Net als vorige jaren wil ik dit jaar de zomer in boeken en beelden weergeven, gewoon omdat het als een soort zomerdagboek is voor mezelf. Het is fijn om terug te denken en bij die vele beelden weer verhalen te schrijven, want ik trek ontzettend veel foto’s, echt belachelijk veel én daar waar ik ze tot pakweg vorig jaar instant op Instagram zette, is dat vandaag de dag heel wat minder. Ik weet niet goed hoe het komt: soms lijken de foto’s zo ontzettend banaal, soms kom ik er gewoon niet aan toe, soms heb ik van het hele sociale media gebeuren gewoon mijn buik vol en dan bedenk ik dat ik deze plek heb gemaakt, voor mezelf, waar ik evengoed beelden kan delen, bijgestaan door heel wat meer woorden.
De eerste week van de zomervakantie viel nog samen met de laatste week van juni én ook al liep het werk natuurlijk gewoon door met de gebruikelijke studenten- en oudercontacten, kroop de zomer toch wel om de hoek door fijne etentjes maar ook onze heerlijke tuin thuis. We wonen reeds 10 jaar vlak tegen het station in Mechelen en je zou niet verwachten dat er in onze tuin kippen, konijnen, katten rondwandelen, een schildpad iedereen in zijn tenen bijt, vissen in de vijver rondzwemmen en kikkers springen om al het voorgaande geweld te ontwijken. Het is er heerlijk vertoeven op het terras in de schaduw bij alle hete dagen van de afgelopen tijd.
Het is voor mijn doen zeer ongebruikelijk om te plannen, maar sinds corona heb ik een heel aantal zaken aangepakt uit pure noodzaak om het beter/efficiënter/… te doen. Ik begon met een schriftje waarin ik lijstjes maakte en voor ik het goed en wel in de gaten had, begon ik erin te tekenen en kreeg ik ineens een soort van BUJO. Ja, beste mensen, ik heb het plannen ontdekt, ik zie de meerwaarde van een bullet journal én ik loop daarmee weer ettelijke jaren achter op de hype. Mijn niet-hippe imago is weer helemaal bevestigd hiermee.
Ik kookte natuurlijk nog wel de laatste weken, evenals de laatste maanden maar de recepten van die kooksels komen niet meer online, niet op IG, niet op de blog en dat is eigenlijk wel jammer, aangezien ik er wel vaak foto’s van neem en vaak denk, dit was simpel en lekker zeg. De toppers van die eerste week waren een ovenschotel met kip & boontjes maar ook een lekkere juvetsi met een simpel tomatenslaatje én vers olijvenbrood. Dat laatste is één van de gerechten die ik vroeger steevast maakte op etentjes, gewoon omdat het zo simpel en lekker is. Een goed recept voor juvetsi vind je hier én voor het olijvenbrood kan je dit recept gebruiken met Griekse olijven (en ik vervang rozemarijn ook door oregano)
Ikzelf las geen boeken die eerste week, maar ik wil toch enkele meegeven die ik eerder las en waar ik fan van werd, omdat ze ook hier een plekje verdienen:
- Het huis met de gele deur: je kan moeilijk om het boek heen als je op IG zit, het is er nl eentje van Hanne Luyten met tekeningen van Noëmi Willemen (aka lecoeuramareebasse). De kans is groot dat ik het gewoon in de boekenwinkel had laten liggen (je weet, ik ben altijd 5 jaar later mee met hypes) maar het toeval wil dan Noëmi en ik vroeger nog collega’s zijn geweest én ik nu eenmaal zo goed als altijd boeken koop van mensen die ik ken. Ik wist niet zo goed wat te verwachten, maar was heel erg aangenaam verrast. Het is echt een leuk boek, de hype mag er echt zijn én dat vond de dochter ook én niet alleen omdat er in dat huis met die gele deur ook een Mies rondloopt.
- Het moois dat we delen en Cécile: twee boeken van Ish Ait Hamou. Ik las beide een tijdje geleden én was helemaal weggeslagen, ik werd op slag echt fan van Ish. Het zijn beide hele mooie verhalen en ze lezen behoorlijk vlot weg. Sindsdien knijp ik trouwens ook nooit meer in een avocado om te zien of ie goed is, maar volg ik Hassan zijn wijze raad die zegt dat je de rijpheid ook kunt controleren door het kleine steeltje in te drukken. Hoe makkelijker je het topje kunt indrukken, hoe rijper de avocado.
Ik heb toevallig tijdens de lockdown ook Cecile gelezen. Ik vond het een zeer warm boek, juist op het einde nogal snel afgehaspeld. Maar je voelt bij het lezen dat dat geschreven is door iemand die graag mensen ziet.
Ik ben net begonnen in de memoires van Jean-Luc Dehaene. Eens lezen hoe politiek vroeger was, zonder koningen en narren…
Ja, een beetje afgehaspeld op het einde, dat is wel waar, maar idd ook heel warm, het was voor mij echt een openbaring eigenlijk, had dat compleet niet verwacht van ‘Ish’. Oh en laat me weten hoe dat zit met die memoires, heel benieuwd naar, want aan koningen geen gebrek dezer dagen 😉
Ook fan van de BuJo! De vorm van mijn BuJo (weekplanning, to-do-lijst) verandert ook regelmatig, naargelang wat ik op dat moment nodig heb aan structuur of aandachtspunten, en dat vind ik er vooral zo fijn aan.
Ik was lang helemaal geen fan, maar ik deed dan ook maar gewoon wat op basis van de boeken en van andere blogs, ik vertrok eerder van de leuke tekeningen en de leuke boekjes dan vanuit de planning en nu dat helemaal is omgedraaid zie ik wel echt het nut, dus nu is het wel echt iets waar ik mee aan de slag ga, wat ik echt geweldig vind! Verstand komt echt met de jaren hè 😂
Ja, maar dat tekenen enzo is ook wel leuk hé, en een deel van de aantrekkingskracht. Maar als plannings- en reflectieinstrument is het echt super.
Jahaa, natuurlijk is dat tekenen fantastisch, en daar heb ik dus nu zelfs echt een tekendagboek 🙌 (echt heel fijn, ga ik nog eens over bloggen!)