Kan je iemand missen die er nog is?

Ik heb lang getwijfeld of ik er wel over mocht schrijven, maar de wederhelft zei dat het goed was, dus ik doe het, gewoon omdat blijven zwijgen soms nog slechter is, alsof het geen deel uitmaakt van ons leven want dat doet het heel hard wel.

We missen haar, de oma, de mama van de wederhelft, ze is er nog wel én toch weer niet. We missen haar in haar huis met dozen vol koekjes en snoepjes en manden vol appels die ze steevast schilde van zodra ze één van de kinderen op de oprit zag. We missen haar én de weekenddagen waar we langsreden en Chinees gingen halen, om op te eten bij haar aan tafel want zo’n goede Chinees, die hebben wij niet in de buurt. We missen haar en hoe ze met de kinderen omging, zo warm en zacht zoals alleen een oma dat kan, steevast meer snoepjes geven en onze “regels” met de voeten treden. We missen haar en de lange gesprekken aan tafel terwijl de kinderen speelden met speelgoed dat al heel wat kinderhanden passeerde. We missen haar en het feit dat ze altijd voorzien was op onze komst, zelfs met pampers en doekjes. We missen haar en hoe blij ze altijd was als de kinderen eens kwamen logeren, hoe de kinderen kampen mochten bouwen (en daarvoor de halve huisraad naar buiten sleurden) en bij haar ’s avonds in bed kropen. We missen haar en de kilo’s ballekes met kerst en de onderbroeken onder de kerstboom die steevast op veel gelach onthaald werden. We missen haar en hoe ze steevast op wandel ging (en oh, wat kijken wij nu uit naar zomerweer zodat we dat stukje nog even kunnen vasthouden). We missen haar, het doekje aan de lavabo, de spreuken van Bond zonder naam op de kast, de geur van haar huis, de boeken en de kruiswoordraadsels op haar tafel. We missen haar, de sapjes in de kelder, de doos vol thee, de lege koelkast op de kaas, haring en vla na. We missen haar naaikunsten en haar scherpe oog voor een losse naad. We missen (en dit zou ikzelf nooit gedacht hebben ;)) haar kritische blik en haar af en toe rake opmerkingen, op een manier zoals alleen mensen met een staat van dienst dat kunnen. We missen haar en we waren te laat met het verbouwen van haar huis, hier in de diepe Ardennen want wat hadden we haar graag een keertje meegepakt. We missen haar zo hard, en echt fuck, dementie is zo een smerige ziekte.

Eigenlijk doe ik mee aan 40 dagen bloggen, maar dit tel ik niet mee, het moest er gewoon na al dat andere bloggen gewoon eindelijk eens af.