De operatie

Twee weken geleden is het ondertussen dat die koffer klaar stond, twee weken geleden al, hoe snel gaat de tijd… een weekje daarvan lag ik in het ziekenhuis, de andere week zat ik thuis.

Het is echt heftig (geweest), de meeste momenten zijn goed en mijn herstel gaat ook vooruit, maar soms komt het wel binnen hoe ingrijpend het toch allemaal is. Ik had mezelf zo goed mogelijk voorbereid, veel informatie opgezocht, boeken gelezen, terug naar de psycholoog, maar – zoals met alles – weet je pas hoe iets echt is, als je het zelf doormaakt.
Het algemene gevoel blijft gelukkig wel opluchting dat de operatie, ondanks corona, toch gewoon is kunnen doorgaan én dat maw het zwaarste dus achter de rug is, want dat laatste half jaar was alsof er een muur tergend traag op me af kwam en me beetje bij beetje wat lucht ontnam.

Tijdens mijn week in het ziekenhuis wist ik al dat ik het verloop, dag na dag, zou willen bijhouden om het niet te vergeten, want eens alles van de borsten achter de rug is (ongeveer een jaartje met correctie-operatie(s) en tepelreconstructie), ga ik het voor mezelf bundelen: de voor-foto’s die mijn lieve vriendin Veerle trok, de ziekenhuisbeelden, de lieve berichtjes en kaartjes die ik kreeg, de toekomstige na-foto’s etc… en zodus neem ik je (na mijn eerste echte goede nachtrust thuis, goed slapen is echt goud waard) even mee naar mijn weekje ziekenhuis.

Dag 0 – negatieve PCR test #hoera

Ik krijg telefoon van het ziekenhuis en mijn hart staat stil. Heb ik dan toch positief getest op corona? Nee, ik moet gewoon nog een ECG filmpje van mijn hart laten nemen voor de operatie. Ik rij (nog maar eens) op en af het ziekenhuis en de ECG wordt – tot mijn grote vreugde – afgenomen door een kennis die een lief babbeltje doet, me gerust stelt en me veel succes wenst. Ondertussen komt het resultaat van mijn PCR test binnen en die is negatief. Ik voel me opgelucht en – raar maar waar – ook een beetje uitgelaten. Dat gevoel verdwijnt alleen als ik die avond afscheid moet nemen van de kinderen en de man. Het gaat er best emotioneel aan toe, we knuffelen en huilen, we pakken elkaar nog eens goed vast, want dat kan vanaf morgen niet meer. Ik krijg wel voor het eerst sinds een half jaar, een soort rust over me heen en heb vertrouwen in de goede afloop.

Dag 1 – D-Day

Ik word om 6 uur ’s morgens gewekt en kan nog snel even douchen voor ik mijn operatiekleedje en prachtige trombosekousen aan moet. Rond 6:30 neem ik iets in om rustig te blijven en bel ik nog even met het thuisfront wat echt fijn is. Om 7:10 uur komen ze me halen en rijden ze me op het bed door de brede lichte gangen richting het OK. De chirurg staat me op te wachten en tekent met een ‘stiftje’ (lees: een dikke alcoholstift ;)) de snijlijnen op mijn lichaam wat een beetje op mijn lachspieren werkt. Ik voel me op mijn gemak, maak (onnozele) mopjes en tetter er eigenlijk op los. Ik ben erg kalm (#hoera voor de xanax) op het moment dat ze me in slaap brengen en heb 100% vertrouwen in het vrouwelijke powerteam waarmee ik omringd word en laat alles los (niet alles natuurlijk, laat dat effe duidelijk zijn ;))

13 uur later word ik bewust wakker (operatie duurde 12 uur), voel ik me verlegd worden, hoor ik de chirurg zeggen dat alles goed gelopen is en dat de man reeds gebeld werd. Ik weet nog dat ik haar bedankte en dat ze me opnieuw door dezelfde, ondertussen donkere, gangen naar intensieve rijden. Ik voel dat mijn lichaam stevig werd ingepakt en er is veel volk in de weer. De man mag nog even langs komen, hij aait me over mijn bol én ik ben opgelucht dat ik hem nog kan zien. We staan er allebei van versteld hoe ‘wakker’ ik al ben.

Dag 2 – een beroerd dagje op intensieve

Ik kan die nacht absoluut niet slapen want ze komen me om het uur checken, ik moet daarnaast ook vaak hoesten (vermoedelijk door intubatie) wat best pijnlijk is aan mijn buik én ook mijn bloeddruk is veel te laag dus ik krijg wel wat bezorgde mensen rond mijn bed te zien. Eens de lieve nachtverpleger mijn oordopjes gaat zoeken en vindt, dommel ik af en toe even weg. De hele dag erna ben ik echt ontzettend moe en kan ik mijn ogen amper openhouden. Daar waar ik op voorhand dacht vandaag terug naar mijn eigen kamer te gaan, houden ze me uit voorzorg een extra nacht op intensieve. De man komt langs, maar ik ben echt te geradbraakt om veel kunnen te praten (een unicum in onze 24-jarige relatie 😉). Mijn hele lichaam trekt en ik heb weinig bewegingsvrijheid: elke hand een infuus, een pijnpomp, 5 redons voor wonddrainage, een korset, automatische trombose kousen die veel lawaai maken, een blaassonde etc… Ik ben ’s avonds heel erg blij dat deze ellendig lange dag achter de rug is.

Dag 3 – naar mijn eigen kamer

Hoewel ze me nog steeds elke twee uur controleren, slaap ik die nacht (met slaappilletje) echt zoveel dieper en voel me op slag ook echt een pak beter. Ik heb ook stilaan zin om te eten en mag in de namiddag naar mijn, ondertussen versierde (merci, lieverd!), kamer vertrekken. Ik kan voor de eerste keer ook even in de zetel zitten en geniet van het zicht op ‘onzen toren’ naar buiten (ik lig in AZ Sint Maarten en in de verte zie ik vanuit het raam de Sint-Romboutstoren). De man komt zoals elke dag langs en het doet zoveel deugd dat hij gewoon nabij is.

Dag 4 – droogshampoo to the rescue 😉

Eindelijk mag de blaassonde eruit #driewerfhoera en ben ik mobiel genoeg om zelf naar de wc te gaan. Ik voel me trouwens een ‘echte ziekenhuispatient’ zo met kamerjas, sloefen en kapstok waar alles aanhangt die ik vooruit duw. Ik probeer mezelf een beetje op te frissen, mijn haar wat te behelpen met droogshampoo (wat een uitvinding!) en kan me eindelijk echt eens voor de spiegel zetten om alles goed te bekijken en te bestuderen. Het is vreemd om mijn bepleisterde bont & blauwe lijf zo ‘kapot’ en tegelijkertijd ‘gemaakt’ te zien. Ann Reymen omschrijft het als een truck die over je lichaam is gereden waardoor de bovenkant precies op de onderkant is gezet én ja, ze heeft gelijk, maar objectief kan ik zeggen dat de chirurg echt wel goed werk heeft geleverd. Ik voel me echt wel in hele goede handen bij haar, niet alleen omdat ze elke dag aan mijn bed staat maar ook een plan heeft voor de toekomstige operaties.

Dag 5 – rondwandelen is een feest

De eerste drie redons (die worden dus echt aan je lichaam genaaid, zeer vreemd gevoel als ze die eruit halen, maar niet pijnlijk) mogen eruit én mijn infuus en pijnpomp gaan ook weg. Het is ondertussen weekend en ik zie dat de kinderen het naar hun zin hebben, de oudste zit aan zee bij vrienden, de drie anderen zitten bij mijn zus in de Hottub. Het zorgt ervoor dat de man, nog meer dan de andere dagen (met zo veel dank aan mijn ouders & zus) rustig op zijn gemak in het ziekenhuis bij mij kan blijven. Door corona mag er maar één iemand op bezoek komen (altijd dezelfde) maar ik kan me nu ook echt niet inbeelden dat mijn kamer zou vollopen.

Dag 6- de borstenblues

Ik heb een dipje, het voelt aan als de ‘borstenblues’ (je weet wel naar analogie van de babyblues). De pijnpomp die er gisteren uit ging, bewees toch zijn dienst en ik krijg – doordat ik mobieler ben – ineens ook meer ruimte in mijn hoofd om na te denken waardoor al snotterend de tranen blijven komen. Iedereen is wel superlief, de verpleging komt een keer extra langs maar nadat de man en ik mijn haar ‘proberen’ (haha, wat een onderneming ;)) te wassen voel ik me wel op slag een pak beter. Ik voel me ook echt gedragen door mijn lieve vrienden/familie/collega’s die ik op voorhand in een WhatsApp-groepje groepeerde en ben zo ontzettend dankbaar voor alle warmte die ik daar voel. De steun maar ook echt het plezier dat ik in dat groepje vind, is onbetaalbaar.

Dag 7 – naar huis!

Ik mag, na een laatste check en verwijdering van de laatste 2 redons, naar huis en kan dat zelfs – ondanks korset – in een normale broek #hoera. We nemen afscheid van de verschillende verplegers, artsen en ik kan niet genoeg benadrukken hoe dankbaar ik ben voor de warme oprechte zorg. Ik schuifel traag en krom het hele ziekenhuis door om uiteindelijk in de auto te kruipen en ben blij als de man onze straat in rijdt. Eens thuis komen de kinderen me verwelkomen en worden we terug wat emotioneel… wat een week…

En nu is het dus thuis te doen, rustig aan, elke dag een beetje beter maar soms ook wat minder. De afgelopen week was het vooral lastig om te slapen (alleen op mijn rug), om te leren vertrouwen op mijn lijf (dat het niet ineens uiteen valt onder de douche, dat wat ik voel ‘normaal’ is, dat hoe het eruit ziet ‘ok’ is enz…), om mijn draai te vinden als toeschouwer in het gezin, om me over te geven aan de zorg van de man (die zich ontpopte als verpleger en oa gezwind – af en toe wel pijnlijke 😉 – spuitjes zet), om de traagheid van mijn nieuwe lijf te omarmen en natuurlijk ook om te wennen aan mijn eigen spiegelbeeld.

Er valt in alle opzichten heel wat te zeggen over deze preventieve operatie, het gooit echt heel wat overhoop (fysiek en emotioneel op alle vlakken) en het is gewoon jammer dat ze moest gebeuren, maar achteraf gezien valt alles zoveel beter mee én gelukkig is het niet alleen maar lastig en zitten er uiteindelijk ook heel veel positieve kanten aan… én één van de schoonste is wel dat ik me doorheen dit alles echt gedragen en graag gezien voel(de).

Merci dus aan iedereen voor de lieve berichten, de steun, de borstenkost ;), de fijne reacties (sorry als ik die eens niet beantwoorde), de mooie kaartjes & leuke pakjes, de zorg voor de kinderen en de zorg voor mij.

Heel veel liefs & dankjewel!