Ik heb het wel meer, last van insomnia, én op de minst ideale momenten overvalt het me, natuurlijk… want de minst ideale momenten zijn bij uitstek de momenten dat ik geplaagd word door de stress, door werk, door piekergedachten… het hoofd stopt dan gewoon niet met malen én dan passeert er enorm veel:
- Ik heb een nieuwe job, al een gans jaar bijna nu, én ze zijn tevreden over mij. Ik ben gelukkig bij hen. Driewerf hoera. Ik mag volgend schooljaar blijven en krijg veel kansen en veel uitdagingen. Nog eens driewerf hoera. En toch kan ik dat stemmetje niet onderdrukken dat ik het deze keer niet zal kunnen. Dat ze nu wel zullen zien dat ik toch niet zo goed ben in wat ik doe. Misschien faal ik deze keer wel compleet. Zal ik het wel aankunnen die nieuwe uitdagingen? Wie weet val ik nu wel compleet door de mand, want zo moeilijk is het toch niet wat ik doe? Er is vast wel iemand beter te vinden.
Ik weet het, het is het zogenaamde impostor syndrome dat spreekt want objectief gezien weet ik van mezelf wel ergens dat mijn keiharde werken echt wel loont, maar dat is overdag, in het zonnetje, na een geweldige les of een goed gesprek, maar niet ’s nachts als ik lig te malen in bed. - Het is examenperiode voor mijn kinders. Tuur gaat zoals je weet versnellen én dat is pittig hier in huis want hij heeft zowaar in z’n eentje de leerstof van het zesde leerjaar op 2 maanden tijd alleen verwerkt én daar komen dus ook examens van. Wat als hij die niet goed doet? Wat dan? Is ie trouwens wel klaar voor dat middelbaar? Hebben we een goede beslissing genomen? En vanochtend liep ie de deur uit zonder het materiaal dat ie nodig had voor Vaderdag, was hij helemaal vergeten (en ik ook), aan de schoolpoort denken we eraan, ik ben boos want ‘volgend jaar gaat ie wel naar het middelbaar’ en de twijfel slaat ineens nog harder rond mijn hart als ik zie hoe hij ermee worstelt.
- Het is examenperiode, voor mijn studenten. Elk examen opnieuw geeft mij dat stress. Ik stel examens op in alle eer en geweten, maar ik krijg daar stress van om hen het te zien afleggen. Is het te makkelijk of net te moeilijk? Ik weet dat een heel deel van de studenten per definitie niet studeert, dat ik toch teleurgesteld zal zijn én dan slaat de twijfel weeral toe. Heb ik wel hard genoeg gewerkt om hen goed voor te bereiden?
- Het is examenperiode, voor mij. Ik heb zoveel te doen, stapels papier te liggen te wachten op een cijfer. Uren en uren verbeterwerk liggen in het verschiet. Ook van dingen die al langer geleden zijn afgelegd. Gaat het deze keer wel lukken? Ben ik objectief genoeg? Ik maak Exceltabellen aan met rijen en rijen aan vakjes waarin alles herleid wordt door 0-en en 1-en om subjectiviteit uit te sluiten. Ga ik deze keer de deadlines halen? En natuurlijk is het niet alleen het einde van het schooljaar maar moeten we ook al denken aan volgend jaar. Hoe moet ik in godsnaam alles afgewerkt krijgen?
- Een denktank op de lagere school over differentiatie zindert na, de goede bedoelingen zijn er maar ik blijf malen aan wat gezegd is of wat niet gezegd werd. Pas achteraf denk ik, ik had dat en dat moeten zeggen, dat voorbeeld moeten aanhalen, had me beter kunnen voorbereiden als ik de insteek had geweten. Twee dagen geleden was ie én nog altijd denk ik eraan.
- Ik dacht van iemand dat ze een vriendin was. We communiceerden tot een dik jaar geleden enorm veel én van de ene op de andere dag is dat bijna volledig gestopt. Ik snapte het niet en vroeg uitleg die ik niet kreeg. Ik heb afstand genomen maar als ik dan nog eens sms, krijg ik soms wel veel antwoord terug om dan ineens weer stil te vallen. Ik snap het nog altijd niet én het maakt me een beetje verdrietig. Hoe mensen reageren ligt aan hen én niet aan jou, het is één van die spreuken die alleen maar werken als je ze zegt tegen een ander denk ik. Het maakt me voor de zoveelste keer ontzettend onzeker.
- Volgende week ben ik een week weg, zonder man en kinderen, het voelt dubbel, misschien kan ik nu wel beter slapen en elke ochtend deftig ontbijten, de stad zal wel mooi zijn, maar ik ga ze missen. Ik ben een seut. Wat als er iets gebeurt? Wat als… alle mogelijke doemscenario’s komen voorbij.
- …
Afgelopen nachten (want natuurlijk is het geen alleenstaand geval) had ik trouwens zoveel tijd dat ik al bedacht heb wat ik ga doen om het deze nacht tegen te gaan: misschien trek ik mijn sportschoenen én begin ik de 101e keer aan Start2Run (serieus én dat betekent dat het dus echt erg is, want ik ben niet sportief ;)) of misschien leg ik mijn yogamatje klaar, of misschien stop ik gewoon met alcohol of snoep of suiker in het algemeen of misschien drink ik me net een stuk in de kraag, of misschien stap ik langs de apotheek, of misschien neem ik een lekker lang bad (doe ik trouwens nooit), of misschien… én dan bedenk ik me dat de man vanavond weg is, op bezoek gaat bij de oma en ik thuis blijf bij de kinderen en bij het werk… het goed slapen zal dus nog niet voor vannacht zijn.
Lastig, die insomnia. Sinds ik vrede heb met het feit dat ik niet meer ga werken na de burn-out, is er veel meer rust in mijn hoofd en ik slaap nu beter dan de voorbije 54 jaar. Wat dat versnellen betreft … wij hebben het ook overwogen voor zoon vijf nadat hij hoogbegaafd bleek te zijn, maar niet gedaan. Achteraf beschouwd – dat zegt hij zelf ook – was de lagere school nog het meest oké. In het middelbaar is hij zijn nieuwsgierigheid en nog wat dingen helemaal kwijt geraakt, waardoor hij telkens voor de makkelijkste weg ging kiezen. Ook nu in het hoger onderwijs zet dat zich door. Soms denk ik dat hij door te versnellen misschien helemaal had afgehaakt.
Ja, elk kind is anders he. Ik lees ook andere verhalen waarin het wel de beste beslissing was, dat maakt het net zo moeilijk vind ik om daar de goede keuze in te maken. het is best zwart/wit, die materie. Er moest bij Tuur daarentegen sowieso wel echt iets veranderen want hij was al veel te lang ongelukkig maar of dit de juiste verandering is, weten we gewoonweg niet. Lastig lastig.
Nee, inderdaad. Afwachten en je buikgevoel volgen.
En geluk hebben dat de wederhelft veel minder aan alles twijfelt 😉
Grappig. Hier al van hetzelfde.
Herkenbaar.
Heel herkenbaar.
Ik heb last van slapeloosheid door de medicatie die ik neem, een gekende bijwerking. Het gaat een aantal nachten goed, het gaat een aantal nachten heel slecht. Het is wat het is. Niet veel aan te doen.
Waarvoor ik vooral eens wil reageren: dat van die vriendin. Auw. Ik had het 2 jaar geleden ongeveer voor. Beetje anders, beetje drastischer nog. Volledig uit ons leven verdwenen. Echt, pijnlijk. Ik heb daar heel lang over gepiekerd. Wat heb ik verkeerd gedaan? Gelukkig had ik veel steun aan mijn wederhelft, want ik vond het enorm zwaar en confronterend. Ik denk dat ik er nog steeds niet mee in het reine ben. Twijfel soms keihard aan mezelf. Vermoeiend. Pijnlijk. Hard.
Awel ja, dat is gewoon echt niet fijn. Het stomme is dat ik dat een paar keer echt gevraagd heb én geen antwoord kreeg én dat vind ik misschien nog het lastigste, want nu kan ik alleen maar vanalles veronderstellen waardoor mijn fantasie en het bijhorende piekeren helemaal op hol slaat.
Ik heb ook nooit geweten waarom. Ik kan je alleen maar bijtreden: fantasie en piekeren slaan dan gezamenlijk op hol. Echt niet fijn, inderdaad. I feel your pain.
S nachts naar Jeroen meus kijken helpt tegen piekeren. Heb mezelf een depressie gepiekerd tijdens al die slapeloze zwangere nachten. Weet nu heel goed dat ik meteen afleiding moet zoeken, in banale dingen zoals een kookprogramma.
Awel ja, Jeroen Meus, dat valt te proberen!
zou het iets vrouwelijk zijn? Hier ook nogal last van, vooral ’s nachts. En dat van die vriendin helaas ook hier (en ik ben al een jaar aan het twijfelen of ik haar nu zou zeggen dat we er misschien beter helemaal een punt achter zetten want dat ik het niet meer trek op deze manier) (en ook hier een echtgenoot die daar totaal geen last van heeft) 🙂
Zou het? Waarschijnlijk wel, want als de wederhelft 2 uur na mij komt slapen en ik ben nog wakker dan zegt ie altijd ‘maar gij, waar gij van wakker ligt, dat hoeft toch allemaal niet’, hij legt zich neer en binnen de vijf minuten ligt ie te ronken en ik te denken ‘ja, hij heeft wel gelijk, maar ja toch…’ 😉
Dit! Zó herkenbaar 😐
Misschien in een dagboek schrijven? Dan is het uit je systeem. Ik doe dat nooit buiten als ik zo een slechte periode heb, dan durf ik ‘s nachts opstaan om te schrijven.
Ik speel ook soms de bodyscan van Edel Maex af van YouTube (of hoe heet die mens van mindfulness), dat helpt om te ontspannen als ik in het donker in bed lig en mijn lichaam gespannen is.
En ik denk soms aan Jean-Luc Dehaene, haha: de problemen pas oplossen als ze zich stellen.
De examens zijn gemaakt, so be it. Ze zijn content van jou, je hebt het dit jaar ook gekunnen, het komt wel goed volgend schooljaar. En anders zie je het dan wel.
De versnelling van de zoon snap ik wel, daar zou ik ook van wakker liggen. Maar als het hem niet bevalt, kan hij dan niet terug? Of zijn eerste jaar overdoen nadien?
Ge hebt overschot van gelijk, problemen pas oplossen als ze zich stellen! Maar hoe zet je de molen in die bovenste kamer af? Dat van YouTube zoek ik eens op, merci! Ik denk niet dat hij terug kan, denk ook niet dat hij dat zou willen maar een jaar overdoen is altijd een optie natuurlijk! Merci om alles zo effe te duiden, heel fijn!
Hey, op de website van Ger Schurinck staan ook mindfullness oefeningen, helpt vaak bij mij.
Oh handig! Dankjewel!
Ken je de blog Cup of Jo? Ik volg deze al jaren, van een vrouw met een warm hart uit New York. Zij schreef jaren geleden deze blogpost.
https://cupofjo.com/2011/11/do-you-worry-too-much/
Bij de interessante posts lees ik vooral de commentaren. Ze heeft lezers letterlijk uit de hele wereld en ik leer er altijd wel iets van bij.
Nee, die ken ik nog niet, ga ik eens opzoeken! Bedankt!
ook hier dat met die vriendin. ik snap het niet, en krijg zelfs niet de kans om mij te excuseren als dat nodig zou zijn …
en kom geregeld fijne herinneringen van vroeger tegen … zo zonde …
en ook een zoon die ongelukkig werd op school, vooral in 5e en 6e … nu zit hij in 1e middelbaar en het gaat zoveel beter ! zal nooit fan zijn van naar school gaan (een echte huismus :):)) maar nu geeft het toch enige uitdaging en mss toch ook de afwisseling die het systeem van verschillende leerkrachten brengt. soms is dat al zo verfrissend. en van zijn klasgenootjes die naar andere middelbare scholen zijn, hoor ik het ook, de verandering van systeem deed vele kids deugd …
nu Tuur nog !
Ja, zo jammer he van al die herinneringen! Awel ik hoop er echt op dat het 1e middelbaar hem echt zo gaat doen openbloeien!
Wij hebben vorig schooljaar versneld, in januari van tweede naar derde kleuterklas. De leerhonger wordt op school sowieso nooit helemaal gestild, nu alles gezien is wordt het weer lastiger. Bij onze niet versnelde is de goesting om te leren aan het verdwijnen en de zin om ervoor te werken is al weg, waardoor ik blij ben dat ie in Ierland wél z’n best zal moeten doen om mee te kunnen, zeker voor talen.
Als je kind zich niet goed meer voelt op school, zijn er maar weinig dingen die je als ouder kunt doen. Als je er Amerikaans longitudinaal onderzoek over raadpleegt, komt versnellen naar voor als een praktisch haalbare oplossing die op lange termijn meer voor dan nadelen heeft.
Voor het imposter syndroom: bijlezen over de andere kenmerken die bij een hoog is komen, dat is mogelijks niet enkel voor je zoon herkenbaar. Perfectionisme en faalangst gaan hand in hand, ’t is moeilijk als je je eigen ergste criticus bent. Mij helpt het een beetje om bij dat soort malen mezelf even bewust af te vragen wat ik zou zeggen, moest zoon of dochter ermee afkomen ipv ikzelf. Als je tegen jezelf spreekt als tegen je kind, dan is het (voor mij toch) makkelijker om de milde wijsheid te aanvaarden en tot rust te komen. En als het dan toch 1u ’s nachts wordt, dan sta ik op om het op papier te zetten…
Slaap zacht vannacht.
De leerhonger werd hier heel lang opgevangen door boeken, maar ook daar zitten limieten op dus ik ben blij te merken dat hij nu – door zelfstandig leerstof in te halen – een pak meer uitdaging heeft op school, hoewel hij daar ondertussen na een paar weken thuis niet echt meer van onder de indruk is. Blij te lezen trouwens van dat onderzoek, ik ga dat eens opzoeken!
Kinderen en spiegels, ik weet het… je tip ivm mezelf effe te verplaatsen in hetgeen ik zou zeggen tegen mijn kinderen, vind ik echt schitterend trouwens. Merci!
Mijn nacht was trouwens al een pak beter, jammer dat de wekker afging vanochtend 😉
Ik ben blij te horen dat je nacht al wat beter was! Hier gaat het lezen helaas nog niet vlot genoeg om uren in de boeken te duiken, al hoop ik dat ze net zo’n boekenwurmen worden als ikzelf was 🙂
Die kleine spiegeltjes… Ik probeer er extra op te letten dat ze mijn eigen onzekerheden niet overnemen, waardoor ik ze bij mezelf ook niet meer kan/mag blijven negeren. Ik vind het best moeilijk om een kind met faalangst te begeleiden als je er zelf ook last van hebt. Of om hen te zeggen dat ze wat vaker mogen opkomen voor zichzelf als je dat zelf ook niet genoeg doet. Vandaar het “wat zou ik zeggen als het tegen mijn kinderen was”. Dat hielp zelfs om toch maar nog eens die ene mens aan te spreken 😉
Dat lezen komt wel, onzen Tuur is ook pas als een bezetene beginnen lezen in de zomervakantie van 3e op 4e leerjaar (door Harry Potter), wat eigenlijk zot is als je bedenkt dat die dan in het 4e ineens zoveel las!
Om die ene mens aan te spreken, zeer herkenbaar 😉 of dat ene telefoongesprek te doen 😉
Dude, zo herkenbaar. En ook ik ben van het meisjessoort, en het perfectionistische meisjessoort van nog, wij zijn extra vatbaar voor dat soort bullshit, want we zijn altijd maar bezig met onszelf preventief te veroordelen.
Zelfs na vijf jaar heel goeie maar ook moeilijke therapie verval ik soms nog in van die feedbackloops, maar wat mij doorgaans wel helpt is een stapje terugnemen en naar mijzelf luisteren. Wat probeer ik mezelf te vertellen? Of in jouw geval: wat probeer jij jezelf te vertellen?
Dat je bang bent dat je de foute keuzes gemaakt hebt voor je zoon? Dat betekent dat je een goede moeder bent, die haar keuzes ernstig neemt. Omarm dat in jezelf, bevestig dat en zeg tegen je angst: “Ik heb u gehoord ze, maar ik kan de toekomst niet controleren.”
Dat je bang bent dat je vriendin je afwijst om iets wat jij gedaan hebt? Dat betekent dat je onzeker bent over jouw plaats in die vriendschap. Dat is geen goeie vriendschap dan. Weg ermee. Bevestig dat voor jezelf: “deze vriendschap maakt mij onzeker en ongelukkig, en ik mag er niet aan werken, dus bye bye vriendschap.” Mensen veranderen en groeien uit elkaar, blah blah blah… Ik vond op dat vlak een inzicht uit het boeddhisme heel waardevol: mensen zijn niet van ons. We gaan gewoon gezamenlijk een stukje van onze levensweg. Soms scheiden onze wegen, en dan is het belangrijk om die persoon te bedanken voor het stuk dat we samen hebben afgelegd, en het beste te wensen voor de toekomst. Het vergt altijd heel veel tijd om los te laten, en dat gaat altijd gepaard met veel pijn en onzekerheid, maar dat ligt voor een stuk ook aan ons westerse perspectief: iemand is van mij, en als die mij verlaat ligt het aan mij. En we hoeven daar helemaal niet zo over te denken.
Dat je bang bent dat je werk niet goed genoeg is? Dat betekent dat je een goede leraar wil zijn, dat je je leerlingen ernstig neemt. Top. Omarm dat in jezelf en zeg tegen je angst: “Oké, boodschap aangekomen, ik snap dat we onze zorgen maken want we zien nu alle mogelijke manieren waarop het kan mislukken. Bedankt om me daar op te wijzen. Maar chillax dude, hier is een kleurboek, laten we iets creatiefs doen.”
Mijn psycholoog zei altijd dat angst mijn alarmbelletje is, en piekeren was dat ik met mijzelf sprak alsof de angst gelijk had maar ik ging nooit in gesprek met die angst zelf. Ik zei nooit tegen mijzelf: “Check, merci, duly noted.” Ik heb geleerd om niet meer achter mijn angst aan te hollen of van mijn angst weg te lopen, maar ernaast te gaan staan, hand in hand, alsof hij mijn partner in crime is. En dat dialogeren helpt ongelofelijk goed. ‘t Was een lange weg en ‘t is zeker geen mirakeloplossing, maar jezelf corrigeren is wel iets dat écht werkt. In plaats van altijd foute boodschappen te herhalen in je feedbackloop, probeer eruit te stappen en geduldig en liefdevol te kijken naar wat je triggert en waarom. Want als je omgeving je kan leren dat je niet waardevol bent tenzij je perfect bent, dan kan ze je ook leren dat je absoluut waardevol bent net omdat je niet perfect bent – en dat begint met zelf te leren luisteren naar wat je jezelf vertelt, en ernstig te nemen wat anderen jou vertellen.
Zoals: Hey Elke, ik ken eigenlijk bijna niemand die zo gedreven is als jij. Ik lees je blog altijd met veel plezier maar ook verbazing: geen idee waar je die energie en creativiteit vandaan haalt. En ook respect: voor de manier waarop je je kinderen een rijk leven probeert te geven, maar ook voor je eigen openheid over jezelf. Ik ben er zeker van dat je zo mensen raakt en in beweging brengt ver buiten je eigen kring.
Dude, dees was keilang, sorry!
Zo hard geen sorry! Dankjewel voor de moeite die je doet omdat allemaal op te lijsten, effe in perspectief te plaatsen, afstand te nemen, wat net zo moeilijk is als je weer in een rondje piekeren zit. Ik ga hier echt wat van meenemen. Merci! En ook merci voor je lieve woorden voor mij, dat is echt heel erg mooi wat je schrijft!
Oh Elke (V, niet B ;-))… Net nu ik zo hard twijfel aan bepaalde vriendschappen en mijn plaats binnen die vriendschappen en dus ook zo mega-f*ck*ng-hard twijfel aan mezelf in deze vriendschapswereld … lees ik dit en kan ik alleen maar denken: shit… ik wil niet loslaten, want vasthouden is soms zo veel gemakkelijker, maar loslaten zou me zoveel meer vrijheid geven. Maar wat als er niets in de plaats komt, wat als er niemand in de plaats komt? Angst? Onzekerheid? Twijfel?
Zonder vriendschappen is niets hetzelfde, maar met slechte vriendschappen is alles zo onecht…
Je hebt zo hard gelijk, as always!
Keihard gemeend, ook, dat laatste.
Ook mijn dank. Dingen waar ik iets mee kan.