Mijn koffer staat klaar

Mijn PCR-test is negatief, dat betekent dat de operatie morgen doorgaat. Straks ga ik naar het ziekenhuis en morgen zal ik 10/12 uur onder het mes gaan. Het is een vreemd besef dat ik enerzijds volledig de controle moet afgeven voor de operatie en dat ik anderzijds een heel ander lichaam zal terug zien eens ik uit de operatie kom. Ik ben echt heel erg blij dat de operatie kan doorgaan, maar ook een beetje verdrietig dat ze moet doorgaan.

Toen ik 10 jaar geleden, met baby in de buik, het nieuws kreeg dat er een foutje zat in mijn BRCA2 gen wist ik onmiddellijk dat ik me ooit preventief zou laten opereren, want het was ofwel dat, ofwel alsnog de operatie hebben maar dan na ziekte. Als je tot 80% kans hebt op borstkanker is het nl geen kwestie van ‘of je het krijgt’, het is eerder een kwestie van ‘wanneer je het krijgt’. Het punt was gewoon, wanneer is de tijd rijp? Wanneer is de kinderwens vervuld (en bijhorende borstvoeding gegeven)? Wanneer zijn de kinderen groot genoeg dat ze het samen met de man enkele weken redden zonder mijn directe hulp? Wanneer lukt het financieel, of beter, wanneer wordt dit soort operatie aanzien als nodig ipv esthetisch?

Ik gaf mezelf toen 10 jaar, 10 jaar om aan het idee te wennen en 10 jaar om er klaar voor te zijn, als 40-jarige zou ik nl toch al wat ouder zijn en hier geen problemen mee hebben, dacht mijn 30-jarige zelve toen. Haha, was ik daar even compleet fout in, want nu denk ik dat geen enkele vrouw, hoe oud ook, helemaal ‘klaar’ is om dit soort ingrepen te laten uitvoeren. Ik heb er gewoon vrede mee denk ik, vooral ook omdat ik stilaan echt aan de verkeerde kant van de statistieken begin te vallen.

Hoewel de professor erfelijkheid me op het hart drukte om mijn leven niet te laten bepalen door dat éne foutje dat ik nu toevallig weet, heeft het de afgelopen jaren echt wel zijn stempel gedrukt. Elk half jaar grondig gecontroleerd worden is gewoon pittig. De combi echo/mammo wisselde elke zes maanden af met de combi MRI/echo (en vooral de borsten MRI is echt ellendig), met daarnaast bloedonderzoeken en geregeld een gynaecologische echo. Na de operatie ga ik niet ineens van die onderzoeken af zijn, maar ze gaan bijlange niet meer zo intens uitgevoerd worden, want het was dat wat de laatste jaren echt begon door te wegen. Deze operatie is natuurlijk niet de laatste maar wel de zwaarste en ik ben opgelucht dat ze kan doorgaan en ik niet door kanker werd ingehaald, want dat was veruit de slechtere optie.

Dankbaar dat het gaat gebeuren, maar ook bang voor wat komen zal, maar het kan alleen maar beter worden vanaf nu. Dus moest je morgen een momentje hebben, denk dan eens aan mij en duim mee dat het allemaal vlot verloopt!

Veel liefs