Foto door Andrea Piacquadio via Pexels
Blogje geïnspireerd op de stories van bigcitylifeblog
Afgelopen week zei ik trots tegen de man ‘dat we het precies onder controle hadden en dat we het goed deden’ als in de kinderen op tijd en 4 afzonderlijke stonden naar school te brengen/halen en zelf ook heel flink ons werk doen, want oh wat zijn we flink. Diezelfde avond, exact diezelfde avond, kreeg ik een ongerust smsje ‘of er een reden is waarom de oudste die dag niet op school was’. Hoogmoed kwam nog nooit zo snel ten val. Ik vond het heerlijk ironisch en lachte nog eens goed met het absurde leven dat we tegenwoordig leiden, maar tegelijkertijd kreeg ik misschien ook wel een klein beetje een krak en besefte ik dat de vermoeidheid genadeloos begon toe te slaan.
Ik ben gewoon een beetje moe, moe van het rare ritme waarin we leven met het besef dat dit nog lang kan duren, moe van het werken op de vreemdste kinderloze uren, moe van het trappen doen en babbelen met een mondmasker (serieus, heil aan al die mensen die dat dag in dag uit dragen), moe van het videobellen en daar altijd vrolijk en vrij zijn (want ja je kan niet grumpy beginnen aan een call), moe van het gepieker aan volgend schooljaar (hoe gaat dat moeten gebeuren?), moe van mensen die de racisme-discussies niet begrijpen en denken dat het een gewoon een hype is ofzo, moe van de kinderen die er dag in dag uit zijn en die al lang niet meer op tijd gaan slapen waardoor de dagen alleen nog langer duren (oh ik wil zo graag nog eens een avondje met de man alleen), moe van mijn hypochondergedrag (ja, ik voel me moe, dus ja dan heb ik automatisch corona, dus ja dan moeten de kinderen stante pede thuis blijven tot de man zegt ‘jong, ge zijt gewoon wat moe, kruip er straks op tijd in), moe van de stomme TV die ik kijk in plaats van het lezen van een goed boek, moe omdat ik iedereen strakke lijven zie halen en ik er alleen maar kilo’s bijkrijg (ja ik weet het, ik moet gewoon minder snoepen/drinken en meer sporten, maar ben gewoon te moe), moe van de vele moetjes in mijn planning (maar hey, ik ben door dit alles wel een pak minder chaotisch geworden en ga planmatig te werk enal zeg!), moe van klagende studenten (ja, ik weet dat jullie het zwaar hebben, echt serieus, ik besef dat, maar ik doe echt hard mijn best), moe van het regelen om de dag door te komen (ok, ik heb call om dat uur, kan jij de kinderen doen?, nee? Ok, dan vraag ik de buren * 2/3 keer per dag), moe omdat de kinderen niet 1 keer per dag maar nu minstens 2 keer per dag komen met de vraag ‘wat we gaan eten’, moe omdat ik de liefste vrienden/familie de liefste kaartjes wil sturen maar er gewoon niet meer toe kom, moe omdat de man nu af en toe wel uithuizig aan het werk is, moe omdat ik het al zo lang goed volhou en nu de vermoeidheid toch toeliet én daardoor moe ben van mijn eigen gezaag, want ik ben echt niet te beklagen, echt niet, zeker niet sinds de poetshulp terug haar intrede deed! #hoera
Morgen moet de oudste nog één keertje naar school en nu staan er wel 5 alarmen, maar de kans is groot dat ik daardoor iets van de drie anderen vergeet, ’s avonds besluit dat eten afhalen de beste optie is en opnieuw met een glas wijn gewoon in de zetel in slaap val. De lockdown-gelukjes zijn precies ineens wel heel ver weg, maar nee, niet heus, want de ene dag is gewoon ook echt de andere niet én laat het duidelijk zijn: het is gewoon een illusie dat we het onder controle hebben 😉
Bedankt. 200% herkenbaar. Ik ben ook zeer blij dat ik verlof in zicht heb (volgende 2 weken!), ik heb nog nooit zo hard afgeteld omdat ik gewoon eens eventjes niet wil denken.
Oh echt he…dat aftellen ook hier, vooral naar het ksa-kamp van de kinderen 😉 (en dan maar hopen dat we ze na 1 dag al niet moeten gaan halen want we willen die vrijgekomen tijd samen echt wel goed benutten zo)
Een hele hele dikke warme knuffel aan mijn lieve zus.. Corona is pipi Kaka maar we komen er wel door. Met veel vallen en weinig opstaan. En veel glazen cava. Godzijdank dat dit bestaat! Love you zus. Xxx
😘😘😘
Zo herkenbaar! Ik probeer zoveel mogelijk naar mijn lichaam te luisteren en ga tegenwoordig vroeger slapen zodat ik de volgende dag nog iets waard ben (of dat het toch zo aanvoelt) en probeer overdag pauzemomenten in te lassen voor mezelf (mindful de was ophangen of eens gewon een half uur in de zon zitten, al dan niet met een boek) omdat het kan en ik het wil (op kantoor ben je ook niet continu aan het werk maar is er al eens een babbel aan de koffiehoek, dit is mijn alternatief). Take care!
Pauzemomenten, ik ga daar gewoon een todo van mijn in mijn planning 👊
Sinds corona zet ik dat dus effectief ook in mijn werkagenda; ik heb veel meer deugd van een pauze tussen 15-16u en dan doe ik ’s avonds iets langer door (en ik heb mijn gsm bij voor dringende oproepen dus ik blijf bereikbaar) 🙂
Ge zijt niet alleen 🖤
Goed om weten eigenlijk he, want we vergeten dat soms (te snel)!
Ik denk dat iedereen het hele corona-gedoe een beetje moe aan het worden. En inderdaad, die zelfzorg is iets wat vaak vergeten wordt (ook hier!). Je bent de hele dag bezig met zorgen voor anderen (in mijn geval zowel thuis als op het werk), waarbij het dan moeilijk wordt om stil te staan bij het feit dat je soms ook wel eens voor jezelf mag zorgen. Ik schrijf dat hier nu wel mooitjes op, maar besef wel heel hard dat ik de eerste ben om mij schuldig te maken aan dat zelfzorgverzuim… (en dat terwijl er hier de laatste tijd serieuze mokerslagen uitgedeeld zijn)
Geniet van jullie us-time als de kinderen op kamp zijn, maar knuffel die kinders gewoon toch ook maar elke dag (ook al zou je ze soms liever eens eventjes achter het behang plakken).
Elke dag knuffelen is sowieso gelukkig maar een dikke check 😉 want ik ben overwegend echt positief over het lockdown gebeuren en de extra tijd met het gezin daardoor, maar ja soms, soms ben je het gewoon zo beu he. Zelfzorg is hier standaard ook altijd het eerste dat sneuvelt, ik denk dat dat iets des vrouwen is ofzo?
En met die mokerslagen van de laatste tijd, dikke knuffel voor jou!
Je hebt mooi op papier gezet wat al een tijdje als een soort brij door mijn hoofd spookt (ja, te moe om die brij te ontwarren).
Ik kijk mee uit naar minder moeten, minder alarmen en hopelijk binnenkort ook wat meer tijd zonder een kind rond mijn oren. (Ik zie jullie graag, lieve schatten, maar 15 weken non-stop mamaaaa is teveel)
Minder moeten en minder alarmen, ja hopelijk is dat over een week zo als de school echt gedaan is! En de kinderen, ja, enerzijds vind ik het heerlijk dat ze nog nooit zo hard als nu aan mekaar hebben gehangen, maar anderzijds zijn ze ook altijd zo luid, waardoor echte rust moeilijk te vinden valt in huis!
Ik ben blij dat jij ook moe bent!
Elk jaar hetzelfde liedje als je in het onderwijs staat, maar dan weet je tenminste hoe de volgende dag/het volgende uur of misschien zelfs de volgende week eruit ziet. Nu zijn er geen vooruitzichten en is alles nieuw nieuw nieuw. Spannend maar moe! Geen 280 examens te verbeteren maar … online gesprekken met leerlingen afgewisseld met irl gesprekken op school (1 uur verwijderd van thuis), afgewisseld met nog een online overleg en een mail met instructies.
Geen opvang voor de kinderen op school, dus hulp inroepen die er niet is. Handen in het haar. Naar de vriend kijken: vragen of hij zijn zuurverdiende congé van 20 dagen nog eens wil opofferen aan nog een dagje “opvang”.
Ideeën om de lessen volgend jaar anders aan te pakken. Geen tijd. Geen tijd. Och. En daar is het huishouden weer. Again.
Dat is het he, elke dag is zo gefragmenteerd dat ik gewoon niet meer weet welke dag het is. Ik heb dat nog nooit voorgehad voor deze coronaperiode dat ik ’s morgens echt moet kijken op mijn GSM om te ontdekken welke dag het is, en vandaag is dat, juist ja, donderdag… en wil je geloven dat ik nu net nog dacht dat het woensdag was? ;))
Ge moogt moe zijn en een rotdag hebben en zagen.
Ik bewonder jullie. Je wil niet weten hoe content ik ben dat ik maar 1 volwassen kind in huis heb dat behoorlijk haar plan trekt. Echt.
Oh merci 😘 maar uiteindelijk doe je wat je moet doen he! Gelukkig is die vermoeidheid over en hou ik tegenwoordig een tekendagboek bij, lees ik opnieuw én let ik op mijn eten (ja serieus, ik ben nu zot geworden denk ik ;))