Het is nauwelijks te bevatten dat de kinderen 9 weken thuis waren op het moment dat we ze maandag naar school brachten. Tijd gaat snel en is kostbaar, nog meer dan voorheen wil ik echt proberen om er veel bewuster mee om te gaan, te genieten van de dingen die we samen mogen beleven want het besef dat de kinderen in een vingerknip het huis uit zijn, is er echt wel.
De laatste week werd ingezet met het afscheid van de Mexicanen. Iedereen doodop in de zetel en ik door de hitte (je zou het haast vergeten, maar vorige week was er nog een hittegolf) naar beneden gejaagd om in sneltempo aan mijn verbeterwerk te beginnen.
’s Anderendaags gingen de kinderen bij oma en opa slapen en deed ik de dagen erop niet veel anders dan verbeteren onder het toeziend oog van chocolade koekjes en tassen koffie. De studenten deden het beter dan verwacht én ik was echt content, daar doen we het tenslotte toch allemaal voor. Ik stak meer dan een tandje bij om alles zo snel mogelijk rond te krijgen zodat de kinderen en ikzelf nog eens naar de cinema konden, iets wat we eigenlijk allemaal echt graag doen. We keken Toy Story 4 en die was geweldig (echt een aanrader!).
Op het laatste nippertje besloten we om het laatste weekend van de vakantie niet naar de Ardennen te trekken maar echt te spenderen aan iets wat de kinderen fantastisch vinden (en wij eigenlijk ook); We boekten een last-minute weekendje bij Roompot (die prijzen last minute zijn heel erg interessant!) en zaten een gans weekend in het zwemparadijs, roetsjten tig keer de glijbaan af en onze techneut (lees: de dochter) maakte filmpjes die ik aan elkaar ritste. Mijn hart maakt een sprongetje, elke keer als ik het filmpje zie en doet me beseffen hoe fijn het was maar ook dat ik echt terug meer filmpjes moet maken want dat bewegend beeld, dat heeft toch iets.
En zo sloten we de zomervakantie af, met een even fijn weekend als waarmee we ze begonnen, met tijd voor mekaar en tijd voor een boek!
Wat ik eindelijk uitlas
Duizend schitterende zonnen, Khaled Hosseini: ik vond het eigenlijk een intriest boek. Dit boek had een Amerikaans einde kunnen hebben, maar het werd een Europees en dat laat je altijd een beetje triest achter. Het greep me niet zo bij de keel als ‘A little life’, maar het liet me ook zeker niet onberoerd. Misschien had ik de zomer beter moeten uitgaan met iets luchtiger, maar ach de zomer duurt nog tot 20 september, zodus eigenlijk nog tijd genoeg, toch?
