Elke ochtend is er wel een kleine strijd, tussen mezelf en de genadeloze wekker, tussen mezelf en mijn haar dat ik beter wel droog voor ik ga slapen, tussen mezelf en de kleerkast waardoor ik altijd met een jeans de deur uitstap, tussen mezelf en de koek- en fruitdozen die soms allemaal vuil zijn of verdwenen (en wij hebben er elke ochtend acht nodig, acht!), tussen mezelf en het fruit (ik stel het meegeven van een banaan uit tot op de ochtend dat er echt geen appelgeschil meer bij kan), niet tussen mezelf en de wederhelft want die is al weg vooraleer ik het bed uitkom (heel af en toe toch wel als het verkeerde been met grote voorsprong won en ik mijn gedachten smsgewis de vrije loop laat, nooit een goed idee trouwens) maar natuurlijk heel vaak wel tussen mezelf en de kinders die altijd wel andere prioriteiten hebben dan voortdoen.
Vergis je niet, het is niet omdat ik mezelf en de kinderen op tijd op school krijg en vriendelijk goedendag doe op straat dat er geen strijd aan vooraf is gegaan.
De ene dag is de strijd al groter of kleiner dan de andere. De grotere bestaan altijd uit kinderen die zich niet willen aankleden, fruit dat niet gevonden wordt (zijn rozijnen eigenlijk fruit of zijn dat koeken?), een bus yoghurt die omvalt op tafel, de katten die zich daar te goed aan doen, een pak cornflakes dat de vrijheid opzoekt, kinderen die onderling surrealistische discussies voeren over welke kleuren of superhelden zij zijn en de andere dus niet (vooral de andere dus niet), ik die over speelgoed val terwijl we over 5 minuten toch echt wel moeten vertrekken. Van zulke dingen wordt een mens gewoon niet vrolijker, want nee ik behoor niet tot de strekking die fris en fruitig de ochtend groet.
Eens op straat wordt het er al vaak niet veel beter op, want dan heb je wel eens een kind dat dromend tegen een verkeerspaal botst, of valt en z’n broek scheurt, of lichten die niet meewerken, of knopjes die ingeduwd moeten worden en ik die niet meer weet aan wie zijn beurt het was of auto’s die je van de baan rijden of gewoon regen, dat kan ook.
Maar soms, echt soms, in die sowieso al drukke ochtend, komen er onverwachte dingen bij, dingen waarvan je niet verwacht dat ze er bij kunnen, dat ze überhaupt nog maar bestaansrecht hebben… zoals een overvol potje dat weggekapt in de WC teruggekatapuleerd wordt tot op je gezicht. Nope, die had ik letterlijk niet zien aankomen. #lachendkakske
