Vorige week was het een heerlijk hectische week met gasten uit Mexico die voor een exotisch sfeertje in huis zorgden, we waren nl weer gastouder voor het bonheidansfestival. Het klinkt contradictorisch die heerlijk hectisch, zeker als ik hier meer dan eens zeg dat ik nood aan rust heb, maar ik balanceer nu eenmaal altijd tussen ‘gezellig druk’ en ‘ik wil pure stilte’ . Als die mekaar voldoende afwisselen of ik kan zo een stilte moment creëren, ben ik eigenlijk een heel contente mens.
We begonnen zondag (ik weet eigenlijk nooit goed wanneer mijn week start 😉) maar zondag in dit geval dus, toen we de schuren van mijn opa tractor vol schatten maar ook veel rommel leeghaalden, dat moest dringend eens gebeuren en iedereen stak de handen uit de mouwen, we lachten en haalden herrineringen op met wat we tegenkwamen, sorteerden de schatten, ruimden de rommel en lieten de kinderen kennis maken met het boerenleven. Negen paar handen, waaronder die van onze oudste die zich stilaan te groot voelt bij de ‘kinderen’ maar eigenlijk te klein is voor de ‘groten’, kunnen echt veel werk verzetten op één dagje.
De week ervoor was de tweede zittijd al opgestart en was ik van dienst, maar deze week kwamen de serieuze kleppers, de zogenaamde ‘buisvakken’ die bijgevolg (heel) veel studenten moeten hernemen. Je moet weten dat ik hele (technisch) praktische dingen geef (programmeren, scripten…) die je niet vanbuiten kan leren maar gewoon moet leren dmv oefening, iets dat helemaal vergelijkbaar is met bijvoorbeeld het leren bespelen van een instrument. Je kan dat niet op één dag leren, zelfs niet op één intensieve week, je moet daar willens nillens heel wat tijd en moeite insteken wil je dat een beetje beheersen. Ondanks het feit dat ik mezelf grijsdraai in dat te verkondigen, beginnen de studenten daar heel vaak veel te laat aan wat leidt tot scheldtirades (wie weet prijkt mijn hoofd misschien wel ergens op een vogelpikroos) en klaagzangen waar ik onderwerp van ben. Ik vind dat niet tof, maar ik weet ergens wel dat dat erbij hoort.
Vanaf dinsdag kwamen onze gasten uit Mexico aan én was het gezellig druk, met lange dagen, korte nachten en wel wat kunst- en vliegwerk om alles gecombineerd te krijgen, maar gelukkig was de man er met zijn sterke schouders die meehielp met dragen en babysits die wat mee kwamen ondersteunen. We waren toerist in eigen stad, gingen een keertje puffen aan Hofstade Plage (puur jeugdsentiment dat) en lieten ons meevoeren op de tonen van het festival dat de rest van de week dicteerde. Zondag hadden we onze laatste avond samen én konden we weer terugblikken op een geslaagde editie (hoewel er wel wat drama was, maar dat vertel ik wel in een latere post).
Als toemaatje bleef de beste vriend van die tweede nog een paar nachten logeren, ondanks alle drukte met die andere logees geeft zijn aanwezigheid rust in huis en rust in het hoofd van de zoon. Echte vriendschap is schoon én kan gedeeld worden, dus zo sliepen ze (buiten de oudste, je weet wel wat ik zei over groot versus kind) allemaal lekker samen op de grond. Zij maakten herinneringen én mijn hart zwol.
Wat ik (zoals verwacht niet uitlas)
Duizend schitterende zonnen, Khaled Hosseini: ik deed een poging om nog wat extra pagina’s te lezen, tussendoor op die stiltemomentjes of aan het strand in Hofstade, maar heel ver geraakte ik niet. De e-reader blijft wel gewoon een ontzettend handig ding: ik steek hem in mijn handtas en kan hem op eender welk moment bovenhalen, zoveel rustiger dan op mijn GSM te zitten scrollen.
Leuk verslag. En ik denk dat je de meeste studenten goed inschat. Zoon vijf gaat naar zijn derde bach toegepaste informatica. Morgen gaat hij proberen zijn 9 voor testing weg te werken. Nu is hij fitnessen en daarna begint hij eraan, alle wijze raad ten spijt. 😣
Dankjewel! Haha ja die studenten…maar toch nog iets anders als het je eigen kinderen zijn!
Inderdaad. Zo gaat het elke keer maar het komt wel weer in orde. 😉
Jezelf te groot voelen voor de kleinsten, en te klein voor de groten… zo herkenbaar! Ik was aan de kant van ons vake het oudste kleinkind, en heb jaren op familiefeesten alleen mee bij de volwassenen gezeten, omdat ik bij dat klein grut echt mijn draai niet meer kon vinden. Twee jaar is een enorm verschil op die leeftijd. Komt wel goed; hopelijk vindt hij gauw z’n plekje.
Een extra logee/vriendje brengt rust in huis… Veel mensen snappen dat hier niet. “Maar je hebt al drie kinderen!” Ja, maar als er extra’s zijn, dan houden die elkaar bezig, en moet ik alleen maar zorgen dat er op tijd en stond eten op tafel staat. 🙂
En ja, drama’s brengen die buitenlandse gasten soms ook mee. Hopelijk geen te grote, en hebben jullie er toch een fijn gevoel aan overgehouden?
Veel succes met de nieuwe start morgen!
Dankjewel, ze zijn allemaal goed begonnen! Ondertussen staat het verslagje online van Mexico én we hebben er zeker een fijn gevoel aan overgehouden hoewel het wel anders was dan andere jaren, maar ach dat hoort er ook eens bij he!