Het is al 7 (!) jaar geleden dat er nog eens een kind aan de borst hing hier. Ik schrok ervan, want die kleinste blijft niet klein, maar is wel ons kleintje. Er is heel wat gebeurd op zeven jaar tijd, niet alleen in mijn offline leven, maar ook daar online. Instagram deed zijn brede intrede en bleek een plek waar gelijkgezinden mekaar nog sneller vinden door middel van één of meer simpele hashtags.
Mijn feed daar werd afgelopen dagen overspoeld met borstvoedende trotse mama’s, het stoort me niet, integendeel, het doet me een beetje met weemoed terugdenken, want wat gaat de tijd toch snel. Hoewel de week van de borstvoeding niet tegen de fles is, merk ik dat vandaag de dag de druk op beginnende moeders nog hoger is dan in ‘mijn tijd’ (haha hoe oud klink ik?), nét omwille van alle ‘educatie’ mis ik soms wel wat nuance. Iedereen heeft nl zijn verhalen en na een eerlijke IG-post van ‘The Artist’s Way online‘ voelde ik me klaar om eens wat van mijn verhalen eerlijk te delen.
Mijn eerste kreeg vanzelfsprekend de borst, ik wist eerlijk gezegd gewoon niet beter: iedereen in mijn omgeving gaf de borst, dus ik ook. Ik ga daar geen doekjes om winden, maar als ik toen niet zo ‘flink’ wou zijn, was ik daar na een week al mee gestopt. Het deed gewoon zoveel pijn, dat aanhappen, ik zag de baby komen, trok wit weg en vroeg een hand aan de man om in te knijpen. Nee, zo had ik me dat niet echt ingebeeld, maar gelukkig werd het stilaan beter én na een kleine maand werd het gewoon routine. Ik gaf tot hij ongeveer een jaartje was, op de duur enkel ’s morgens en ’s avonds (want ik zag mezelf niet kolven op de werkvloer) en was oprecht blij dat ik uiteindelijk tegen het einde terug een gewone BH kon dragen 😉
Bij de tweede begon ik ook met de borst, maar jammer genoeg kreeg die RSV toen ie slechts een weekje oud was. Wij waren maw nog maar 3 dagen thuis en we zaten al terug in het ziekenhuis. De kleine man leerde door zijn ademhalingsproblemen nooit echt goed drinken, nooit echt goed aanhappen maar ik bleef proberen, kolven en doorzetten (zoals ik had geleerd) tot de pediater zei dat ik echt beter kon bijvoeden. Ik voelde me gefaald en schaamde me, we stopten ermee op een halfjaar denk ik.
Ook de derde en de vierde kregen borstvoeding, dat vlotte bij beiden best goed en als moeder voelde ik me ook zoveel geruster, beiden kwamen goed bij en iedereen blij én toch stopte ik bij beiden op drie maanden. Niet omdat ik dat wou, niet omdat zij dat wouden, niet omdat mijn lijf dat wou, niemand was daar eigenlijk klaar voor, maar ik moest, wegens medische redenen, als in erfelijk belast zijn (kwam dat te weten tijdens de zwangerschap van de derde) met een borstkankergen waarvoor ik elk half jaar gescreend moet worden. Een zwangerschap en borstvoeding maken die onderzoeken quasi onmogelijk en het laatste wat je wilt is slecht nieuws na zo een periode, dixit de oncologisch gynaecoloog. Ook hier geen doekjes: het was een bizarre en lastige tijd, want hetgeen waarmee je je kind voedt, brengt misschien jezelf wel in gevaar (dat klinkt dramatischer dan het is, maar zo voelde het wel).
Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar vier kinderen zorgen voor drie verschillende verhalen, waarbij het echt niet alleen een kwestie van doorzetten of educatie was, want die borstvoeding was voor mij vanaf het begin een evidentie. Dus ja, ik ben pro borstvoeding, maar oh wat mis ik opnieuw nuance, mildheid en tederheid, op een van de meest kwetsbare perioden in het moederleven.
Dus moeders overal: you do you, wees in eerste plaats trouw aan jezelf (je kent het wel: blije mama’s, blije baby’s) en laat je vooral niet gek maken, want eerlijk waar, kinderen opvoeden is sowieso gekkenwerk, met wat je ze ook groot brengt.
Oh wat heb je daar groot gelijk in! Hier in Australie is die druk er al langer (en nu ook nog meer dan 15 jaar geleden). Wat voelde ik me een slechte moeder toen bij de tweede bleek dat het (om allerlei redenen) niet ging lukken, en ik in publiek een 6-weken oude baby een flesje gaf. Ik kon wel in de grond kruipen!
En uiteraard was dat helemaal niet nodig. Ik ben sindsdien ook voor nuance en mildheid. Als we nu eens allemaal gewoon ons best doen, en onze kinderen graag zien, dan maakt het weinig uit of ze al dan niet aan de borst hangen.
Hoe jammer is het toch dat je je zo voelt, terwijl je net superblij zou moeten zijn omdat je je kindje met iets anders kan voeden! Het is ook maar het aller begin, er zijn nog veel meer momenten erna om het als moeder/ouder helemaal te gaan verpesten 😉 Idd, gewoon je best doen en mild zijn voor mekaar, zou al veel onzekere ouders/moeders helpen denk ik.
Ik vind in het algemeen dat de druk op moeders heel groot is. Vroeger had je alleen de mensen rond jou voor raad en om te vergelijken, maar met sociale media én gewone media nu, ligt de druk voor ALLES in het moederschap gewoon een pak hoger. Borstvoeding, wanneer ze doorslapen, hoelang je niet werkt na de bevalling of wanneer je je figuur terugkrijgt. Persoonlijk vind ik dat echt zeer jammer, niemand wordt daar gelukkiger van want de eerste maanden met een baby is iedereen onzeker, zeker bij een eerste. Ik steun 200% wat je zegt: elk moet doen wat voor hen het beste is, wat dat ook is. Hopelijk normaliseert het allemaal tegen dat onze kinderen kinderen krijgen.
Klopt helemaal, de druk op het ouderschap in het algemeen ligt echt hoog, mede dankzij de sociale media. In eerste instantie omdat iedereen zich van zijn beste kant wou laten zien én nu vooral dankzij al die ‘gewaarwording’ om het ‘beter te doen’, terwijl iedereen (of toch het gros) volgens mij eigenlijk sowieso altijd al zijn best deed. Dus nee, ik denk ook echt niet dat we er gelukkiger van worden, noch dat het er makkelijker op wordt. Hopelijk normaliseert dat idd tegen dat onze kinderen hun kinderen krijgen.
Awel ja, ik geef je volkomen gelijk. Ik moet wel zeggen dat ik na de bevalling weinig druk voelde of gepusht werd om borstvoeding te geven. Wat wel denk ik veel doet, is een goede vroedvrouw nadien die rustig haar tijd neemt, je wegwijs maakt en vooral luistert naar je hormonale uitbarstingen 😉 eerlijk gezegd heb ik zelfs eerder het gevoel het anders te hebben ervaren. Bij Toon op de neonatale schrok ik mij een hoedje toen bleek dat hij zonder mijn weten (aja wat wilt ge bij een volledig onder verdoving keizersnede) flessenvoeding kreeg. En mijn schoonmoeder zijn eerste flesje zo omarmde toen we weer op de kamer waren. Walgelijk. Ik kon dat flesjevflesje niet ruiken of zien. Ik voelde mij vooral zo voorbijgestoken.en heb dan alles op alles gezet om na zijn 2daagse op de neonatale alsnog borstvoeding op te starten. Met heel veel pijn aan de tepels maar met succes geslaagd. Bij de tweede verliep, ook keizersnede, het gelukkig vlotter en hij is er blijven aanhangen tot zijn 18 maanden. Maar hoe dikwijls ik me te pas en te onpas moest verantwoorden waarom ik nog borstvoeding gaf.. alleluja. Of blikken als wat een groot jong hebt gij daar aan uw borsten hangen. Ook niet tof en ok.
Moeder zijn is speciaal. Ik schrik er nog elke dag van hoe moeders elkaar wat kunnen aandoen door misplaatste opmerkingen, de expert uit te hangen of ook te doen alsof ze een kleine Einstein op de wereld hebben gezet.
Zoals jij me dat zo dikwijls zei lieve zus,ze komen allemaal via dezelfde weg maar wandelen allemaal door verschillende deuren. Punt. 😉
Ja dat is het he, het is altijd verkeerd als je je moet verantwoorden voor de keuzes die je maakt als moeder! Eigenlijk zou niemand daar zomaar commentaar op moeten leveren. Dikke kus 😘
Merci om dit te delen! Ik heb zelf totaal geen ervaring met dit soort dingen, obviously, dus ik ben altijd op zoek naar heldere teksten voor mijn leerlingen die daar vragen over hebben, en deze kan ik met plezier met hel delen. Je eerlijkheid is zo belangrijk. Er zijn zoveel taboes over vrouwelijke lichamelijkheid, waaronder alles wat met kinderen krijgen te maken heeft. En ook het idee dat moederschap perfect moet zijn, een soort van natuurlijk instinct in combinatie met een droom die waar wordt, zorgt bij veel ouders in mijn omgeving voor heel veel pijn en druk. Zo jammer.
Oh dat is fijn dat jij over zulke dingen praat met je leerlingen, deel dus gerust natuurlijk. Het is zo belangrijk dat jonge mensen ook echte verhalen te horen krijgen ipv de flitsende beelden op sociale media die doen uitschijnen dat alles altijd fantastisch is. De druk vandaag de dag is zo ontzettend groot en dat is zo ontzettend jammer inderdaad.