Dit weekend las ik een boek uit (Eten met Emma) en begon ik een nieuw (De jongen in de gestreepte pyjama), genoot ik van de tekenles (doe ik eigenlijk altijd maar nu nog meer omdat de dochter even kwam meedoen), had ik een veel te lange maar zo deugddoende telefoonbabbel, dronk ik een glas cava (ok, meer dan één) aan de haard, ging ik gezellig koffie drinken met iemand waarvan ik niet weet hoe ze in één zin te beschrijven waardoor blogvriendin misschien de beste optie is (wat jij, Nele?), begon ik te dromen over toekomstige vakantiebestemmingen, tankte ik ideetjes voor onze kerstkaarten, kon ik zelf nog eens foeteren op de kinderen (als je altijd aan het werk bent is dat de andere volwassene in huis die dat moet doen), kuierde ik na de tekenles over de zaterdagmarkt, ging ik op bezoek bij de oma, dronk ik jenever aan het kraampje van de KSA op de kerstmarkt én besefte ik dat ik dat allemaal keihard gemist had de afgelopen weken.
De afgelopen weken waren namelijk op z’n minst gezegd ellendig, het werk slorpte me gewoon te hard op. Hoe leuk het ook allemaal is, er is weinig leuks aan als je niet het gevoel krijgt dat het te bolwerken valt. Mijn eerste instinct is altijd ‘ik kan dat gewoon niet combineren…’, ‘ik ben gewoon niet goed genoeg…’, maar simpel rekenwerk deed me beseffen dat mijn opdracht misschien gewoon weleens te pittig zou kunnen zijn, dat iemand zonder perfectionisme en zonder gevuld gezin waarbij er om de haverklap zieken zijn (het is dit schooljaar echt al erg geweest én de echte winter moet nog komen) het er ook moeilijk mee zou hebben, dus trok ik – na natuurlijk zeer lang aarzelen – aan alle alarmbellen die ik kon vinden. High five voor mezelf op dat punt, maar op heel wat andere punten heb ik afgelopen weken toch ook gemerkt dat er nog heel wat bij te leren valt zoals kritische geesten klasseren voor wat ze zijn of een pak doordachter ‘ja’ of misschien beter ‘nee’ zeggen. Achja, 38 jaar is nog veel te jong om alle wijsheid al in pacht te hebben, dus geef me nog maar een beetje!
Er is dus terug ademruimte én daar ben ik blij om, maar ook dankbaar dat het lijf en vooral de leden van het gezin zo geduldig zijn geweest dus op naar de feestdagen met op z’n minst een witte kerst nu ik terug wolkjes kan blazen!
Hihi, ik zou ook maar gaan voor blogvriendin. De rest is allemaal veel te ingewikkeld en doet er eigenlijk weinig toe. Nog een bedankt voor de toffe babbel, en ik ben blij te lezen dat je toch iets gedaan hebt aan die werkdruk. Nu hopen dat het echt lukt. Geniet van de feestdagen, wij hopen keihard mee op een witte Kerst.
Nee, idd doet er eigenlijk weinig toe maar is wel grappig 😉 En ik hoop ook dat dat gaat lukken!
alvast voor iedereen : fijne kerstdagen en een gelukkig 2019
Merci, voor jullie ook!