De laatste der Mohikanen

Oma, je bent de laatste der Mohikanen, de laatste van onze hoop, de laatste overgrootouder voor onze kinderen, de laatste grootouder voor ons, de laatste ouder van mijn ouders. Het voelt vreemd om van jou afscheid te nemen, want we nemen niet alleen afscheid van jou, maar ook van jouw generatie. We sluiten met jou een tijdperk af, een tijdperk van mensen die nog tegen ons over de oorlog konden vertellen, van mensen die al een heel leven achter de rug hadden voor er überhaupt van ons sprake was.

Oma, toen we bijna drie jaar geleden afscheid namen van opa, hadden we schrik dat we jou niet zo lang erna ook zouden moeten afgeven, maar wat ben ik blij dat dat niet het geval was. In de drie afgelopen jaren leerden we jou als persoon echt beter kennen én ook al was je niet altijd even helder, toch werden de herinneringen aan de melktoer, de in stukjes gesneden snoepjes en de fijnste juliennesoep aangevuld met zoveel mooie extra’s.

Als ik nu aan je denk, dan denk ik ook aan die keer dat de knuffels in huis een extra leven kregen want geen betere ‘stopper’ dan jij (of wat is de naam voor iemand die gaatjes toestopt?). Ik denk ook aan die keer toen we samen kleurden en je de stiften platdrukte op het blad en telkens weer vroeg of het wel goed was wat je deed, of die keren dat ik je op het einde voorlas én hoeveel herinneringen dat bij jou triggerde. Ik denk aan de kinderen die het grappig vonden als we een paar keer teveel exact dezelfde conversatie hadden, aan de ‘witte wijntjes’, aan je heerlijk eerlijke humor, aan de ontroering als ik zei dat ik je graag zie en de woorden ‘ik weet het, maar ik jou ook hé’, aan je echtheid, aan fanta én aan de fruittaart met kaarsjes die we 3 weken geleden nog samen aten voor je 96^e verjaardag. Ik zal ook nooit vergeten hoe je mij zeker tien keer belde voor mijn verjaardag aangezien het papiertje met ‘ons elke verjaart vandaag’ op je tafeltje bleef slingeren waardoor ik volgens mij nu zeker tot mijn 50 (of zelfs 60) voort kan met al die verjaardagswensen die ik toen van je kreeg 😉

Oma, echt, wat ben ik oprecht blij dat we die extra jaren kregen (hoewel we je natuurlijk allemaal graag nog minstens 4 jaar langer hadden gehad, want 100 worden had je ongetwijfeld ook goed gestaan) maar oh, we zijn zo dankbaar dat we je zo ontzettend lang hebben mogen kennen.

Oma, het ga je goed, je gaat daar boven veel volk tegen komen, zeg ze allemaal goeiendag, drink samen een wit wijntje (of een fanta) én geef onzen opa zeker een dikke bees, want daar wacht je volgens mij ook al drie jaar op.

Dikke kus, oma, ik zie je graag.