Na de operatie

Het is vandaag 7 weken geleden dat ik binnenging, het valt me op dat ik nog steeds in weken spreek, het zegt wel iets over de impact. Ik heb afgelopen tijd al vaak iets willen schrijven, erover willen bloggen, de éne dag met het nieuws dat alles goed verloopt, de andere dag met het nieuws dat het soms wat lastig is. Ik kan eigenlijk niet anders zeggen dan dat ik echt heel goed lichamelijk recupereer, mijn voorbereiding van dagelijks minstens 10000 stappen en yoga werpt echt z’n vruchten af. Na drie weken was ik klaar voor een eerste uitje met de man, na vier weken deed ik opnieuw mijn eerste 10000 stappen per dag en ondertussen zou je – denk ik – nooit kunnen vermoeden dat ik zulk een zware operatie achter de rug heb.

Daar waar mijn fysiek herstel echt erg vlot verliep, had ik wel vaker het gevoel dat ik emotioneel wat moest bijbenen. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar het idee dat ik lichamelijk ontzettend goed vooruit ging (gelukkig wel, #hoera) deed op één of andere manier een beetje afbreuk van de zwaarte waar ik door moest, vanuit het (eigen) idee als ‘zie eens hoe goed ik recupereer, het is dus allemaal zo erg niet, wees maar blij dat het zo vlotjes gaat’. Het is eigenlijk wreed, zo streng zijn voor jezelf, want dat het af en toe moeilijk gaat (en mag zijn) is helemaal niet erg. Zoals altijd zitten de moeilijke momenten in de kleine dingen, zaken die me ineens overvielen of waar ik initieel niet van dacht dat ze erbij hoorden zoals die rare ‘nieuwe’ navel (navel wordt tijdens operatie verzet), dat buiklitteken dat onder de pleisters toch wel héél erg groot blijkt te zijn, de pijnscheut na een reflexmatige handeling, de vermoeidheid die toeslaat wanneer ik terug effe wil meedraaien in het gezinsleven, nog eens een artikel over BRCA2 lezen enz… Gelukkig deed de zon de laatste weken echt haar best en heb ik ontzettend veel vriendschap en liefde kunnen ‘tanken‘ bij lieve vrienden, kennissen, collega’s en familie die hun tijd namen voor een wandeling, voor een koffietje of voor een fijne babbel, zoveel dank daarvoor.

Ondertussen voel ik me ook stilaan klaar om opnieuw aan het werk te gaan. Het lijkt misschien snel én ik ga serieus moeten wennen aan het ritme, maar het gaat me ook deugd doen, want ik krijg ook echt wel energie van mijn werk. Af en toe kreeg ik de afgelopen tijd een mailtje van een student om eens te horen hoe het met me zat en dat deed echt deugd, ook mijn collega’s zijn één voor één erg ondersteunend en mijn tweede semester is sowieso zoveel rustiger waardoor zachtjes opstarten en wennen echt wel een optie is.

Eind augustus staat er al een correctie operatie gepland en hoe raar ook, ik kijk daar echt naar uit. Ik wist dat dit alles sowieso een jaar in beslag zou nemen en dan is het – controlefreak als ik ben 😉  – vooral fijn om goed te weten wat komt, maar eerst nog wat extra bekomen, stilaan terug genieten van knuffels met de kinderen, uitkijken naar de Paasvakantie (mét trip, zoveel zin in!), plannen maken voor inhaalfeestjes, bijbabbelen & koffie slurpen met iedereen die wil, dromen van onze nieuwe stek en bedenken dat 2022 tot nu toe – op alle vlakken – al een zot jaar is geweest.