Ondertussen zit de man bij Paula met de kinders en zit ik in Mechelen wachtend op mijn volgende les (maar vooral ook wachtend op het moment dat ik terug kan). De afstand tussen mekaar is een drie uur durende treinrit waarin ik filmpjes keek (hoera voor de Netflix app waar je films kan downloaden want WiFi op de trein is vooralsnog onbestaande in België) en wat door mijn feeds bladerde om te zien dat 40 dagen bloggen begonnen is. Heel even dacht ik ‘ik doe mee, leuk!’ tot ik opnieuw bedacht dat ik vorig jaar best wel wat druk voelde (die ik mezelf opleg, ik besef dat) terwijl de blog op dit moment eigenlijk wel een sjot onder zijn kont zou kunnen verdragen. Het is vreemd, ik schrijf echt nog wel, ik heb verschillende Word-documenten vol staan die beginsels zijn van een nieuw bericht maar heel vaak blijven ze daarbij: een aanzet. Mijn laatste ‘as we speak’ heeft een maand gerijpt eer het online kwam, waardoor ik natuurlijk de helft moest omgooien omdat het anders een ‘as we spoke’ moest worden.
Ik heb lang gedacht dat het gewoon de werkdruk was die de blog een beetje deed ondersneeuwen (dat blijft natuurlijk ook voor het grootste stuk zo) maar toen ik vanochtend door de digitale krant bladerde en mijn oog viel op Perfect is goed, maar goed is beter uit De Standaard besefte ik dat het perfectionisme onderweg is beginnen meespelen, want als je niets post moet hetgeen je post op z’n minst wel de moeite waard zijn én wat is de moeite waard? Niet zo veel blijkbaar.
Natuurlijk weet ik van mezelf dat ik een perfectionistische kant heb, maar te vaak vergeet ik het én wordt het telkens opnieuw mijn normaal tot ik weer eens met iemand samenwerk of tot ik er weer eens een artikel over lees. Het spoorde me in elk geval aan om nu in het kleine uurtje voor mijn les, gewoon toch terug iets op papier te zetten. Is dit dan perfect, of zelfs goed?
Nee, dat denk ik niet, maar ik kan op z’n minst nu wel vragen welke Netflix-tips jullie hebben voor mijn drie uur durende treinrit terug!
Dat perfectionistisch kantje herken ik maar al te goed. Het is één van de redenen waarom de samenwerking met mijn collega’s op school spaak liep. Op mijn blog kan ik het gelukkig wel opnieuw uitleven.
Ja met samenwerken is dat af en toe best moeilijk, dat heb ik toch ook al wel ondervonden omdat het soms gewoon ‘lijkt’ alsof die andere echt geen moeite doet waarbij ik ook wel besef dat dat niet (altijd ;)) het geval is!
Inderdaad. 😣
Elke,
Gedurende de treinreis moet je natuurlijk niet altijd dingen doen. Je kan gewoon buiten kijken of kijken naar de mensen of misschien zelfs een woordje wisselen. Of je kan even je ogen dicht doen (niet te lang ! ) .
Morgen gaan we naar aanleiding van de internationale vrouwendag naar de film kijken ‘artemisia’ een film die ik al gezien heb, lang geleden. Het gaat over een Italiaanse schilderes die wil schilderen maar het heel moeilijk heeft daarmee omdat ze een vrouw is. Dit gaat door in Mudia het nieuwe museum in Redu . Ook de moeite om naar toe te gaan.
En voor de rest Elke een heel fijne dag verder,
Xx je tanteke
Ja, naar buiten kijken is inderdaad geweldig, zeker tussen het stuk Namen en Libramont, toch als het niet donker is 😉 maar je hebt gelijk, je moet niet altijd iets doen en soms maak ik wel een praatje, maar soms wil ik ook gewoon dat het zo snel mogelijk vooruit gaat want drie uur is echt lang he! Veel plezier voor jullie vrijdag in Redu, lijkt me de moeite!
Blach earth rising, Fauda, Atypical !!!, …
Oh merci voor de tips! Ga ik straks eens naar zien ze!
Bliss voor spontane losse stukjes 🙂
En eigenlijk schrijf ik die best graag 😉 dus besluit: ik moet me er allemaal overzetten en gewoon meer van dit doen!
Ja, echt wel! Ik lees jou heel graag, en heb nog nooit iets niet goed genoeg gevonden!
Oh dankjewel! Zo fijn om te horen!