Toen we naar Brighton trokken en de tunnel namen, hadden we – eens aan de overkant – twee opties: ofwel de snelweg volgen, ofwel de kustlijn. We kozen voor het laatste want we wouden een beetje aan slow travelling doen: een beetje de Britse country- en seaside opsnuiven, op het gemak ergens uitstappen en onze eerste fish & chips eten. Het was die dag echter aan het stortregenen (de enige dag daar, wat een gelukje!) maar dat nam niet weg dat we er wel van genoten en de moeite deden om uit te stappen in Rye, een kuststadje dat ons werd aangeraden door mijn eigenste ouders die daar 40 jaar geleden een tussenstop hielden en helemaal gecharmeerd werden én eerlijk, we konden ze absoluut geen ongelijk geven.
We parkeerden de auto net voorbij het centrum en namen een kleine binnenweg naar het centrum via de oude molen, dus op die manier hadden we buiten nog nattere jassen ook wat van de omgeving gezien. De fish & chips lukten ons niet, maar wel een lekkere Italiaan, dus zelfs in de dreinende regen is Rye toch meer dan een tussenstop waard, zo helemaal weggelopen uit één of andere oer Britse TV-serie.
