As we speak #9

Ik heb zoveel te vertellen dat ik niet weet waar te beginnen, dus een ideaal moment om nog eens een as we speak te doen, dus zet je neer met op z’n minst één tas koffie en laat het lezen beginnen:

Vakantie: het is een week na de herfstvakantie, maar een vakantie in de fijne zin van het woord is het niet geworden. We waren nochtans heel goed begonnen, de kinderen waren op KSA weekend vertrokken (allemaal (!)) waardoor wij een weekendje onder ons twee hadden. Twee dagen voor vertrek besloten we om dat weekend in Rotterdam door te brengen en dat was fantastisch (er komt nog een post daarover), erna trokken we naar dArdennen waar we een dagje zaten toen ik telefoon kreeg dat mijn lieve opa een beroerte had gekregen. De kinderen bleven samen met de wederhelft nog even bij Paula en ik trok alleen naar huis om me bij de rest van de familie naast zijn ziekenhuisbed te nestelen, waar hij twee dagen later; omringd door ons, heel zachtjes stierf. Nee, de vakantie waar ik op voorhand op had gehoopt is het niet geworden, maar ik was achteraf wel heel erg blij dat ik erbij was om in alle rust afscheid te nemen én er gewoon te kunnen zijn voor wie me nodig had. Afscheid nemen is altijd triest, maar bij mensen met zo’n staat van dienst ben je gewoon erg dankbaar om wat geweest is én schuilt er in al die tristesse op één of andere manier altijd een zekere schoonheid.

Kinderen: Onze Jan was jarig, de tweede in de rij staat op een zucht van zijn tienerjaren, maar hem zien, doet me beseffen dat hij daar nog veel bokes voor moet eten. Het is een sjareltje die tweede van ons en dat bedoel ik de meest positieve zin. Het is een stijlicoon zo helemaal op zichzelf, steevast met bretellen die we voor hem speciaal op de markt gaan kopen (want waar haal je die anders in kindermaat?) én het liefst met haar dat brillantine-gewijs in de plooi ligt. Je moet hem kennen en de weg naar zijn hart vinden, maar eens je er in zit, is zijn liefde en loyaliteit onvoorwaardelijk. Zijn chaotisch hoofd loopt over van de ideeen en zijn hersenen maken meer dan eens rare kronkels. Hij is mijn grootste spiegel die in ons huis rondloopt waardoor ik mezelf ook gewoon beter begrijp.
Ondertussen heeft Tuur, de oudste bijna zijn eerste semester in het middelbaar achter de kiezen, natuurlijk loopt alles niet van een perfect gelegd leien dakje, dat zou nét iets te makkelijk zijn, maar het lukt wel. Het was zoeken naar een leermethode (studeren, wat is dat? ;)) en zoeken naar het nieuwe evenwicht in ons gezin, maar het lukt én hij is ongelofelijk hard opengebloeid. Zijn klasgroep heeft hem ongelofelijk goed opgevangen, er is al een ontluikende vriendschap en hij voelt zich echt goed op de school. Hij is op twee maanden tijd precies al twee jaar ouder geworden.
Mies, de enige meid blijft stoer met een ongelofelijk klein hartje dat enorm zorgend is en opkomt voor iedereen die het nodig heeft, maar mist hoe langer, hoe meer, een zus. Ik heb ooit al verteld over het feit dat ze pril in de moederschoot nog een zus had en op zulke momenten blijf ik het gewoon echt jammer vinden dat het niet goed afliep, moest er een garantie bestaan dat het vijfde sowieso een dochter is, hadden we vermoedelijk toch nog eens zot gedaan.
Anderzijds, moesten er twee dochters zijn, had die kleinste Bob er misschien niet geweest én wat was me dat een gemis geweest want de jongste van den hoop heeft die bijzondere zweem van ‘God schiep de wereld én … liep erdoor’ over zich wat een heerlijke manier van leven is. Hij verbaast ons elke dag met zijn kennis en weetjes én ging voor het eerst op KSA weekend waar hij zich enorm goed geamuseerd heeft (ja, het kleinste ventje met de rode botjes duwt de kar met zijn grote zus bovenaan, heerlijk om zulke foto’s te zien!).

Lezen: ik had me na de zomervakantie een serieuze challenge opgelegd, Als ik 10 boeken las op een maand tijd, zou ik er nog wel 10 extra bij kunnen plakken. Doordat de herfstvakantie niet was wat we voorzien hadden, werd er wederom niets gelezen. Natuurlijk lees ik wel, werkgerelateerd heelder boeken zelfs dus die steek ik ook in mijn challenge, maar toch voelt dat niet hetzelfde aan. Ondertussen gaat onzen Tuur in het Engels beginnen lezen, aangezien hij die taal al een uurtje per week krijgt en hij zelf aangeeft om het op die manier te willen verbeteren. Tips zijn dus welkom, want YA zal qua taal gewoon nét iets te hoog gegrepen zijn vermoedelijk. Er is nog een kind in huis dat het lezen begint te ontdekken: de dochter van 7 én dat is betrekkelijk snel is vind ik. Het enige probleem is dat ze niets heeft met de typische meisjesboeken maar dat ook de jongensboeken waarmee ons huis vol ligt haar weinig zeggen. Wederom tips zijn welkom, iemand?

Paula: is zo enorm goed voor de stress momenten maar er vaak naartoe gaan lukt niet altijd goed. Voor wie me volgt op IG klinkt dat waarschijnlijk raar omdat er toch nog altijd veel foto’s van verschijnen, maar dat komt doordat ik in dArdennen gewoon veel meer foto’s trek vermoedelijk. Ons Paula heeft nog altijd dezelfde grote ‘mankementen’ (elektrische vuurtjes die er niet zijn en de sauna die zichzelf ook niet installeert) als een half jaar geleden, maar ondertussen werden de kleerkasten wel aangepakt en hebben twee van de vier slaapkamers ook een klein bureautje, ideaal om toch wat te kunnen werken als dat echt nodig is. De architect heeft onlangs een hele fotoreportage gedaan én de foto’s daarvan bliezen ons een beetje weg, nog een extra postje op komst dus.

Koken: pas deze week begin ik opnieuw met een groentepakket want van koken is er de laatste tijd weinig in huis gekomen én dan duurt het altijd effe voor je er weer in geraakt. Ook ik, die per definitie echt graag kookt, maar Deliveroo is meer dan eens tot de rescue gekomen tijdens de afgelopen rare dagen. Sinds ik (vorig jaar al) van werk ben veranderd ligt ook Project Moemoe compleet op z’n gat en dat wil ik stilaan ook terug vanonder het stof halen. Wat me wel opvalt is dat we door de buurderij stilaan echt verwend zijn op vlak van smaak, als ik nu nog eens naar de winkel ga proeven we echt wel het verschil, alle supermarktacties ten spijt, kan ik dus alleen maar blijven supporteren voor de boeren!

Dieren: hadden we heel even een extra huisdier, een prachtig zwart konijntje via een studente op school. De kinderen waren er meteen dol op én ook wij waren zo goed als meteen verkocht. Het mocht echter niet zijn, maar Ollie was ziek en stierf twee dagen later, net zoals alle andere dieren uit het nestje. Ik had al gehoord dat konijntjes best teer waren, dus ik durf niet zo goed opnieuw ander leven in het hokje zetten of zijn er echt supersterke rassen die gewoon buiten mogen?

Werk: daar waar ik vorig schooljaar zowat verzoop is dat voorlopig veel minder. Ok ik werk fulltime en moet echt wel uit mijn pijp komen, maar het lukt wel, het is overzichtelijk. Ik merk wel dat het een probleem blijft dat ik zowat alles graag doe en zowat alles interessant vind én weiger om mijn lat lager te leggen. Het is fantastisch om elke dag met meer dan goesting te werken, kansen en vertrouwen te krijgen, dingen te doen die je echt graag doet, maar als je wereld weer even stil staat en je bedenkt dat het goed is dat het vakantie is want anders… dan weet je eigenlijk gewoon dat het allemaal hard blijft gaan, zo simpel is dat…

Academie: de academie blijft een hit, elke zaterdagochtend samen met de kinderen op trot om mezelf en hen af te zetten. Vaak ben ik al dik lastig op zaterdagochtend, weer een ochtend om achter de kinders te lopen foeteren, maar na drie uur met een potlood of wat houtskool ben ik meer ontspannen dan ooit ervoor. Ik heb 0.0 ambities, ik wil gewoon een paar uur per week kunnen tekenen en dat werkt enorm louterend.

Blog: geraak ik maar moeilijk in gang sinds september, er blijft nochtans veel om te delen hoor, misschien moet ik mezelf maar eens een kalender instellen ofzo, maar dan wordt bloggen misschien ook het zoveelste to-do’tje in een lange lijst en dat wil ik wel een beetje vermijden. Ik lees hoe langer, hoe minder blogs omdat ik er gewoon niet meer aan toe kom. Ik merk wel dat ik veel meer terug op mezelf plooi wat bloggen betreft: ik blog voor mezelf en voor niemand anders. Heel af en toe (écht maar heel af en toe ;)) krijg ik eens een mailtje om samen te werken én zolang ik op de vraag ‘zou ik het zelf ook kopen?’, het antwoord ‘nee’ geef, ga ik echt op niets in. Het nadeel van later publiekelijk te beginnen bloggen (ik blog nl al 10 jaar ofzo, maar altijd in gesloten kring) is dat ik veel minder makkelijk opgepikt word, er zijn zoveel blogs dus waarom zou je van mij iets willen lezen? Het voordeel is dan weer dat ik die samenwerkingen echt wel al lang doorprikt heb én ‘mijn ziel’ (oeh dat klinkt veel te dramatisch voor wat ik bedoel) echt niet ga verkopen voor iets dat ik eigenlijk niet nodig heb. Ik zou mezelf vermoedelijk ook wel ergens kunnen opgeven om uitgenodigd te worden voor events enal, maar eerlijk? Ik word nu al moe bij de gedachte alleen én zit gewoon echt veel liever met mijn gezin een dagje extra in de bossen van de Ardennen dan dat ik onwennig op één of andere première rondloop. Eigenlijk is het maar goed dat ik geen ambities heb op blog-vlak, dat maakt het allemaal eens zo makkelijk om een week niets te schrijven om maar iets te zeggen!

En dikke merci lieve lezer als je de moed had om helemaal tot die laatste lijn hier mee te blijven lezen!