Waarom 4? (7/40)

Ik ben de middelste van 3 meisjes, ik heb maw dus een oudere en een jongere zus, de wederhelft daarentegen is de jongste van 4 jongens, meer dan de jongste zelfs, zo een écht dessertkindje, zijn jongste oudste broer is nl 13 jaar ouder wat soms wel gekke familieverhoudingen teweeg brengt. Dat we beiden voor een groter gezin wouden gaan was redelijk snel duidelijk, het lag anderzijds tot en met de vierde niet vast dat het er effectief 4 zouden worden, een gezond kindje per keer, je weet wel. We hadden zelfs veel sneller aan vier kunnen geraken, want zowel Jan als Mies waren oorspronkelijk deel van een tweeling. Bij Jan was dat enorm pril, maar bij Mies was ik zo ziek als een krab (dubbel zwangerschapshormoon) en hadden we al twee meisjesnamen, rotsvast van overtuigd dat het meisjes waren die me zo mottig maakten, iets dat later uiteindelijk ook waar bleek te zijn toen de gyneocoloog zei dat we een dochter verwachtten, wat ik uiteindelijk pas echt geloofde toen ze eruit kwam.

Nu moet je ook weten dat ik als kind al een groot gezin wou helemaal naar mijn grootmoeders voorbeeld met haar zeven kinderen, een grote houten tafel vol kindervreugde was mijn droom, maar wel in een even aantal. Ik heb nl het feit dat ik zelf de middelste van drie ben nooit als geweldig ervaren: je hoort niet bij de oudste én je bent ook niet de kleinste, je hangt daar als het ware een beetje tussenin.

Dat wel meer middelste kinderen daar last van hebben wordt toegeschreven aan ‘het middelste kind syndroom’, iets waar ik vroeger soms wel mee in de knoop lag. maar ondertussen al lang niet meer want het heeft best wat voordelen dus toen Mies geboren werd, had ik gerust vrede kunnen nemen met drie kindjes, maar was er de wederhelft die wel heel graag voor dat vierde wou gaan en ik die bitter weinig nodig had om overtuigd te worden 😉 Als ik toen niet veel later mezelf niet van de grond had moeten schrapen (niets te maken met dat vierde, wees gerust), was er in alle euforie misschien wel een vijfde gekomen én wie weet erna een zesde… én tot op de dag van vandaag is dat echt iets dat ik behoorlijk moeilijk definitief kan afronden, maar ik besef ook dat ik eigenlijk alles heb gekregen waar ik ooit van droomde, dus waarom het lot tarten en niet gewoon ongelofelijk dankbaar en blij zijn met die vier prachtexemplaren die we hier in huis hebben rondlopen. Dus… daarom 4!

Met dank aan Inge voor de inspiratie! Als je meer wilt weten: vragen staat vrij!

Jk doe mee met 40 dagen bloggen, meer info hier en alle deelnemers vind je hier! Geen flauw idee of ik dat volhou maar ik heb er nog altijd goesting in!