Ondertussen is het al september, maar ach, laat ons dat zomergevoel nog maar even aanhouden. Ik hou ervan om door de foto’s te bladeren en te genieten van de mooie momenten. Een maand geleden ging het nog traag, nu lijkt het weer in een vingerknip voorbij geraasd te zijn. Tijd is relatief, Einstein zei het al.
Die 8e week was de voorloper van de start van een nieuw schooljaar, we lieten Paula een paar dagen voor wat het was, maar kropen al snel opnieuw de auto in om terug te rijden. Zolang de kinderen geen school hebben, kunnen wij eigenlijk werken waar we willen en dat doen we dan ook, maar soms ben ik liever thuis om makkelijker de studenten op te volgen met hun tweede zit, ook al gebeurde dat ook nu weer online.
Bij thuiskomst ontdekten we een kleine pompoen in de tuin. Heerlijk grappig vind ik dat, de man haalde een tijdje geleden een mooie bloem uit onze composthoop en plantte hem naast de vijver. Van de bloem schiet niets meer over aangezien schildpad Mieke hem opvrat, maar het pompoentje ligt er wel nog mooi bij.
We genoten in die week opnieuw van het koken op de vuurput: croques uit het vuistje, verse soep rechtstreeks uit de dutch oven. Het is heerlijk om gewoon op het vuur te kunnen koken zonder potten te moeten insmeren met bruine zeep. We probeerden ook smores (koekje, stukje chocolade, gesmolten marshmallow en afsluiten met nog een koekje) te maken maar zoeken nog het ideale koekje. Iemand enig idee?
De echte hitte was voorbij, dus we wandelden overdag met de kinderen wat leuke korte wandelingen en ’s avonds bij valavond onder ons twee.
Ik mis al die avondwandelingen nu, ze zijn toch niet hetzelfde in een stad als in de Ardennen.
We trokken ook nog een naar Bouillon en kijk hoe wat mooie gevels ze daar eigenlijk hebben. Ik ben vast niet de enigste die daar echt wel eens van kan genieten om zo een geveljacht te gaan.
De eerste echte regen viel en ook dat mocht zeker, de bomen en planten hadden daar wel nood aan en wij misschien ook wel en niets zo mooi als daarna ineens getrakteerd worden op een regenboog, toch?
Ik las:
De kolibrie van Sandro Veronesi: De vertelling van een levensverhaal, een leven vol hoop en tegenslag, vol liefde en tristesse. Alles gebeurt om een reden, of toch niet? Het verhaal vraagt wel wat inspanning, fladdert doorheen de tijd en ruimte én het duurde even voor ik helemaal mee was, maar als je de moeite doet, ga je je dat zeker niet beklagen. Wat een aanrader!
Alle vorige weken:
Eén reactie