Week #50: het is gewoon wat te veel

De afgelopen weken zijn een rollercoaster geweest, ze zijn dat eigenlijk nog altijd. De mama van de man is overleden, mijn eigen moeder heeft aangegeven niet meer verder te willen, want de kanker die terugkwam bleek wel heel snedig te zijn, iets wat ik nog niet wist toen ik mijn verhaal deed bij Sofinesse voor haar podcast Weg… een gesprek dat me tegelijkertijd heel veel deugd deed maar me ook wat bang maakte, want je kwetsbaar opstellen voor mensen rondom is toch iets anders dan datzelfde te doen voor zoveel onbekende luisteraars, maar ik voelde me veilig bij Sofie aan haar lange tafel dat ik heel blij ben dat ik mijn verhaal deed en dat het uitkwam op het moment dat ik bij mijn moeder aan de zee verbleef en we er nog samen over konden praten.

Als ik terugkijk op de afgelopen weken, kan ik soms nog altijd niet goed vatten wat er allemaal aan het gebeuren is, wat er gebeurt (én is gebeurd) met onze beide moeders, dat we op zo een korte tijd zoveel verdriet moeten incasseren. Het is veel, te veel, te heftig om goed te plaatsen. Ik merk dat ook aan mijn slaap, aan mijn ‘trekkende’ en pijnlijke lichaam en aan mijn hoofd dat compleet vol is. De dokter zette me thuis en ik ben zo dankbaar voor die rust waardoor ik stilaan terug wat grip probeer te krijgen en terug begon met weekmenu’s, terug achter mijn computer kroop om ze te bewaren en nu ook neer te schrijven. De psycholoog zei vanochtend: praten helpt om woorden te vinden om te beschrijven wat je voelt, om structuur te vinden, om zaken op orde te krijgen én schrijven doet dat volgens mij ook. Ik voel dat ik terug nood heb aan dat schrijven, dus dan doe ik dat maar, ook al zijn dat maar de weekmenu’s die ik voor de zoveelste keer opstart.

Hoe verdrietig het soms ook is, ik ben wel blij dat ik in alle chaos terug de goesting voor het koken vond, want echt comfortfood komt toch eerder uit mijn eigen keuken dan de keuken van één of andere maaltijdbox-verdeler.

In week #50 stond dit op het menu:

• Spaghetti bolo, als er iets is wat er ontbreekt in tijden van maaltijdboxen is het wel de typische spaghetti die thuis gewoon altijd het beste is.
• Witloof met kip, één van mijn meest favoriete gerechten die ik leerde van mijn moeder, heerlijk comfortfood.
  Bak kip aan in een diepe pan zodat ie langs alle kanten een kleurtjes krijgt. Voeg witloof in grof gesneden stukken toe, hussel door mekaar en laat even verder aanbakken. Kruid goed af met peper/zout en nootmuskaat. Voeg (soja)room (eventueel zelfde hoeveelheid melk) toe zodat de kip en witloof bijna onderstaan. Laat sudderen tot alles zacht is. Afwerken met peterselie én héérlijk met stukje brood.
• Stoofvlees met frietjes uit de slowcooker, het stoofvlees, niet de frietjes 😉
• Vis met geplette aardappelen en tomaatjes, absoluut niet in het seizoen, maar ach, ik ben al blij dat ik gewoon terug kook.
• veggie pasta met aubergine, één van de man zijn favoriete gerechten uit Simpel van Ottolenghi, één van de beste kookboeken die in de boekenkast staat.
• Calzone met worst en broccoli omdat ik absoluut eens iets anders wou doen met broccoli, een leuke twist maar geen blijver.
• Risotto met geroosterde pompoen & boschampignons wat dan weer fantastisch lekker was.

Als je één ding maakt deze week én het mag je iets meer tijd kosten, ga dan voor de risotto, fantastische winterse smaken.