Ik schrijf effe iets van me af na de zoveelste rotochtend met het kind dat het vreselijk moeilijk heeft, geen flauw idee of dat een goed idee is, maar dit is mijn blog en niet op alle dagen kotsen eenhoorns regenbogen uit.
Ik ben een onderwijsmens in hart en nieren, niet omdat mijn hele familie rondloopt met onderwijzers (op mij na tel ik er nog één), maar omdat mijn idee van leuk vroeger eerder lesjes maken was voor mijn jongere zus dan met haar en de poppen spelen, sorry zus! Toen ik als 18-jarige mijn doel in het leven moest kiezen en ik onderwijs op mijn blad schreef, was niet iedereen daar thuis zo gelukkig mee, dus ik ging voor informatica, maar bloed kruipt waar het niet gaan kan en tijdens mijn masterjaren (of licenties in den tijd) zag ik ‘het aggregaat’ als mijn ontsnappingsroute die ik gretig nam. Het grappige is wel dat ik pas na mijn latere uitstap naar de privé me echt leraar informatica begon te voelen, dat ik voelde dat ik heel wat bij te brengen had en dat daarenboven nog eens enorm graag deed.
Ik heb lang gedacht dat iedereen met dezelfde ingesteldheid in het beroep stond, vol passie en enthousiasme, toch in de klas, niet voor alle administratieve rompslomp die er bij komt kijken en nog minder voor het magere beleid in een school of daarboven, maar wel in de klas. Absoluut in de klas. Nu mijn kinderen al enkele jaren school lopen en stilaan allemaal de kleuterklassen achter zich laten, merk ik op dat niet iedereen met zoveel enthousiasme in de klas staat, dat er veel fouten worden gemaakt, dat het beleid in een school niet alleen een weerslag heeft op de leraren die er rondlopen maar nog veel meer op de leerlingen en hun ouders, maar ook (en nog stilaan meer en meer) dat heel vaak passie niet genoeg is, dat er veel meer nodig is, structureel ook. Alle onderwijshervormingen ten spijt, er is nog steeds grosso modo maar één onderwijstraject dat geldt voor alle kinderen en guess what, niet alle mensen zijn hetzelfde. Iedereen leert anders, verwerkt anders, heeft een ander brein, ziet de dingen anders, heeft moeite met andere dingen én toch leren we allemaal op quasi dezelfde manier lezen, schrijven en rekenen wat voor het ene kind ideaal is en voor het andere kind vreselijk moeilijk, zo moeilijk dat het liever niet naar school gaat.
Iedereen heeft altijd z’n mond vol over wat kinderen zouden moeten leren, wat echt belangrijk is om te kunnen, te weten, wel laat ik je eens wat vertellen, we leiden kinderen vandaag de dag op voor jobs waarvan we nu nog niet eens weten dat ze zullen bestaan, dus zou het niet belangrijker om ons te focussen op de hoe ipv de wat? Zodat we kinderen krijgen die wel allemaal graag leren (iets dat elke mens van nature uit graag doet of anders zouden peuters niet leren zitten, spreken, lopen…), die wel allemaal graag naar school gaan, die niet afgestompt geraken, die niet in constante stress rondlopen, die floreren onder hun talenten, die opgroeien tot de beste versie van zichzelf zodat ze een job uitoefenen die ze even graag als goed doen en niet massaal afstevenen op een burn-out? Zou dat niet beter zijn? In elke school? Voor elk kind? Volgens mij wel… misschien moeten we het dus maar eens over die boeg gooien.
Ohja en natuurlijk moeten ze lezen, schrijven en leren rekenen… maar zet daar aub toch ook eens EHBO bij.
Dikke knuffel voor “het kind” dat het zo moeilijk heeft met school. Hopelijk vinden jullie snel een manier zodat hij zijn draai toch nog vindt…
😘
Wat je schrijft, is zo herkenbaar. Onze oudsten hadden geen probleem omdat ze zich aanpasten en er zich voor de rest niet veel van aantrokken. Zoon vijf en ikzelf zijn anders. Voor hem was het school lopen een jarenlange strijd en omdat ik de strijd opnam voor hem en andere kinderen zoals hij maar tegen muren van onwil en onkunde liep, heb ik er na 30 jaar passie de brui aan gegeven. Volledig opgebrand. Ik wil nooit meer terug.
Verschrikkelijk schrijnend vind ik dat, zowel voor jou als je zoon.
Ik ben ook heel boos geweest en vind het niet oké hoe het er in scholen vaak aan toe gaat.
Het maakt ook mij best boos en ik kan er heelder bomen over opzetten, gezien het klimaat is dat miss niet zo slecht 😉
😃
Oh wat klinkt dat herkenbaar! We zijn er nu een beetje door (groter worden helpt soms echt), maar 2 jaar geleden zou ik zowat exact hetzelfde hebben neergepend. En toen kon ik (ook als onderwijs-mens) pas echt begrijpen waarom thuisonderwijs zo in de lift zit. We hebben dat zelfs even overwogen. Scholen werken overal op de wereld vierkant, en als je rond bent, dan past dat dus niet.
Ik hoop dat het kind uiteindelijk toch een beetje zijn/haar draai vindt. Of op z’n minst gauw een juf of meester tegen komt die wel de passie en het inzicht heeft om echt een verschil te maken. Want zo lopen er gelukkig ook nog heel veel rond.
Ik hoop zo erg dat met het ouder worden dat het toch beter gaat gaan…ook hier is al heel vaak gedacht aan thuisonderwijs, maar uit schrik doen we dat niet, want dan moet je ineens wel heel veel rollen beheersen en dat lijkt me dan weer te moeilijk!
al eens aan de Steinerschool gedacht ?
heel andere manier van leren, andere accenten, en van lesgeven-met-passie gesproken !
onze kids gingen er alle vier, voor ééntje was het na een tijdje mooi geweest (althans, dat denken we, hij is nu nog maar sinds september naar het regulier onderwijs) … ook dit onderwijs is niet voor iedereen passend …
maar toch, de aandacht voor het kind, de aandacht voor het ontwikkelen van ieders talent, wij zijn er supertevreden over.
en op de trein Mechelen-Leuven zijn er heel wat die dus in Wijgmaal afstappen 🙂
wie weet … 🙂
Ja, echt al heel vaak, we zijn daar eigenlijk constant over aan het twijfelen (ook al vind ik het niet zo evident in te plannen vanuit Mechelen), maar de therapeut heeft een beetje schrik dat het niet de ideale oplossing zou zijn, nu effe wel, maar niet op langere termijn dus het is nu heel erg zoeken, maar ik sluit zeker niet uit dat we ooit veranderen.