Mijn week in boeken & beelden (zomer ’18, deel 3)

Geen flauw idee of er iemand zit te wachten op deze verslagjes, maar ik vind het eigenlijk zelf wel leuk om door de foto’s te bladeren van afgelopen week, want als ik moet afgaan op dat laatste moment vandaag dan was de vakantie bij deze een ramp geweest (naar aanleiding van Liese’s stukje). De kinders waren vandaag gewoon ronduit lastig als in ruzie maken, onredelijk zijn en veel te veel lawaai maken. Onzen Bob gilt de laatste tijd echt de longen uit zijn lijf (hoogstwaarschijnlijk om zich te laten gelden als jonste) en ik ga daar compleet van tegen het plafond. Op zo een moment ben ik blij dat de wederhelft hier is én dat hij daar altijd zo veel rustiger mee omgaat zodat ik me gewoon effe kan terug trekken. Na zo een moment door de foto’s scrollen toont gelukkig dat het vakantiegevoel echt wel overheerst en dat er al heel veel meer leuke momenten zijn geweest, dus als reminder is dat al helemaal niet slecht!

We waren een paar dagen alleen met de kleinste man, trokken erop uit naar Bouillon om restaurantjes te ontdekken en ijsjes te eten. Het is fijn om zo nog eens echt ééntje in huis te hebben die je kan verwennen. Deze foto is van de laatste avond die we samen hadden, de dag erna gingen we de mannen rechtstreeks ophalen op kamp. Bob was zo in zijn nopjes omdat ie ze eindelijk ging terug zien (ironie oh ironie dat ze een uur na thuiskomst al ruzie hadden). De anderen hebben het trouwens heel erg goed gehad. Die oudste heeft zich helemaal herpakt én praat nog honderduit over de epische dagtocht die ze hadden, wat ons toch een kleine zucht van opluchting gaf.

We gingen naar ons favoriete ‘verborgen’ plekje aan een bosriviertje om te zitten, te lezen, te spelen, dammen te bouwen enz… Ik was de enige die me helemaal in het ijskoude water durfde te leggen, maar dat gevoel achteraf was gewoon heerlijk.

De man bouwt zoals gezegd aan de boomhut, hij heeft daar grootse plannen mee en het wordt echt wel mooi maar gelukkig voor hem is ie een pak geduldiger dan mij!

In de vakantie gaan we wel vaker uiteten, maar test ik ook altijd minstens één kookboek uit. Ik ben momenteel helemaal dol op ‘Heel veel veg’, een kookboek met zo goed als enkel groenten in de hoofdrol én echt lekkere gerechten die helemaal niet gecompliceerd zijn. Ik vergeet trouwens doorheen het jaar altijd hoe heerlijk het is om buiten te eten, maar hier doen we het elke dag meermaals. We verschuiven de tuinbank naar een plek in de schaduw én maken van elke maaltijd een beetje een feest.

De vuurput is en blijft één van de aangenaamste dingen hier bij Paula, het is altijd heerlijk om er te gaan zitten.

We gingen naar de nacht van het boek in Redu én natuurlijk mogen de kinderen dan een boekje kiezen dat ze zo goed als onmiddellijk beginnen te lezen. Heel erg sociaal gebeuren dat 😉 maar eigenlijk kan ik er weinig op zeggen, want ik ben zelf ook terug beginnen lezen, bijvoorbeeld op de trappen van ons huis, lekker in de schaduw,

Op een avondje buiten bij het kaarslicht

Tijdens een restaurantbezoek toen het hele gezelschap naar de WC was en ik heel erg lang alleen bleef, zo blij met die e-reader die toen in mijn sjakos stak.

En natuurlijk in de hangmat, op het terras, aan de boomhut, de vuurput en zowat elk ander plekje dat zich er toe leent!

Wat ik las:

• Water voor de olifanten van Sara Gruen las ik uit nadat ik het twee weken niet had aangeraakt. Het is een mooi en ontroerend verhaal én het is ook ergens wel confronterend en pijnlijk te lezen hoe mensen op hun oude dag niet meer naar waarde worden geschat. Ik ben wel fan. Blijkbaar is er ook een verfilming van, maar enkel de acteurs nog maar zien doet me besluiten dat ik die precies toch niet ga kijken.
• Oorsprong van Dan Brown las ik in een ruk uit. Dan Brown vertelt zo filmisch dat je snel mee bent met het verhaal. Ook al zag ik van ver afkomen welke grote plottwist er nog verscholen lag, toch vond ik dat helemaal niet erg. Lang leve wetenschap, geschiedenis, IT, geloof, spanning en sensatie allemaal in één boek.
• In A little life van Hanya Yanagihara ben ik nog bezig en nog lang niet klaar. Het is stilaan – volgens de wederhelft – grappig en verontrustend tegelijkertijd hoe lang ik al in hetzelfde boek bezig ben, maar het is een pareltje (denk ik). Het gaat traag omdat ik het in het Engels lees, omdat het gewoon niet zo hapklaar geschreven is, omdat het 700 pagina’s zijn én omdat ik het ook niet erg vind dat het zo traag gaat. Ik lees een paar pagina’s en leg het opnieuw weg, het past gewoon ook niet bij het boek om er als een bezetene in bezig te zijn én eigenlijk sluipt er daardoor nog meer traagheid in de dag. Iets wat ik altijd wel kan gebruiken!