Opa toch…

Opa toch, 93 ben je geworden, wat een mooie leeftijd en hoe mooi heb jij die toch gehaald. Je hebt het zo goed gedaan, je bent zo mooi oud geworden, je hebt zo hard geleefd… én ook al weten we dat allemaal… het doet toch wel pijn om je af te geven.

Je hebt zo hard gewerkt, als melkboer, samen met ons oma, twee ondernemers pur sang op pad, de dagen dat ik mee op toer mocht, zal ik altijd koesteren. Ik deed dat ook best graag, mee de camionette in, van voordeur naar restaurant en café. Jij deed jouw deel, oma het hare, twee gelijken in een tijd dat dat helemaal niet zo vanzelfsprekend was én dat is eigenlijk altijd zo gebleven, met de jaren die verstreken en de taken in het huishouden die verdeeld werden. Je was een nieuwe man, alvorens dat ooit een begrip werd.

Je was ook altijd in de weer in je moestuin, naast ons oma, dé grote liefde in je leven. We mochten nog niet de oprit oprijden of er stond steevast een zak patatten klaar, een handvol boontjes (ohja natuurlijk dat we onszelf gaarne aten 😉), een tros tomaten,een bundel zalige asperges die zelfs de kinderen heerlijk vinden, een immense courgette of een grote pompoen die we vandaag – op Halloween – nog wouden uithollen. Ik hield ervan om je vroeger te helpen ‘in den hof’, mee op de tractor te zitten, patatten te rooien of kikkers en pieren te vangen. De groene vingers ben ik kwijt geraakt, de angst voor ongedierte heb ik gaandeweg aangekweekt, maar jouw hof blijft fantastisch om in te vertoeven, de wilgen aan de vijver, de kerktoren in de verte. Ook al had je er gigantisch veel werk in, het is wel één van de meest rustgevende plekjes die ik ken én ook één van die plekken waar ik de kinderen in de verte nog kan aanschouwen maar ze al lang niet meer hoor roepen, want lawaai, dat hadden wij, je drie kleinkinderen met je 9 achterkleinkinderen altijd wel bij natuurlijk.

Je wist het, dat je oud was geworden, je wist het door de kwaaltjes die de kop opstaken, door alles dat een pakje trager ging en je vond dat af en toe best lastig, maar die ogen van jou, die bleven altijd fonkelen als je iemand van ons zag. Jij zag ons graag én wij jou.

Opa toch, wat ben ik blij dat we nog niet zo lang geleden samen aan de keukentafel zaten, gezellig samen chocomousse aten (oja, als ik die maak, klop ik trouwens mijn room op tot die niet meer blinkt, net zoals ik van jou geleerd heb) én konden babbelen over de oorlog, over de familie en ‘onze Miel’, over alle jaren die gepasseerd waren, we lachten en spraken af dat je minstens 100 zou worden, een eeuweling, iets waar de kinderen nu al op uit waren.

Die 100 heb je niet gehaald, je was nochtans wel goed op weg en ergens gingen we er allemaal van uit dat het nog jaren zou blijven duren, want je deed het gewoon allemaal nog zo goed, alleen op pad, in de auto, naar de winkel, werken in de tuin, oma helpen bij het kuisen, een vuurtje stoken en samen gezellig in de zetel zitten.

We gaan je missen, oma nog het allermeest. Nu jij er niet meer bent, gaan wij goed voor haar zorgen, beloofd lieve opa, we gaan dat echt wel doen.

Slaap zacht opa, nu wuiven wij je uit, door het autoraam, heel dichtbij, zachtjes door de grote poort, langs de tuin en langs de vijver. En weetje opa, doe de goedendag aan iedereen die je al lang is voorgegaan.

Dikke knuffel, ‘onzen Elle’.

‘Ons Kaat’ vond ondertussen op seniorennet een hele tekst over jou, ze waren je vorige mei komen interviewen, zo fijn voor ons om dat zo eens te kunnen lezen!