoon zonde om het zo vaak leeg te hebben staan.

Koken: ben ik weer gestart met het groentepakket dat ik haal bij de boeren én ineens goed gebruikt aangezien we een etentje hadden afgelopen weekend. Het blijft uitdagend maar ook echt fijn om te ruiken en te voelen en te bedenken wat we gaan koken met al wat er in de koelkast ligt. Deze weken zijn natuurlijk ook nog erg dankbaar met een hele hoop lekkere en zomerse groenten. Wat ga ik die lekkere tomaten binnen een paar weken echt weer missen!

Blog: ben ik ondertussen twee jaar aan het bloggen én doe ik nog altijd dapper voort. Er zijn periodes waarin ik veel minder post én periodes waarin ik niet kan stoppen, sowieso over vanalles en nog wat. Ik heb nog altijd geen strategie achter de schermen én ben nog altijd echt heel blij als er iemand een reactie achterlaat. Ik weet dat ik zou kunnen groeien als ik mijn IG-account bijvoorbeeld zou openzwieren of op facebook actief zou worden, maar dat hoeft eigenlijk niet. Ik heb geen grote blogambities, wil niets najagen, ik ben al lang tevreden als lezers me via via dan toch eens vinden en ze hier blijven rondhangen. Ik schrijf gewoon graag, trek graag foto’s en heb gewoon heel graag een plekje om ideeën te delen. Ondertussen heb ik tot mijn grote verbazing ook al wel eens een aanbieding in mijn mailbox gevonden maar heb ik daar ook altijd al voor bedankt. Het vleit me wel dat ‘ze’ me dan vinden, maar ik heb niets nodig, buiten meer tijd in een dag zodat ik af en toe wat meer kan bloggen!

Lieve lezers, bedankt om hier al twee jaar mee te lezen!