De week zonder kinderen liep in deze op zijn laatste benen want na zes en tien volle dagen gingen we hen ophalen op het kampterrein en reden rechtstreeks door naar ons Paula om daar een vervolg aan de vakantie te breien.
Na zo een kamp ben ik steevast onder de indruk van de kinderen. Ze komen altijd net dat tikkeltje ‘groter’ terug thuis en ik hang aan hun lippen voor de verhalen. Ik lach mee met hun anekdotes en voel hun trots als ze fier vertellen over de lange staptochten, de verworven bijnamen (de kleinste werd bijvoorbeeld ‘vlotte voetjes’ gedoopt – hoe lief is dat?) en de spannende nachtspelen. De verhalen worden voorafgegaan met een lange badsessie en afgesloten met lekker eten aan tafel waar verse tomatensoep met balletjes nooit mag ontbreken.
De rest van de dagen haalden de kinderen hun schermpjesschade in en trokken we er enkel op uit voor lange avondwandelingen.
We besloten deze zomer nergens heen te gaan, corona is er nog steeds en we zitten wel heel erg goed hier in de Ardennen, maar soms vraag ik me wel af of we niet meer zouden ‘moeten’ ondernemen, meer uit elke dag zouden ‘moeten’ halen, meer erop uit zouden ‘moeten’ trekken, ook gewoon hier in de streek, want er zijn nog zoveel leuke plekjes en we laten de dagen maar een beetje passeren. En weetje, ook al heb ik soms echt wel last van dat ‘moet’-stemmetje (ongetwijfeld gevoed door mooie IG-kiekjes), ik besef ondertussen vaak genoeg dat ik ‘just niks moet’ en maar goed ook.
Ik las twee heerlijk mooie boeken uit, ik gaf ze beiden 5 sterren en dat is redelijk ongezien want meestal hou me wat altijd wat in zo van ‘perfect kan toch niet’:
- Daar waar de rivierkreeften zingen van Delia Owens: ik kreeg het aangeraden van Leen toen ik wat tips vroeg en wat een goed boek is dit! Ik heb er oprecht heel erg van genoten. Het is eigenlijk een whodunit die traag en sfeervol wordt opgebouwd. Een hele grote aanrader!
- Lichter dan ik van Author Dido Michielsen: het aangrijpende en meeslepende levensverhaal van een jonge vrouw ten tijde van het koloniale Nederlands-Indië. Ik was echt niet goed van dit verhaal en heb er eigenlijk nog lang over lopen tobben.
Alle vorige weken:
Zomeravonden met boeken zijn van de beste :-). Wij deden eigenlijk ook niet al te veel, en dat bracht ook een zekere rust eigenlijk. Maar het bleef toch wel een vreemde vakantie. Hopelijk is dat rare gevoel er volgend jaar niet meer!
Die zijn idd de beste! En ja het blijft zeker een vreemde vakantie, ik hoop ook zo hard dat we dat gevoel wel een beetje gaan kunnen afwerpen en we vanaf september terug stilaan echte plannen kunnen maken, maar oh ik vrees er echt voor…
Je moet inderdaad niks. Ook niet na het kijken van teveel IG foto’s 🙂
Het doet zo’n deugd, niets moeten.
Het doet idd ontzettend deugd om eens echt niets te moeten doen 😊
Je omschrijft perfect hoe ik me ook voel.
Iedere vrije dag wil ik “iets” doen. maakt niet uit wat maar ik heb het gevoel dat ik zoveel mogelijk eens UIT mijn kot moet (nu het nog kan). Mijn man daarentegen kan perfect hele dagen thuis zitten. Ik ben sowieso iemand die graag op ontdekking gaat maar door de corona precies dat ietsje meer. Heel raar..
Ja, door corona heb ik gewoon soms ook het gevoel dat ik tijd verlies ofzo denk ik, anderzijds ben ik achteraf gezien ook wel blij met de rust die er ineens was, zo lang geleden dat er eens niets moest!