Over %$?-dagen, chocolade en cava

Eigenlijk begon het gisteren al. Ik startte vol goede moed aan de crash course om mijn C1 Engels te halen want ook al is mijn Engels niet slecht, het zit niet ‘net onder’ het niveau van native speaker. Dat lijkt me trouwens nogal logisch aangezien ik amper Engels spreek of schrijf in mijn dagdagelijkse leven, ook al lees ik wel in het Engels (ohja, je weet nog wel ‘A little life’ enal) en heb ik ook echt geen ondertitels nodig om online ‘The handmaid’s tale’ of ‘Grey’s anatomy seizoen weetikveel’ te volgen. In elk geval, had ik daar niet echt veel zin in, in die crash course… vier uur extra op een werkdag ’s avonds in de week naast de voltijdse job en het gezin is gewoon pittig, dat weet iedereen. Wat het nog een pak pittiger maakte, is dat ik op zulke momenten compleet dicht klap. Zet me in een aula voor 100 studenten en ik heb daar geen enkel probleem mee, ik ben mezelf, maak grapjes, vooral ook over mezelf en krijg ze echt wel mee… zet me in een groep met 10 onbekende personen, klaar om te ‘presteren’ en ik klap compleet toe, op zo’n manier dat ik niet meer kan nadenken, niet meer op woorden kan komen, verre van grappig ben én mezelf vooral aftoets aan iedere andere persoon in de ruimte om sowieso te besluiten dat ik ‘er’ het slechtst in ben. Het is idioot, maar het is zoals het is, faalangst, perfectionisme, het verlamt en ik ging naar het huis met een geweldig fijn gevoel #ironie dus gisteravond was al geen topper, maar vandaag spande de kroon. Absoluut, lees maar verder… Zoals elke dinsdagochtend jaag ik de kinders op omdat ik vroeger dan hen in de klas moet staan én eigenlijk is dat sowieso een slechte start van de dag, want op zulke dagen is er geen tijd voor koffie én koffie is altijd belangrijk. In elk geval was mijn les wel tof, want de meeste lessen zijn echt altijd plezant om te doen, maar na de les moest ik nog wat afdrukken en toen begon de echte miserie, ik had zowaar een zwaar gevecht met de printers en kopieermachines waardoor ik tien minuten te laat was in het huis van de Mechelaar om mijn nieuwe identiteitskaart op te halen. Nu had ik mijn afspraak gemaakt om 12:20, maar als je dan een paar minuten te laat bent, dan kom terecht in hun middagpauze waardoor ik een uur moest wachten om uiteindelijk te horen dat ik mijn nieuwe paspoort sowieso niet meer kon ophalen (serieus, ‘ophalen’ maw code ingeven en oude inruilen voor nieuwe, iets dat sowieso de volle twee minuten in beslag neemt) én dus genoodzaakt ben om een nieuwe afspraak te maken morgen of misschien de dag daarna? Ik kon kiezen, wat een geluk #ironie
Toen ik uiteindelijk thuis kwam, mezelf in de zetel zette en eindelijk iets at in de vorm van chocoladekoeken besloot ik toch maar mijn huiswerk te maken voor de crash course én nam ik uit pure luiigheid – zoals wel meer – de lift naar de bureau (ja, wij hebben een lift in huis, een beetje een gammel ding weliswaar) én toen ik alvast in mijn schrift bladerde en klom van het 2e naar het 3e verdiep bleef ik ineens steken, iets dat zowaar een uur heeft geduurd tot de wederhelft me kon komen bevrijden uit mijn hachelijke situatie, rechtstreeks op zijn witte paard vanuit Brussel (dank aan de zus die mijn licht hysterische lach/huilbuien torste) om dan eindelijk eens uit de lift de kak en de pis op te ruimen van de kat die zich afgelopen nacht ook had vastgezet op een andere plek in huis waar geen kattenbak stond, alsof ik echt nog wat ontlasting kon gebruiken vandaag 😉
Een sportieve ziel zou na zo’n %$?-dag sowieso gaan lopen of aan yoga doen, een artistieke ziel zou misschien een verfborstel nemen, een geruste ziel sowieso z’n bed, maar ik ben maar gewoon gegaan voor cava, extra chocolade en een lang blogbericht…allé schol op een betere dag morgen!