Afscheid in stukjes

Gisteren namen we afscheid van oma tennis, ‘de ma’ van de man, de oma van de kinderen… ik schreef enkele jaren geleden al eens over haar én ook al weten we allemaal dat ze de rust heel erg verdient, toch doet het altijd pijn om afscheid te nemen van iemand die je graag ziet.

We namen al jaren afscheid van je, in kleine en soms grote stukjes, want beetje bij beetje werd jij minder en minder jezelf.

Jij nam afscheid van je boeken en kruiswoordpuzzels, van je uitgebreide woordenschat, wat moet dat moeilijk voor je zijn geweest, als slimme vrouw, om ineens niet zomaar meer op sommige dagdagelijkse woorden te komen én uit pure frustratie dan maar iets als ‘tuttefrut’ te zeggen. We lachten er nog om, maar namen toen al afscheid van je kritische blik en van onze lange fijne gesprekken aan de keukentafel.

Jij nam afscheid van je tijdsbesef en van je rede, van je rust en van je zorg, nachten werden dagen én dagen duurden veel te lang. Wij namen ondertussen afscheid van de ontzettend zelfstandige en zorgzame vrouw die je was.

Jij nam afscheid van je thuis, je huis waar je zo lang hebt gewoond, het huis waar je je veilig voelde, wij namen afscheid van die warmte die in dat huis hing, van het doekje bij de lavabo, van de appels op de keukentafel, van de sapjes in de kelder, van de haring en de kaas in de koelkast, van de koepel en van het keukenraam waar je altijd naar buiten keek van zodra we de oprit opkwamen.

Jij nam afscheid van onze namen, van onze gezichten, maar vergat nooit dat we ‘goed volk’ waren, wij namen afscheid van de oma, de ma, het moeke, dat nooit een verjaardag vergat en trots was op elk kind, elk kleinkind en op elk achterkleinkind.

Jij nam afscheid van je dagelijkse wandelingen, van je vele stappen doorheen de dag, ook al was dat op en af in de gangen van het zorgtehuis. Wij namen afscheid van je kranige lijf en zagen toen ook hoe jij ineens heel wat kleiner en brozer werd in die rolstoel.

Jij nam afscheid van je fierheid, wij van jou als fiere vrouw.

Jij nam afscheid van je woorden, wij van je stem.

Jij nam nooit afscheid van ons, maar wij al wel van jou, in stukjes en in beetjes raakten we jou kwijt en begon het gemis dat nu alleen maar overblijft.

Lieve oma, oma tennis (ook al haatte je dat ;)), moeke & ma, we zien je graag.